"Dienst Tourisme"... vervolg 1.

Maandag 29 april.
Adembenemend, om wakker te worden omringd door de Appalachen! Dit is geen plaatselijke Indianenstam of zo. Het zijn eerder de Blue Ridge Mountains waarover ene J. Denver het heeft, als we allen staan mee te joelen op zijn Country Roads... Een prachtig mooie streek, en zoveel tinten groen...
De I-81 is een drukke noord - zuid verbinding en ik cruise gelijk een toerist lekker zuidwaarts...
Deze keer wil ik tijdig een geschikte eet- en rustplaats vinden (met Wifi graag) en dat blijkt niet makkelijk. Uiteindelijk beland ik in een TA (Travelcenter of America) in Baileyton, Tennessee. Eten en al is in orde, alleen hebben ze problemen met hun internet. Aaaagh!

Master Luke krijgt vanop -lange- afstand mijn nieuwe GSM met 10-4 aan de praat waardoor ik eindelijk bereikbaar wordt in gans Noord Amerika. Voor mij is't ook een stap in de goeie richting want het toestel en abonnement zijn van hem...
Luc is zo'n 30 uren voor mij vertrokken, van de yard in Moncton via de Amerikaanse oostkust om te lossen tegen Philadelphia aan. Laden kon hij in Baltimore om ergens bij Toronto te leveren. Aansluitend mocht hij vanaf de yard in Brampton met een trailer stukgoed richting Chicago vertrekken waar er bij een transportbedrijf omgekoppeld wordt en de reis naar Winnipeg verder gezet kan worden. Van daaruit is hij bijna halverwege, onderweg naar onze terminal in Montreal. Hij heeft dus al zo'n 7000 Km bij elkaar gecrosst op de tijd dat ik er 2000 afgelegd heb, en ik heb morgen nog een ganse dag om de resterend 204 Mls tot aan mijn klant vol te maken... (mag pas woensdagochtend lossen)

Dinsdag 30 april.
Genietend van het mooie weer en de Tri-pac-airco is het hier "mensjes-kijken" op de Loves Truckstop, langsheen de I-75 S, bij Charleston, TN. Heb dadelijk een Wifi aansluiting voor 24 uur genomen...

Gedurende deze -korte- maand amper 12500 Km gebold...

"Dienst Tourisme"...

Donderdag 25 april.
Dik 24 uren later dan gepland verlaat ik The Farm (weinig McCain-werk zeker?).
Van de yard in Moncton gaat het via de Transcanadienne naar het uiterste oosten van Nova Scotia waar ik een verwarmde reefer mag droppen in de ferryhaven van North Sydney.
Ben nog maar net Nova Scotia binnen of mijn combinatie wordt bij de eerste weegbrug van de weg geplukt voor een grondige technische controle. Zo,n 45 minuten later blijkt alles keurig in orde te zijn en kan ik beschikken (met attest!). Yehaaa!

Onderweg loopt de temperatuur al op tot zo,n 19 graden, tot plots de mist van over de binnenzee opduikt. Het wordt miezerig en kil. Plaatsnamen als Aberdeen en Inverness (eveneens vermeld in Gaelic) duiken op en ik waan me binnen de korste keren in de Schotse Highlands!

De reefer die zet straks zijn tocht per boot verder richting Newfoundland. De satelliet-planner vraagt me om een lege dry van aan te pikken, eens die gelost is van de ferry welke omstreeks 18 uur aanlegt. Op deze manier kan ik 400 km op m'n stappen terugkeren om morgenvroeg voor te laden voor de US.

Vrijdag 26 april.
Heb bij de klant in Springhill voor de deur geslapen en rond 10u30 kan ik vertrekken richting Hartland-yard.  Daar wordt de trailer afgepikt (mag pas dinsdagavond gelost worden, op amper 12 uur rijden...). Er staat een lange rij -op werk- wachtende trekkers en dat belooft weinig goeds.

Opslagruimte, Hartland...

Zaterdag 27 april.
Omstreeks 14 uur, net geen 24u na mijn arrived call is er eindelijk werk voor mij. Planners Kristine (Maritimes) en Paige (US) regelen mij een ritje, op voorwaarde dat ik het kalmkes aan doe... De lading mag er pas dinsdagochtend uit, in Lafayette, Georgia. Volgens mijn wereldbol ligt dat adres op 2305 kilometer van Hartland en met mijn rijuren geraak ik vandaag nog tot voorbij Boston. Dan ga ik daar maar eens naar de Old England Truckstop zoeken, ergens langs de 20.

Zondag 28 april.
Om rap te vergeten : The Old England Truckstop... een groezelig oude garage + dito tankstation + vervallen Motelletje + onverharde en pikdonkere parking + rare uitbater ...  een pracht-locatie voor een scene van een gore film.
Rond 10u30 passeer tegen een 60 Km/u via de I 95 door de Bronx naar de George Washington Bridge. Dit moet de slechtste baan van Noord Amerika zijn, en zowat alle noord-zuid-trucks rijden er over! Al wat niet deugdelijk vastgemaakt of opgesloten is belandt op de cabinevloer. Aaaagh! Gelukkig is zowat iedereen rond dit tijdstip blijkbaar wel ergens aan het Gospelen of zo. Ik kom traag maar goed vooruit. De temperatuur stijgt naar 21 graden, de airco wordt getest!

Intussen sta ik een 6-tal rijuren verder in de Flying J van Fredericksburg, PA en van hieruit ga ik dadekijk nog een paar uurkes cruisen over de I-81 South.
Het aantal doodgereden herten langs de snelweg is niet bij te houden. Hopelijk zijn er na dit weekend nog genoeg over voor komende herfst, bij de jagerssaus.
De aanvoer van custom cars en andere old timers is eveneens niet meer te tellen.
Het lenteweer zeker??

70 uren werkweek.

Eventjes een nieuwe werkweek van 7 dagen en of 70 uren beschrijven :
ik zou hier een map / kaart kunnen bij plaatsen met groene en rode bollekes (laden of lossen) en lijnen welke mijn reisweg markeren, maar ik ben Bill Gates niet hoor. Haal dus alvast jullie wereldbol uit de kelder of van de zolder en probeer me na afloop het aantal afgelegde kilometers door te geven...

Dinsdagochtend, 16 april. Van uit onze yard in Brampton (Toronto) met een lege reefer naar Vaughan om daar te wisselen voor een volle die naar onze hoofdzetel in Hartland gebracht mag worden. Een ritje Canada, doorheen de provincies Ontario, Quebec en New Brunswick.

Woensdagochtend ontmoet ik voor't eerrst een heuse moose koe, in de buurt van Grand Falls, langs de Transcanada. Na de noen schrijf ik me via satelliet enkele uren uit uit de planning en bobtail naar een koeling- en verwarmingsspecialist welke mijn euh betonneuse opnieuw aan de praat krijgt.en veel later die avond (lang na de Hartland/Tim Hortons koffie met Master Luke en driver Valere) breng ik nog eventjes een dry van met stukgoed naar onze yard in de zuidelijke havenstad St John waar dadelijk omgekoppeld wordt retour Hartland.

Donderdag, en uren na da'k terug was van St John kon ik aanzetten met frozen foods voor Malvern, een voorstad van Philadelphia. Veel rij-uren voor de US resten er mij op dat ogenblik niet meer (de e-log houdt dit allemaal keurig bij). Via Houlton rij ik alvast de US binnen. Het grootste deel van deze rit, langs de Amerikaanse oostkust, door de staten Maine, New Hampshire, Massachusetts, Connecticut, New York tot in Pennsylvania is voor vannacht en vrijdag...

Vrijdag, net op de middag gaat de lading er uit bij een vrieshuis. Buiten is het intussen 20 graden en volgens de nieuwsberichten houden tornado's lelijk huis, iets meer landinwaarts. Landbouwers breken de grond open, imkers zetten hun bijen uit... Heerlijk !
Zo'n 3 uur later en noordelijker wordt de trailer in West Hazleton gevuld met een lading kuisprodukten. Deze mag in de Brampton yard gedropt worden en er is geen haast bij. Ik kan lekker lang uitslapen, verluchtingsraampjes open...

Zaterdagochtend start mijn rit eerst noordelijk en vervolgens westwaarts doorheen de staat New York om via de grenspost Fort Erie Canada binnen te rijden. De weg volgt de contouren van Lake Ontario om zo bij Toronto te belanden. Het is hier amper 2 graden warm en voor de verandering valt er sneeuw. Nog geen uur na aankomst heeft de plaatselijke planner me alweer de baan op voor een mooie rit met een dry van vol stukgoed naar onze terminal in Bathurst, en da's dan weer een havenstadje in 't noorden van New Brunswick, op 't eind helemaal door de binnenlanden sturend om daar te geraken.

Zondag late namiddag arriveer ik op een verlaten Day & Ross yard. Volgens de satelliet-planner kan ik de trailer openen en aan een dock droppen om vervolgens een klaarstaande vracht Peat Moss voor Quebec aan te pikken. Omkoppelen en wegwezen zodat die trailer nog net binnen mijn rij-uren afgezet kan worden op onze terminal in Fredericton en da's alweer zuidelijk en binnendoor. Net voor donker ontmoet ik mijn tweede moose koe, net voorbij Miramichi,  in de berm van Hwy 8.
Iets voor 23 uur bereik ik de terminal, waar ik opnieuw de enige levendige ziel ben. De trailer wordt gedropt op de parking en ik duik m'n bunk in.

Maandagochtend, 22 april en nog 8 van de 70 rij-uren beschikbaar...
De plaatselijk Fleet Support Specialist laat me vertrekken met een zware trailer papier voor Boston. Die drop ik aansluitend in onze hoofdzetel in Hartland waar collega Steve's Freightliner al staat warm te draaien voor het vervolg van de rit, richting States. Goed een half uurtje later ben ik alweer onderweg, oostwaarts, met frozen foods naar onze Yard in Moncton waar ik mooi binnen mijn 70 uren afklok.

Nu is't reset @ the farm. Yehaa!



Enkel mensen met platvoeten voelen werkelijk dat de wereld rond is.

Goed aangekomen??

Na een kort maar krachtig verblijf in land B heeft het hier persies zijn tijd nodig om mij opnieuw ergens tussen te plannen.

Ben ook aangekomen in de letterlijke zin van het woord : veel gaan eten en veel Belgische bieren geproefd, met alle gevolgen van dien... Aaaaagh!! Allemaal erg goed bedoeld en heel toffe momenten meegemaakt.
Onze Indische piloot moest tijdens de landing zo nodig nog stunten (of z'n stuurmanskunsten tonen?)  en het scheelde echt niet veel of we haalden Het Nieuws. Slik...

Heb gisteren aangenaam kennis gemaakt met de Limburgse Valere. Dat wordt Luc's nieuwe driver.  Momenteel zijn ze als team onderweegs.
Morgennamiddag ga ik alvast Frozen Foods leveren in Malvern, ten N.O. van Philadelphia.

De rest zien we dan weer wel.   ;-)

Halle of all places...

Zaterdagnamiddag met pa, Sien & Steve al op een heel gezellig huwelijksverjaardagsfeest gezeten en dus -geconcentreerd- veel familie tegengekomen. Uiteindelijk, na 40 uur aan de waggel, heb ik er de riem afgelegd. Hmmm, mijn watermatras... hmmm... dat was lang geleden...

Vandaag, prachtig wandelweer en voor 't eerst in 4 maanden eens voorzichtig enkele kilometers wezen stappen. Aansluitend, bij enkele buren "DAG" gaan zeggen (de schuimwijn komt me alweer de oren uit).

Bewogen reizen... Liefst donker gekleed...
Tijdens de vlucht van Toronto naar Montreal zat ik voor't eerst eens te genieten aan zo'n venster(tje) en we waren nog maar goed op vitesse boven Lake Ontario als m'n zuiderse buurvrouw haar koffie tussen onze tafeltjes over mijn rechter been kieperde. Een uitgelezen manier om contacten te leggen, zo blijkt en de rest van de vlucht verliep eerder aangenaam. De Venezolaanse Sikiu werkt en woont dichtbij de Transcanada, in Drummondville, tussen Quebec en Montreal. Eens opnieuw aan't trucken ben ik er alvast uitgenodigd, op de koffie...
Vanaf Montreal vlieg ik aansluitend doch met een andere en nachtelijke Air Canada naar Zaventem. Door (on)voorziene omstandigheden word ik opnieuw aan een venster(tje) geplaatst en belandt de Vlaamse Chris in het zitje links naast mij. We raken aangenaam aan de praat, en goed op vitesse boven St John tuimelt haar wijnfles op onverklaarbare wijze tussen onze tafeltjes op mijn broek, wel-is-waar de andere pijp, maar toch... Chris werkt (in transport!!) en woont vlakbij de Transcanada,  in Montreal. Eens opnieuw aan't trucken ben ik... Inderdaad ja.    ;-)

Afgeput en uitgemat aangekomen op Zaventem, is er dan uitgerekend 1 bagagetransportband defect... juist ja, die van of voor de Air Canada vlucht uit Montreal...  Als ik uiteindelijk gepakt en gezakt op -1 geraak kon ik de vertrekkende trein nog net in z'n kont kijken en heel veel later mis ik -dit keer door de medewerking van supertraag lokket personeel- net de trein naar Bodegem. Aaaaagh!! Gelukkig gaat er 's zaterdags nog elk uur eentje die kant op.

Met dank aan Arne.

Reizen is altijd een beetje avontuur zeker?



Mannen zouden minder liegen, als vrouwen niet zoveel vragen zouden stellen.

Aprilse grillen.

1 april.
Via mijn satelliet meldt dispatching "extreme winter conditions" en geblokkeerde wegen zowat halverwege Thunder Bay en North Bay, in Ontario. Ik sta op dat eigenste ogenblik een stuk zuidelijker, om te lossen in Syracuse, New York. Onderweg doorheen Quebec naar hier werd het zelfs een zonnige 13 graden warm.
's Nachts is en blijft het berekoud, vooral nu mijn TriPac APU weer eens de geest gegeven heeft.

Het is wel duidelijk dat dooiwater voorlopig alleen afgevoerd kan worden via greppels en kanalen...

Diep bevroren ondergrond...

Vorige maand 21.917 Km bij elkaar gebold. Weer niet slecht gereden!

4 april.
Vandaag nog wat in de "Toronto area" proberen te werken, mijne was en plas doen en van 't weekend ben ik weer even in Halle en omgeving.

Nu het hier en daar toch stilaan lente wordt en de sneeuw niet meer te genieten valt worden quads en andere moddermonsters aangevoerd om zich mee uit te leven.... Big boys and their toys...
Net als bij de tracks voor snowmobiles kruisen hun paden menig maal de highways. Anderszijds zijn zij hier niet toegelaten op de openbare weg.
Wel toegelaten op de meeste snelwegen zijn fietsers! Spannend hoor...
De voorbije maanden kwam ik onderweg minstens 2 lifters per week tegen. Nu zijn er dat al 2 per dag!


Geniet van het komend weekend en hou vooral de hemel in't oog want ik kom van boven binnen vallen!