Vervolg op Part 2.

Het daget uyt den oosten...

Niks op mijn gemak, toen ik vanmorgen heel vroeg uitstapte en er een pakje op m'n trede lag. 't Is nog belange geen Sinterklaas, en wie weet wat er allemaal nog rondspookt tijdens Halloween...
Valere had dus vannacht de spare-parts voor de GSM afgelegd maar zijn Volvo was nergens te bespeuren (hem maken ze niet gek, op die lawaaierige terminal parking naast de Highway!).

Confederationbridge, 8 Mi lang...

Om het Maritimes-hoofdstuk af te sluiten (?) mocht ik een vracht gevarengoed naar onze P.E.I. yard trekken en de rest van de dag heb ik -druk- op Prince Edward Island rond gecrosst. Alweer lang geleden da'k nog op dit mooie eiland-met-de-lange-brug was. Er wordt trouwens naarstig aan nieuwe wegen gewerkt en om nog snel gras te zaaien op de beddingen gebruiken ze een beproefde techniek. Van achter op een rijdende citerne-truck (te vergelijken met 't waterkannon van de Gendarmen) en zonder verbleken mikt en spuit er eentje zijn zaad (een appelblauwzeegroen goedje) wel 30 meter ver om euh zijn land te bevruchten. Dan volgt een tractor die een nog nooit eerder geziene constructie aandrijft, welke in 1 beweging grote ronde balen gras (tijdens de zomer langs de highway gemaaid en gepresst) afrolt, versnippert en in een laagje over de pas gezaaide bedding open blaast en zo beschermt tegen nachtvorst aan de grond. Al na enkele dagen komt fris gras tevoorschijn.

Vers gezaaid.

Water is alom tegenwoordig in de Maritimes en het valt op hoeveel pleziervaartuigen de laatste dagen uit het water gehaald werden om thuis te stallen voor de winter.

Boeren maken hier overal gebruik van silo's om voeder voor hun dieren op te slaan. Een mais- of bietenkuil zoals wij die in de lage landen kennen zou hier nogal redelijk onhandig werken zijn bij temperaturen van -30 graden en kouder...

Mijn Freightshaker doet intussen zijn naam alle eer aan. Sinds een goeie week is er een hevig en niet te plaatsen gerammel bij gekomen. Soms lijkt het of de voorruiten er uit zullen gaan daveren. En twee dagen geleden druppelde het voor 't eerst vanaf het plafond op mijn linker knie, terwijl het al in dagen niet geregend had. Typisch Freightliner zeker? 

Of ben ik eerder kurieus naar die Zwarte Pete??    ;-)

De rood-bruine grond is er kenmerkend!

Intussen ben ik weggeraakt uit The Maritimes. Volgens driver Valere net op tijd voor de aangekondigde storm (dan wordt de Confederation Bridge veiligheidshalve gesloten voor het verkeer...). Hij wacht nog op vracht in onze Moncton yard en mijn rij-uren raken op, bij onze hoofdzetel, drie uur westwaarts van daar. 

Toch nog een interessant weetje over den buiten meegeven : de tellerstand van bijvoorbeeld electriciteit opnemen gaat veel vlotter dan in land B want de meters bevinden zich hier steeds ergens buiten op de gevel.

Slaap ze!!

PS: de voorbije korte maand 16.588 km bij mekaar gereden.

Op den buiten. part 2

Ben de laatste dagen nog niet buiten de Maritimes geweest. Feitelijk alleen maar vanaf onze Moncton yard in New Brunswick over en weer naar Nova Scotia.
Behalve de prachtige vergezichten die na iedere heuveltop opduiken valt er weinig te beleven. Bomen, petatten, mijnen en toerisme. Hier in de volksmond De Limburg genoemd.
Heel landelijk en weinig verstedelijking en net als ten tijde van onze grootouders, enkel grachten en geen riolering in de dorpen. Afvalwater van woningen loopt in een septische put en meestal is er in het gazon voor de huizen een lichte verhoging merkbaar (een terrasje als het ware) van zo'n 50 vierkante meters waaronder een druppel-irrigatiesysteem verborgen ligt, zeg maar de overloop van de septic.

Anderzijds, niks vijftig tinten grijs hier! Wel warme herfstkleuren, rood, donkergroen, geel, bruin,... Alhoewel warm?? Overdag uit de wind en in de zon wordt het nog eens 6 graadjes warm en gisteren nacht, in de wind en uit de zon was't -7 graden koud !!
Volgens mij ook DE tijd van 't jaar om van een poutine-schotel te genieten. Ben net zo'n trog wezen proeven : fritjes gemengd met stukjes kaas (welke smelten) plus in dit geval brokjes kalkoen en schimmelkaas in aardappelpuree toegevoegd, waar dan een dikke bruine jus overgekieperd wordt. Het ziet er niet uit maar... het kan moeilijk anders dan heel erg voedzaam zijn. Toch?

Heb dus al enkele keren de Bridge over the River euh Kwai (?) mogen nemen en daarop volgt dadelijk de beklimming van de Mount Kelly, en da's ook een kwaai'.
Op de terugweg van de zuidkust via Halifax passeerde ik eergisteren nog een Hymer camper met Duitse nummerplaten. Eentje van de zovele Europeanen welke hier met eigen vervoer op reis waren en vanaf Halifax de Ro-Ro retour Europa nemen.

Bovenstaande foto is dan weer in de Ferry Haven van North Sydney, NS gemaakt, van waar er met -onderandere 2 ex Belgische- ferries naar Newfoundland en Labrador gevaren wordt. Day & Ross is een veel-gebruiker...

Op dit eigenste ogenblik passeert Limburger Valere de grensovergang Quebec - New Brunswick en komt vannacht nog deze richting uit met o.a. de felbegeerde wisselstukken voor mijn bejaarde 10-4 GSM. Enfin...

All Hallows' Eve.

Halloween, tijd om even te griezelen...

Malmedy (BE).
Rond deze tijd zit het Halloween Custom Run weekend er voor de BSCA Streetcruisers weer bijna op. Da's de traditionele afsluiter van de outdoor meetings in land B. Ben benieuwd naar reacties, foto's,... Maar wegens technische problemen is er momenteel niet veel te zien op http://www.bsca.be/.

Moncton (NB).
Hier @ the farm strompelt er tijdelijk eentje rond welke niet zou misstaan in een griezelfilm. De vriend van Roxy (welke Dani's kamer bewoont) is namelijk pas uit de kliniek ontslagen na een zwaar verkeersongeval en hij ziet er echt creepy uit.
Er waren gisterenavond enkele vriendinnen op bezoek bij Roxy en tijdens het roken op 't balkon hadden zij 4 coyote-puppies en een groter exemplaar opgemerkt, op jacht rondom the farm. Dat kwamen ze in de keuken melden, net op het moment dat gastvrouw Nancy ons warme avondeten aan 't opgedienen was. Gans de lawaaierige bende naar buiten, voorzien van zak- en andere lampen, en effectief, de coyotes liepen via kippenhok en paardenstal terug richting donker bos. Op het moment dat ik als eerste de keuken weer binnenkom kijken de 2 achtergebleven honden mij heel onschuldig aan terwijl de steaks deskundig en proper van onze borden waren verdwenen... De bloemkool en petatten lusten ze kennelijk niet.
Conclusie : een makkelijke prooi heeft steeds bescherming nodig!

Coyote... ugly.

Voor het overige zorgen kleuurijke tafereeltjes met pompoenen, allerhande landbouwtuig, stropoppen en de bijhorende verlichting voor de nodige sfeer, aan huizen, straten en soms hele buurten.

Van over La Naudiere (bij Katty & Rik) schuift natte sneeuw en verder oostwaarts zachte regen (gemeld door Valere, in Hartland) richting eilanden. Het is dus echt herfst mannekes!
De aanvoer van quads naar een hier dichtbij gelegen open plek aan het bos doet me vermoeden dat dit aangenaam crossweer moet zijn. Straks keren ze allen euh afgeput en uitgemat als heuse moddermonsters huiswaarts.
En ik, ik zit nu officieel in mijn -twee weken- opzegperiode en wacht geduldig op een volgende opdracht van Central en of Moncton Dispatch...

Bezinning @ the farm.

Woensdagochtend. Vanuit het Day & Ross HQ in Hartland kon Sarah, onze e-log deskundige mij  veel vlugger dan verwacht en via satelliet uit mijn hachelijke positie helpen. Toevallig had dispatcher John nog een "vergeten" oplegger opgemerkt in Milton, ON welke vandaag (donderdag) in Saint John, NB moest geleverd worden. Of ik die dan alvast kon gaan ophalen en in 1 vloeiende beweging tot onze Hartland yard kon trekken?? Tja... 1318 Km, in 13 rij-uren, langsheen Toronto in de ochtendspits en Montreal in de avondspits, aan max. 100 km/u ... en omstreeks 01:25 was de klus -al toverend- geklaard. Yehaaa!

Mooie plaatsnamen...

Tijdens de voorafgaande US reis had ik wat euh haver onder het eten van mijn DD15 gemengd en deze beet zich nu vast, full speed bergop en bergaf! Al had dit eerlijk gezegd meer met het gewicht in de trailer te maken hoor. Amper 5000 lbs (+/- 2300 kg) inclusief mijn stevige safety boots!

Lange dissel.

Zonder dat er ook maar iemand erg in had zakte de temperatuur onderweg richting Maritimes rond middernacht naar -2 graadjes! En de voorbije dagen geraakte 'm na de noen nog amper aan een zonnige 8 graden. Da's heel wat anders dan daar in Virginia waar chauffeurs nog in mouwloos hemdje en short rondliepen, met witte kouskes in hun sandalen (om het imago van de trucker wat op te krikken zeker?).

Opnieuw heb ik Driver Valere op een paar uren na gemist. Hij bolt nu al meer dan een week ergens dicht achter me aan met wisselstukken voor mijn GSM in zijn cabine. Deze onderdelen waren met Luc's truck vertrokken vanaf the farm, en da's net de plaats waar ik me op dit eigenste ogenblik bevind, met een slabakkende telefoon en vooral geen spare-parts...

Ben even bij Bjorn naar mijn toekomstig werkpaard wezen kijken...
Het wordt dus onderstaande knappe '07 Pete, met nieuwe 485 PK Cummins en 18 speed Fuller ...

Wish me luck !

L M O

... of Labour Market Opinion, en da's de papieren toestemming welke een werkever hier nodig heeft om een buitenlandse werkkracht aan te werven of zijn/haar werkvergunning (= 12 maanden geldig) te kunnen verlengen. Die goedkeuring kan 2 weken tot 2 maanden op zich laten wachten. En sinds juli moet er voor elke aanvraag $ 275 opgehoest worden (= de kas spijzen en misbruiken voorkomen => wordt nu wel heel duur om bijvoorbeeld een buitenlands orkest + koor te laten touren doorheen Canada. Zij komen dus tijdelijk werken waardoor er vooraf $ 275 per persoon neergeteld mag worden, en er hopelijk geen fouten in de aanvraag staan, of 't is terug naar af!).

Toenmalig collega Frankrijk-rijder Mehdi is 14 dagen geleden met zo'n document eindelijk in Quebec City geraakt en rond deze tijd druk doende om zijn Canadees truck-rijbewijs te behalen. Succes makker!

Maatje Chris, de bezige bij en ook werkzaam in de transportsector in Province Quebec zag het hier allemaal goed zitten maar zij krijgt haar werkvergunning niet verlengd en keert terug naar de Noorderkempen. Opgeven staat niet direkt in haar woordenboek en dus zie ik haar hier vroeg of laat nog wel terug.

Mijn toekomstig (?) werkgever Bjorn heeft opnieuw een LMO-aanvraag voor mij ingestuurd. Derde keer goeie keer zeker?

Grrrr... Net toen ik -vroeg vanmorgen- een mooi vrachtje 'richting naar huis" aangemeten kreeg heb ik me in onze Toronto terminal voor een 10 uren "buiten spel" gezet, na een rekenfout of een mislukte tovertruuk met mijn electronisch logboek. Eigen schuld, dikke bult?

Anderzijds, niet getreurd. Over enkele ogenblikken komt driver Valere hier ook aan...


Master Luke ziet enkele voordelen om bij z'n maat Bjorn te gaan werken : betere verloning + een jong en goed onderhouden wagenpark + geen krakend schakelen meer maar automatisch.
Intussen weet ik dat Bjorn nog ergens 2 ouwe Peterbilts staan heeft, hopelijk met minder jaren dienst dan vitessen (18).

Trains, trucks and me.

Onderweg, gelijk de ganzen...

In oudere topics had ik het al over treinen. De soms kilometers lange goederentreinen en vooral dan de machtige diesellocs blijven me hier boeien. Luid toeterend bij iedere overweg zijn ze vooral storend als er geslapen MOET worden. Dit luide getoeter is echter verplicht : vrachtwagens welke gevarengoed transporteren en bussen zijn evenzeer verplicht om bij elke overweg (bewaakt of onbewaakt) te stoppen, te kijken en te LUISTEREN of er geen trein aankomt, om dan hun weg voort te zetten. Ik kan er ook niks aan verhelpen...

Canada's spoorwegnet behoort met zo'n 50.000 km rails tot 's werelds grootste. De snelste en beste treinen vervoeren echter vracht (hebben voorrang op passagiers)!
Voor de toeristen met veeeel tijd is het anderzijds DE aangewezen manier om relaxed van 's werelds meest spectaculaire landschap te genieten. Een fijnmazig (?) busnetwerk -waarvan Greyhound de meest bekende is- voert je langs Travel Centers en steden en dus ook naar stations.

TA in Troutville, VA

Op dit eigenste moment sta ik in Virginia op de TA parking (= TravelCenter of America) van Troutville naar een nieuwe lading te wachten (en dat ziet er niet direct gunstig uit). Dat ligt op een dikke 1600 km vanaf onze Hartland basis in New Brunswick en voor 't eerst was ik eens "uren" te laat op mijn losafspraak. Deze reis zuidwaarts liep achtereenvolgens door de staten Maine, New Hampshire, Massachusetts, Connecticut, New Jersey (waar ik New York voor 't eerst eens niet via de Bronx en George Washington zijn Bridge ben gepasseerd, maar wel via een omweg van 10 km over de Tappan Zee Bridge heen), om verder door Pennsylvania, Maryland en West Virginia uiteindelijk in Virginia te belanden.

Over de Tappan Zee Bridge...

Geen wolkje aan de azuurblauwe lucht. Enkel een koppel arenden cirkelt hoog boven onze trucks. De grote parking loopt stilaan vol en voor de overblijvende vrije plaatskes is enige stuurmanskunst vereist (of, net als ik, goed op tijd aankomen helpt ook al veel...).
Treinen heb ik hier nog niet gehoord of gezien en dus is't genieten van de prachtige Blue Ridge Mountains. Toch opmerkelijk, hoe de natuur hier veel trager naar herfst evolueert...

Het zijn de dwarsliggers die een spoor recht laten lopen.

Thanksgiving Day (CA).

...en de Canadese oogst is nog belange niet binnen...

Vorige vrijdag na de noen en via "de 40" uit Montreal vertrokken richting Hartland terminal. Lange files, 24 graden warm en niet bij te houden aantallen pick up trucks welke quads en andere gemotoriseerde speeltjes naar "het bos" trekken. Een lang weekend kondigt zich aan...

Platten tube op de Transcanada...

Zaterdag hou ik me welwillend bezig met shunterwerk (= ritten binnen een straal van 100 km) tot er een US lading voor mij klaar blijkt, in onze "frituur" van Grand Falls. Lossen in Fogelsville, PA, zo'n 1100 km lager aan de oostkust is pas voorzien tegen maandag late namiddag. Tijd zat, en dus eerst poetsen en tanken. De kuisers van East Coast Truckwash sluiten rap hun poorten als ik de parking opdraai. Het is dus 18u geweest, grrrr...
Mijn rij-uren raken toevallig op bij mijn favoriete Walmart en Irving BigStop in Newport, ME.

De zondag verloopt rustig (zowat iedereen is wel ergens in een bos aan't crossen). Ik kan zelfs uitgebreid gaan eten bij Wendy's in de Pilot truckstop van Milford, CT nada'k eerst mijn reefertank heb volgekieperd. De vlakbij gelegen Truck Wash is open en da's goed nieuws voor  # 23336.
Op hooguit een kwartier ben ik New York gepasseerd en de George Washington Bridge over.
M'n GPS vindt zijn weg en er blijkt ruimte genoeg om bij het vrieshuis te overnachten. Veel Day & Ross - en andere truckladingen komen en gaan, aan de lopende band en vooral op afspraak...

Bling bling and me...

In tegenstelling tot Canada mag er in de US tijdens off duty en reset (= voor persoonlijk gebruik) rondgereden worden MET een trailer achterop de trekker. Dat komt goed uit om in een nabijgelegen truckstop mijn was en plas te gaan doen. Maandag na de middag meld ik me opnieuw aan en ze willen proberen om me toch vroeger dan gepland te lossen, wat nog lukt ook. Master Luke en zijn driver Valere komen ook deze kant uit. Luk bolt richting North Carolina en Val lost hier vanavond bij het vrieshuis.
Intussen sta ik al zo lang off duty da'k beter gelijk mijn 34 uren reset neem. Er volgt zelfs goed nieuws vanuit Hartland : Een satellietbericht meldt dat er amper 20 km verderop een vracht op me wacht, welke dinsdag 10am geladen kan worden om 24 uren later boven Toronto gelost te worden. Mits een beetje toverwerk sta ik die nacht rustig te maffen op de parking van een grote fruitsappenfabrikant (tussen 10pm en 4am passeren er geen luid toeterende goederentreinen langs het dubbel spoor dat dwars doorheen de Plant loopt...). Van dat samen kalkoen eten op thanksgivin' komt dus niks in huis...

Dinsdag voor 9am ben ik alweer zwaar geladen en toverend op baan, in noordelijke richting. Da's werken geblazen in dit mooie bergachtige gebied. Gedurende de voorbije twee weken heeft het omzeggens niks geregend en na de noen is't nogsteeds rond de 20 graden warm. 's Nachts koelt het af tot zo'n 9 graadjes, brrrr.
De rit van zo'n 800 km verloopt verder opvallend vlot en omstreeks 8pm sta ik -14 uren te vroeg- bij een groot verdeelcentrum in Caledon, ON aan de kaai. Tot voor kort konden we -indien 12 uren te vroeg voor afspraak- onze geladen trailer droppen in de dichtstbijzijnde Day & Ross terminal waarna de euh welwillende trucker weer met een andere vracht verder kon terwijl zijn vorige lading door local drivers keurig en op tijd afgeleverd zou gaan worden. Nieuwe regels gebieden de chauffeur nu om bij zijn lading te blijven, doh!
Op het moment dat ik me aanbied heeft de nachtploeg gelukkig net weinig om handen. Ze willen me vanavond nog lossen, en dat verschaft me net tijd genoeg om mijn dagboek aan te vullen, yehaaa!

Technische problemen...

... houden me dik 24 hrs van de baan.

Maandagavond @ Brian's Shop aangekomen zodat hij vanochtend de -vermoeide- batterijen kon testen en gelijk een redelijk dood exemplaar kon vervangen. 't Heeft hier vannacht trouwens eens serieus geregend.
Intussen hangt de externe koeler nu ook weer vast achter op de cabinewand en het luchtlek voorin is hersteld. Tegelijk werden alle assen van nieuw winters schoeisel voorzien, zijnde 10 ipv de voorziene 8 banden. Over de merkenkeuze spreek ik mij hier niet uit (maar Master Luke bolt al ver in de 390.000 Km met zijn Michelins...)

Om de rack & pinion steering te vervangen rij ik enkele kilometers verderop in Hartland bij Valley's Equipment, waar # 23336 achterna ook opnieuw uitgelijnd dient te worden (waarvoor Brian niet over de nodige infrastructuur beschikt...).

Wat is er tijdens mijn korte vakantie zoal veranderd, in the Maritimes??
- De natuur! De Indian Summer, terwijl er op sommige plaatsen nog graan staat te wiegen in de wind of de aardappels nog in de grond steken (nachtvorst aan de grond, toen ik zondag vertrok @ the farm en overdag nog 18 graden warm...).

@ the farm

- De eeneiige tweelingbroertjes uit Hartland hebben hun kleurrijke oude Eagle trucks ingeruild voor 2 full option doch maagdelijk witte ProStars waarmee ze nu weer vrolijk achter mekaar aan door het landschap crossen.

Daar hedde ze!!

- Season campings en Tourist Information Centers sluiten weer voor 6 maanden hun deuren en de laatste RV's zijn onderweg naar huis, voor hun lange winterslaap. Over goed 2 weken zou het hier kunnen gaan sneeuwen!
- Mijn maatje MarieJo trekt niet langer voor Day & Ross. La petit' MarieJo avec ses gros... pneumatiques, LoL, was bij mijn weten de enige onder ons, welke op dikke Super Singles rond reed. Zal dus iemand anders moeten vinden om mijn school-frans naar heus Quebecois om te scholen. Jammer maar helaas...

Hmmm, schoon ogen!

- Voor door de meer westelijk gelegen staten en provincies te rijden moet men verplicht sneeuwkettingen bij zich hebben!


Intussen ben ik -opnieuw- wachtende, in onze Hartland terminal. Ik kreeg net een lading scrap voor Crabtree in Quebec doch de luchtvering van de trailer wou niet mee en wordt nu hersteld in onze eigenste shop. Woensdagochtend (als de techniek mee wil) wordt er dus dicht in de buurt van mijn goeie vrienden uit Halle gelost. Ben benieuwd...

Hoezo, problemen??

Dinsdagochtend, 2 oktober.
Omdat de vlieger te laat binnengekomen was zouden wij dus ook veel te laat gaan vertrekken...
Een Bouncin' Big Black Mama werkt zich in de zetel naast mij, op de voorlaatste rij in een A310. Achter ons de stewardessen, de washrooms en de keuken. Uit voorzorg had ik deze keer alvast een zwarte jeans aangetrokken... Onze chauffeur meldt via de intercom dat het vluchtplan aangepast werd waardoor er bijgetankt dient te worden. In volle ochtendspits en met meer dan een uur vertraging vertrekt vlucht TS153... De 2 rijen voor me worden bevolkt door een Joods gezin met 3 jonge kids. Lang vliegen + kleine kinderen = miserie. De pijpenkrullenjongens zijn als het zonnetje in... de woestijn en zetten de buurt op stelten waardoor er zelfs 2 passagiers naar voor willen en mogen verhuizen. De blijvers worden door de stewardessen gepaaid met wijn en chocolade...
Onze piloot meldt droogjes dat we tijdig in Montreal zullen aankomen en hij haalt het onderste uit de kan. Hierbij geen putten of bulten schuwend. Door lucht- en andere zakken gedragen kunnen we  gedurende bijna de ganse vlucht onze gordels aanhouden. De bediening van warm eten dient zelfs 3 keer hervat, waardoor wij op de laatste rij uiteinedelijk een euh koude schotel voorgezet krijgen.
De toiletten zijn gratis en da's goed te zien. Ik vraag me af welke boer met de internationale inhoud van deze beerputten zijn land zal gaan bevruchten ?
Op een gegeven moment valt er tussen de wachtende wc-bezoekers een dame flauw. Volgens mij is ze ofwel zwanger of gaat het hier over hyperventilatie. Later zal blijken dat het mogelijkheid nummerke B was. Geen paniek! Via de intercom roept de piloot mogelijke verpleegsters of dokters op. Als een knap jong verpleegsterke zich aandient ben ik dadelijk kandidaat doktoor (maar dat pakte geen verf).
Gezond en wel en zonder al te veel tussenlandingen loop ik keurig op tijd, gepakt en gezakt de luchthaven Montreal-Trudau buiten. We zijn feitelijk teruggevlogen in de tijd. Het is net 10u geweest, 22 graden warm en een taxi brengt me voor amper $17 naar de vlakbij gelegen Day & Ross yard. Dispatcher Chris heeft me binnen het uur alweer de baan op richting Totonto, dit keer als bijrijder en vooral gast in de vinnige ouwe Volvo van owner/operator Husseyn (was 6 weken out en begint ook vandaag te werken, na de begrafenis van zijn zoon...).

Mijn rijdend nest staat er nog. Kan ook moeilijk anders want de batterijen blijken zo plat als mijn portefeuille. Eens alle bagage in de cabine ga ik op zoek naar hulp en sla de deur dicht, krik krak vast. De heren dispatchers en fleet support zijn mijn reservesleutels kwijtgespeeld en op die manier mag ik -in T'shirt- bij wijze van spreken een nachtje buiten slapen. Woensdagochtend kan ik met behulp van een custom kleerhanger in m'n eigen trekker inbreken, wat nog lukt ook. Daarna helpen 2 collega's om de batterijen op te laden (met startkabels komen we der net niet...) en zo # 23336 weer aan de praat te krijgen. Later die namiddag kan ik geladen en met slaapogen voor 't eerst de baan op richting Hartland-terminal. De Irving truckstop in Saint Liboire wordt mijn slaapplaats (eindelijk horizontaal!). Er blijven nog hooguit 13 graadjes over en dat slaapt heerlijk!

Bij Brian's Shop is er vanmiddag alweer een 30.000 Km onderhoud uitgevoerd en patron Carl belooft voor nieuwe sleutels te zullen zorgen. De batterijen laden voorlopig normaal op en heel binnenkort worden 8 van mijn 10 banden vervangen door winterse modellekes (de natuur heeft hier zijn prachtige herfstcollectie uitgehaald...).

Na de garage volgt er nog een truckwasbeurt en op die manier sta ik later op de avond onverwacht te schitteren @ the farm. Iedereen blijkt weg werken. Een onbekende grote zwarte hond (type Rotweiler?) maakt er nu ook deel uit van het ontvangstcommitee (= effe schrikken!). Dani blijkt intussen verhuisd en haar kamer werd ingenomen door haar vriendin Roxy (= nog effe schrikken, als ik in m'n slippen van de wc naar m'n kamer loop...).

Op zich allemaal geen probleem want we zijn hier in Canada. Toch?

Nog 1 keer slapen...

... en vroeg in de ochtend vertrek ik naar Zaventem. Hopelijk rijden er treinen en wordt er niet gestaakt bij het luchthaven- en cabinepersoneel. Een lange dag wordt het zowiezo gezien het ginds zo'n 5 uur vroeger is dan hier en de vlucht hooguit 7 uur duurt (ik kom dus rond 10 plaatselijke tijd aan...). Van uit Montreal moet ik dan nog vervoer vinden tot Toronto, waar mijn rijdend nest op me wacht. (lees: nog +/- 7 uren bollen...)

Door -heel alleen- mijn appartement leeg te maken heb ik te weinig kunnen genieten van het schitterende weer, hier in het immer zonnige Halle, maar ben anderzijds toch tijdig klaar geraakt zodat er verhuurd kan worden.

Een kort maar krachtige vakantie met enige fijne momenten, yehaaa!