Maandag 02/24. Van mijn Fleet Support kreeg ik te horen dat er aan een reisje Illinois voor me gewerkt werd, en laat die namiddag stond er effectief een vrachtje machinery op transport te wachten bij een verhuisbedrijf in Dieppe. Geen haast want er mag pas donderdag in Mccook (een voorstad van Chicago, IL) gelost worden. De 2400 Km loopt van New Brunswick door Quebec en Ontario, over de Ambassadorbrige (waarna provincies in staten veranderen), van Michigan via Indiana naar Illinois.
 |
| US border : Er zijn nog ... wachtenden voor mij. |
Veel kans om dan stukgoed van bij R+L in Elgin naar onze 1350 Km noordelijker gelegen WinDipeg terminal te brengen. En van daaruit kan het weer alle windrichtingen uit...
Onderweg door Quebec dus even naar Rik gebeld om te zien of hij mee wou, deze reis. Katty en Rik hebben andere aktiviteiten gepland : er logeert bezoek uit het overzeese Ternat (ook voor mij een oude bekende!) in Le Cheval Bleu en er blijkt nog een koppel Vlaamse Canadezen op komst, voor een gezellig onderonsje, daar in Saint Alphonse.
Mijn reis verloopt voorspoedig, tot bij de grens. Zoals op de foto merkbaar, heeeel veel wachtenden voor mij en dan blijkt de lading ook nog niet ingeklaard te zijn. Op die manier verlies ik meer dan twee uur en kom woensdag na sluitingstijd bij de klant aan.
Het is -14 en de hevige wind wiegt mij -tegen de kaai- in slaap. Twee keer word ik door een nutteloos satellietbericht uit bed gelicht (maar als de douanedocumenten niet in orde zijn hoor of lees je niks van niemand). Om acht uur donderdagochtend is de trailer al leeg en zoals voorspeld stuurt Kari op US Dispatch me een uurtje hogerop, naar Elgin. Latet die namiddag stuurt ze mij een pre-plan en kan ik als eerste van vier Day & Ross combinaties met een vrij lichte vracht de baan op richting the Peg, waar de trailer zo'n vijfentwintig uur later verwacht wordt.
Noordelijk doorheen Wisconsin zakt de temperatuur tot -25 kouwelijke graadjes. Anderhalf uur voor mijn rijtijd er op zit ga ik te vergeefs op zoek naar een parkeerplaats. Drie truckstops zitten ei-vol en de eerste parking in Minnesota ook al. Ik campeer dus dik acht uren op de oprit naar de highway.
 |
| Ingehaald door een blinkende melktanker. |
Voor de ochtendspits ben ik Minneapolis voorbij en dan is het verder weer genieten van de vergezichten in deze landbouwstreek. Veel landbouwwerktuig wordt op diepladers aangevoerd en heelder ladingen stro gaan retour zuidwaarts. Lang voor North Dakota ben ik al door de drie collega's voorbijgevlogen.
 |
| Knappe onderbuiklossers! |
De laatste 300 km gaat het nog rustiger wegens de slechte zichtbaarheid. Hevige noordwestenwind jaagt fijne sneeuw over de immense open vlaktes. White out is als rijden in dichte mist (waar je kan overheen kijken, naar een stralend blauwe hemel). Black Volvet verstookt wel 59 L/100 Km!
Vrijdag, 17 uur. In Winnipeg is het niet beter en het lijkt een eeuwigheid te duren om de vier tanks te vullen, met dit weer. Na de Flying J pleeg ik rap een belletje om alvast mijn komst en mijn resterende rij-uren te melden bij Western Dispatch, maar die blijken niet geinteresseerd en vooral niet direkt werk voor me te gaan hebben. Ik kan me dus afmelden.
Wordt vervolgd.