Winterblues.

De temperatuur zakt hier de komende dagen naar -25 koude graadjes! Zal voor mijn nieuwjaar nog rap een dikke winterbloes mogen aanschaffen.

Eerst een half uurke sneeuwruimen om te kunnen werken is ook een vorm van wintersport zeker? En sport blijkt net een goede remedie te zijn tegen winterblues.

Maandagochtend @ the farm...

En als we niet kunnen uitrijden kan er nog altijd sneeuw verplaatst worden...

Onze Moncton yard.

Ik wens jullie allen een vrolijk eind en een goed begin, bergen van geluk, een heel jaar aan een stuk!

Snowdogs.

Krakend en mooi.

Dani.

Mooi en medogenloos...

... zo kan de winter zijn...

Mijn vorig vertelselke was amper geplaatst toen de landlijn @ the farm uitviel. Geen internet geen telefoon of televisie meer. Volgens de radio was een ijsstorm de oorzaak.
Nog erger wordt het als dan ook de stroom nog wegvalt. Geen electriciteit betekent geen oven of koelkast (*) meer. Water dat niet meer opgepompt kan worden, de verwarming die uit valt, poorten en deuren of liften die ons niet meer gehoorzamen en zo voort...
Vijf dagen na de ijsstorm zitten nog zo'n 80.000 gezinnen zonder stroom!!

Anderzijds zijn de winterse landschappen adembenemend. Trailers wisselen bij -13 graden ook!
Bomen hangen zwaar door onder het gewicht van al dat ijs. Toen ik zondagnamiddag wou aanzetten lag er een centimeters dikke ijslaag op een kant van de zwarte Zweudse (**). Zo dik dat de ruitenwissermotor het begaf (en ik maandagochtend bij de Volvo stond aan te schuiven...). Gelukkig wist Luc me te vertellen dat er een recall op die motortjes zat en door in de shop dan heel zielig te kijken werd mijn exemplaar onder garantie vervangen. Tof!

Druk onderweg!

Trailerdak sneeuwvrij maken voor vertrek...

Heb intussen nog niet stil gezeten en over Kerstmis doorgewerkt, hier in the Maritimes. Tot 1050 km per 14 uren-werk-dag met 4 tot 6 trailerwissels waardoor ik soms de Moncton yard opdraai met nog amper 2 minuutjes overschot...
Ongelofeloos, maar gedurende een feestelijke 48 uren waren we hier aan't bollen geweest zonder dispatching of fleet support (dus ook geen domme sattellietberichten gedurende het slapen!).

Paden trekken voor de Skidoos.

Vakantie betekent ook veel Skidoo-pret, voornamelijk in de midden- en zijbermen van de Highways, welke zich hiertoe -met hun brede V-vorm- uitstekend lenen.
Minder prettig zijn de car accidents. Zo lagen er in de vooravond van Kerst, over de laatste 40 km voor Moncton 3 luxe wagens op hun dak, ook al in die bermen.

Luc werd met een lading van uit Winnipeg naar het zuiden van Illinois gestuurd en zou nu onderweg kunnen zijn van Chicago naar... the Peg. Die geraakt dus onmogelijk tegen nieuwjaar thuis om van mijn fles Farmers Egg Nog te proeven (dan heb ik meer, LoL!). Voor meer informatie over Lait de Poule, plankzeil naar http://en.wikipedia.org/wiki/Eggnog en geniet...

Hoog tijd om nog rap 6 uurkes geconcentreerd door te slapen...

(*)   Vers of diepgevroren voedsel tijdelijk in de sneeuw bewaren trekt de wilde beesten aan...
(**) Ik zoek nog naar een passende naam voor mijn Zweedse. Iets a la Jeanne DARK. 

Achter me komt de zon op...

Je kan er maar beter goed voor staan dan slecht in zitten!   ;-)

Witte Kerst??

Ik denk niet dat ze tegen Kerstmis aan al die sneeuw hier nog weg krijgen. LoL

Had feitelijk al een paar uur on the road willen zijn maar Central Dispatch wacht af... Omdat er hier vannacht nogal redelijk wat sneeuw bijgevallen is zijn veel wegen -nog even- onberijdbaar. De snowplows doen hun best bij een -3,5 graadjes Celcius.

De twee honden genieten kennelijk van mijn aanwezigheid @ the farm...

Rutger en moeder Nancy die zitten intussen toch maar met mij opgescheept. LoL
Luc werd naar Portage La Prairie gestuurd ipv de beloofde rit richting warme Kentucky. Oefenen voor de Ice Roads? Doh!

Eerst de cabine opwarmen...   ;-@

Rutger... handsfree...

Sneeuw op het terras...

Chauffeurs tekort? Part 3.

Intussen ben ik hier een jaar geleden beroepsmatig neergestreken! Heb dus al menige -buitenlandse- chauffeur gehoord en vooral zelf een en ander ondervonden om te verwerken tot blog-leesvoer.

Reclame in boekskes is gewillig en uiteraard steeds positief! Zowat elk transportbedrijf is opzoek naar goede en veilige chauffeurs. Er worden lange ritten, met recent materiaal beloofd. Bij enkele bedrijven krijg je zelfs een vaste trekker aangeboden (no slip seating). Ze beloven vrije tijd voor de driver en zijn familie en naast allerhande verzekeringen worden er ook nog premies uitgekeerd voor bijvoorbeeld laden en lossen (pick ups & drops of handmatig lossen). Een safety bonus voor bijvoorbeeld meer dan 11.000 veilige miles per maand kan er soms ook nog bij (alleen maar hopen dat de opdrachtgever daar dan ook werk genoeg voor heeft, anders is’t weer stress om niks…).

Over de onbetaalde werk-uren reppen ze met geen woord. Lange wachttijden omdat de klant onvoldoende opslagruimte heeft of een lading nog niet klaar is. Of de vele dagelijkse korte wachttijden, bijvoorbeeld om de pretrip, intertrip of posttrip uit te voeren of te gaan tanken. Of tijdverlies door op zoek te gaan naar een weegbrug of naar een fax, om documenten naar een declarant te zenden (nee, de afzender van de goederen doet dit niet voor je).

Veel “oudere” chauffeurs welke het invoeren van dat electronisch logboek (ter vervanging van hun euh leugenboek) echt niet zien zitten ruimen binnenkort plaats voor opvolgers.

Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. Het rijden, de ruimte en de natuur zijn best genietbaar. En in vergelijking met Europa kan je hier op korte tijd een aardige spaarcent opzij zetten, gewoon al omdat er de eerste jaren in de truck geleefd wordt. Geen kosten dus voor lening of verzekering van auto of woning, en er wordt een 20% belastingen afgehouden aan de bron (wat wegens het USA-werk ruim voldoende blijkt om nog jaarlijks belastinggeld terug te trekken).

Mijn onkosten hier : huur, eten en drinken, telefoon en internet, kleding en af en toe een vliegticket Brussel heen en terug.

Interesse om van uit The Maritimes te werken?? 

Atlantic Bear, mijn broker, zoekt en helpt drivers aan het werk, en dit voonamelijk via positieve mond aan mond reclame.

233084, mijn "nieuwste" rijdend nest...

Niet te schatten wat een mens hier allemaal in z'n cabine meezeult! Ik word nog verhuizer als ik aan dees tempo van trekker blijf veranderen. Aaaagh!
Een zwarte Zweudse, bestaat die dan? Tja, enkel als flauw afkooksel van de Europese Volvo, geboren in- en gekweekt voor Noord Amerika.

Ik kreeg de versie met een 13L motor, gekoppeld aan een -automatische en zeer gewaardeerde- I-Shift 12 versnellingsbak, welke nauw samenwerkt met de Volvo Engine Break ofte VEB (dus geen Jake Break meer).
Kwa volume is de cabine goed vergelijkbaar met de Cascadia (waar ik lange maanden mee op baan was). Even windgevoelig en een nog groter glasoppervlak (= koud gedurende de winter en heet tijdens de zomer...). Ik zou er niet graag peter van zijn, als de voorruit voor de zoveelste keer vernieuwd mag worden! Verder op en top luxe, met bruine en beige tinten, lederen zetels (met een onderrugmassage functie!) en -jawel- gordijnen. Deze laatste misbruik ik d.m.v. een sexy zwarte euh kousenband, om mijn linker arm, schouder, nek en rug uit de kou te zetten (het gekende "gordijntje" van de Scania rijders).
In deze 670 hangen ook meer kasten (boven de zetels) maar ze zijn niet echt bruikbaar naar standaard opbergboxen of A4 formaat toe. De smalle diepe frigo lijkt binnen de kortste keren op een rommelbak. Plaats en aansluitingsmogelijkheden genoeg voor een oven of TV (maar die heb ik dan weer niet). Een kleerhaakje blijkt ook hier een optie...

Typisch en misschien wel praktisch bij Volvo is de tot slaapplaats omvormbare eet- en zithoek (4 kussens en een opklapbare tafel in het midden) welke veelal in caravans gebruikt wordt. Mede door de mindere kwaliteit en de toegankelijkheid van het bovenbed benut ik de kussens als slaapplaats. Tijdens de verplichte rustperiode van 8 uur worden wij gemiddeld twee keer door dispatch uit bed gelicht wegens een algemeen satellietbericht als : "Trailer # zoveel is spoorloos en ge krijgt 100 dollar als ge hem terug bezorgt" of "We vernemen dat het kan sneeuwen tussen Windsor en Cornwall. Weest voorzichtig" en andere buitengewoon interessante weetsels. Grrrrrr!
Als ik dan horizontaal ga schiet er niet veel plaats meer over (t.o.v. de breedte in de twee vorige slaapcanibes) en ik vraag me af hoe een lange Nederlander als mijn big brother Erik (met K) hier dan wel in past? Opgevouwen zeker? (*)

Om schonere uitlaatgassen de werld in te blazen gebruikt deze 13 liter motor Diesel Exhaust Fluid of DEF en dit goedje is nog niet overal aan de pomp verkrijgbaar waardoor er steeds enkele bidons meereizen en vooral veel plaats innemen onder mijn bed. Nogmaals grrrrrr!
Handigheidje : in tegenstelling tot echte Amerikaanse trucks zit het contactslot hier gewoon rechts op de stuurkolom. Veel makkelijker om de motor aan of uit te zetten van af het bed (dit met betrekking tot de airco of de verwarming tijdens de rust).

De kont van een Zwarte Zweudse...

Ben intussen al zo'n 6000 km samen met m'n zwarte Zweedse en omdat mijn 70 werkuren opgereden raken is er eindelijk tijd om alle spulletjes een gebruiksvriendelijke plaats toe te bedelen en om handleidingen uit te pluizen...
Omstreeks middernacht krijg ik weer enige recap-uren van 7 dagen geleden beschikbaar en kan de rit naar Debert in Nova Scotia verder gezet worden (nog 1585 km, om vrijdag te lossen...).
Het is -11 graden bij de Irving truckstop in Pembroke ON en het herbegint te sneeuwen. Dat belooft voor vannacht : ieder uur stoppen om de achterlichten en reflectoren sneeuwvrij te maken...

(*) : een oud Hollands spreekwoord zegt : Opgeplooid slaapt netjes.
Toch?

Canada, vol verrassingen...

Alweer twee nachtelijke ritten, en nu onderweg naar the Peg. Zoals de oplettende lezer hier al weet liggen de truckstops soms wel 400 km uit mekaar. Ergens halfweg onderweg bij Kapuskasing ON ligt de Flying J waar ik wil tanken ('n kwestie van punten en gratis douches en al op te sparen). Van op afstand merkte ik de knipperelichten van wachtende trucks op de 11 en volgens mijn CB stonden ze hier aan te schuiven omdat na de PetroCan ook de Husky in Nipigon gisteren zonder mazout zijn gevallen. Anderhalf uur aanschuiven en met nog een truck voor mij is het hier ook gedaan met pompen. Net als veel andere truckers sta ik hier vast, tot er fuel aangeleverd wordt. Gelukkig zijn er eten, drinken en sanitair ter plaatse.

Donderdag, vier uurkes voor mijn aangekondigd vertek ontvang ik een SMS van Bjorn the Bear "Ik heb een Volvo voor jou...". Dat verandert natuurlijk gans het geplande schema @ the farm (de nieuwjaarskaartjes zullen te laat gaan komen...) want de truck -in onze Moncton yard- moest nog opgestart worden, zwarte Pete moest nog uit de shop opgehaald worden en al mijn spullen dienden nog over geladen, aaaagh...
Ben dus nu on the road met een knappe zwarte Zweudse. De luxe-uitvoering van de VNL 760 met hooguit 360.000 km op de teller. Plankzeil even naar http://www.volvotrucks.com/trucks/na/en-us/products/vnl/VNL670/Pages/vnl670.aspx.
De driver mocht om gezondheidsredenen niet meer bollen en leverde zijn sleuteltjes in. Yesss!
Het rijden en het schakelen met die I-Shift zijn zalig en wennen snel. Master Luke bolt in een identiek model rond en mocht dus al heel wat on-line uitleg verschaffen (via de 10-4 welke ik ook al van Valere heb geerfd). Thanks gays (euh... guys, LoL)!

Toen ik deze namiddag wakker werd was het buiten -21 graden. De vorige nacht zakte het kwik zelfs meermaals tot -38 graadjes! Heel wat anders dan die 91,5 welke zwarte Pete steeds aangaf. De banen zijn droog en dus prima berijdbaar. Met de cruise control op 95 km/u ben ik zelfs de traagste op de 1200 km lange tweevaks highway.
De truckmotoren draaien hier dus momenteel 24/24 om startproblemen, platte accu's en andere vastvriesongemakken te voorkomen. Brrrrr, geen weer om effe tegen het wiel van de buur te gaan pissen hoor mannekes!!

Prettig weekend, en hou 'm warm!!

9000 km later, @ the farm

Ben dus aan een -lange- reset bezig terwijl zwarte Pete onder andere een nieuw stuurhuis aangemeten krijgt, hier bij Atlantic Peterbilt (http://www.athomeontheroad.ca/ ). De totale rit duurde iets over de 9000 Km., met een wisselend klimaat.
Was nog net op tijd terug in Moncton om samen met Luc driver Valere naar de vlieghaven te brengen en uit te wuiven. Onze goeie vriend is op zijn minst gezegd nogal behoorlijk gestresseerd vertrokken, gezien onze opdrachtgever hem tot op de laatste minuut "gebruikt" heeft.
Geniet van je vakantie maat!

Deze voormiddag kwam m'n boss Bjorn op zakelijk bezoek @ the farm (heeft er op zijn verjaardag een nieuwe Volvo VNL 780 bij!) en na de noen was het buiten zonnig genoeg om gastvrouw Nancy haar wagen op winterbanden te zetten en wat te ravotten met de honden.
Zien da'k morgen de tractor aan de praat krijg om hier en daar plaats te ruimen voor de sneeuwbergen, welke binnenkort gaan ontstaan telkens de oprit sneeuwvrij gemaakt wordt.

Voor Luc en mijzelf zal het nu doorwerken zijn tot het eind van 't jaar. En blijkbaar is er veel werk want vorige nacht belde Central Dispatch me nog uit bed en later deze middag hing mijn Fleet Support Specialist aan de lijn om me op de baan te krijgen. Over goede communicatie gesproken...
Master Luke is net een paar uur vertrokken, richting US en ik verwacht morgenavond hetzelfde te kunnen doen. Valere die heeft zijn HotSpot even (?) niet nodig en dus mag ik zijn Verizon toestelletje de komende weken aan de tand voelen (lees : internet in de US). Thanks mate!

Het wordt -14 graadjes vannacht, brrrrr.

Vervolg van deze trip.

Mars?? Toch bewoonbaar?

Was woensdag nog 30 uren te vroeg op het losadres en heb er ter plaatse dan maar een officieuze reset van gemaakt. Tijd zat om te lezen, te wandelen, de cabine te herschikken en te kuisen.

Doh! Had me toch beter die Verizon Mobile Hotspot aangeschaft, daar bij de TA in Gary IN. Met zo'n toestelletje creeer je -omzeggens overal in de US- je eigen WiFi.
Kreeg daar tussendoor ook oud collega Mehdi aan de lijn, net terug in Quebec na zijn eerste California rit, begeleid door een ex Van Mieghem driver. Die ziet het daar ook best zitten!

Vrijdagmiddag eindelijk weer geladen de baan op en de rit gaat vanuit een zomers North Carolina met zijn enorme katoenplantages, door Virginia naar een herfstig kil en nat Washington DC (in volle avondspits...). Onderweg passeren mij een 10-tal touringcars met militairen. Op zich niks speciaals, behalve dat de merendeel hiervan uit verschillende modellen Van Hool bussen bestond. Terloops -voor mijn volgers bij De Lijn- even meegeven da'k in Montreal QC ook enkele A300 gelede bussen weet bollen, met eveneens licht beschadigde achteroverbouw....

Opvallend mooi en veel gezien, deze Van Hool dubbeldekkers.

Het blijft nog een lang stuk druk en vooral nat, daar in Maryland en mijn ruitenwissers krijgen rare kuren. Ik doorkruis een stukje West Virginia en bij de Pilot truckstop in Breezewood PA, waar het verdorie vriest en lichtjes sneeuwt hou ik het voor bekeken. Enkele bevallige Aziatische dames masseren er graag de stress uit je lijf (gelukkig gebeurt dit niet buiten...) en mijn lading heeft opnieuw geen haast...
Zaterdagochtend na een stevig ontbijt (Luc, mijne shake is op...) van uit Pennsylvania fris en monter weer aangezet om via New York (state) en vlakbij Niagara de Canadese grens over te steken.

Op de Peace Bridge, Fort Erie.

Onderweg was het omzeggens overal lichtjes aan het sneeuwen en de Pete-thermometer vermeldt koortsachtig 90,5 graden C. Na satelliet-overleg met Central Dispatch heb ik de trailer in onze Brampton yard mogen droppen en daar wacht ik nu alweer 16 uren op een lading oostwaarts. Op die manier geraak ik hopelijk snel in Moncton waar zwarte Pete weer de garage in mag (neuscorrectie en al...) en ik een heuse reset ga maken.

Afwachten en intussen gebruik maken van gratis WiFi, hier...

The Big Red Team (= H&R Transport).

Mijn Big Brother Erik (met K) kon er heerlijk over bloggen en onze maat Valere was er lange jaren werkzaam. In mijn Google+ is Lyndon L. (de bekendste U.S. recruter voor de EU) dan weer druk in de weer. En ik had er op dit eigenste moment ook aan het werk kunnen zijn. Twee nachten geleden leerde ik bij de Pilot in Gary (vlakbij de geboorteplaats van Michael Jackson), in Indiana een Engelse H&R driver kennen, welke met de rechter achteroverbouw van zijn trailer tijdens het achteruit parkeren de neus van zwarte Pete lichtelijk heeft verbouwd. Ik kan er mij iets bij voorstellen : donker, moe gereden, bedremmelde spiegels, het laatste krappe plaatske,... 't Was wel effe schrikken, tijdens mijn slaap (rap rap naar buiten, in een vaal onderbroekske, blootvoets in de botinnen en al??)! Enfin, alles is keurig afgehandeld en de Pete wacht een nieuwe bumper. En neen, iets als een Europees aanrijdingsformulier kennen ze hier nog niet, LoL.

Verder doorheen Kentucky was het lekker euh lente cruisen. Genieten dus!

Vandaag, door West Virginia, is't eerder mistig herfstweer (maar in T-shirt!) over een gevarieerd parcours door de Appalachian Mountains.
Driver Valere volgt een dag achter mij, op weg naar Bethlehem (de geboorteplaats van Jesus Christ, toch?) in Pennsylvania. Val had zich de laatste reis voor z'n vakantie wel anders voorgesteld, denk ik, LoL.

Master Luke die trok zijn rood kostumeke aan om een karrevracht kerstmisbomen te gaan droppen nabij Boston.

Ik heb weer tijd zat want mag pas morgennacht lossen, op 200 miles hier vandaan...

Flying J, vervolg.

Vracht genoeg, van uit Winnipeg en Portage, richting US. Maar intussen sta ik hier toch al 7 uren langer dan mijn verplichte 36u reset...

Enkele prentjes dan maar:

Keurige wasgelegenheid.

Behalve de klassieke lange neus met bijhorenden luchtfilters is de cabine en bunk identiek aan de mijne.

Een custom Low Top naast een MidRoof modelleke,

Het nieuwste model Zwarte Pete.

De plaatselijke Snowplow.

Vinden ze hier "awesome": veel ruimte tss cabine en remork.

Verhuizers vullen dat "gat" op met laadruimte...

... laadruimte dus...

Wegens een nukkig electronisch logboek is driver Valere hier gisteren pas laat na de middag aangekomen, om na het eten zijn reefer door te voeren naar McCain in Portage. Vakantie en andere plannen gaan maken da'k deze aangename en rustige collega in de toekomst niet veel meer zal treffen.
Succes man, en onze tablets (LoL) houden contact!

Ola... de satelliet vraagt me of ik zin heb in een ritje naar Garner in North Carolina!? Domme vraag, natuurlijk! Op zich weeral goed voor zo'n 2800 Km, zuid-oostwaarts, door staten als North Dakota, Minnesota, Wisconsin, Illinois, Indiana, Kentucky, West Verginia tot North Carolina. Yesss! Ben benieuwd naar het weer onderweg! Hier is het -raar- windstil en er valt af en toe een vlokje sneeuw, bij -6 graadjes.

PS: vorige maand toch nog 18.986 Kms bijeen gekacheld.

Flying J truckstop, Winnipeg, MB.

Onderweg naar The Peg.
Van uit Montreal moet dat een 2500 Km zijn waarvan ongeveer de helft over een lange tweevaks steenweg voert, en gaandeweg werd alles witter en vooral kouder...  Meren en riviertjes vrozen dicht. Mijn ruitensproeiers ook. Aaaaagh!
Op welgeteld een meertje zag ik zelfs al een ski-doo rond crossen!

De laatste rechte lijn naar Portage...

Het was verdorie druk, hier in de grote winkels aan de westkant van WinDipeg. Daar zullen de afprijzingen voor Black Friday wel iets mee te maken hebben vermoed ik. Intussen is mijne was droog en sta ik er weeral piekfijn op voor het nakende weekend (@ Flying J). Driver Valere komt later vannacht ook een reefer droppen in Portage La Prairie en dus zit ik hier morgenochtend met een euh ouwe rot te ontbijten. Dat belooft...

Val maakte me eerder al duidelijk geen vertrouwen te hebben in banken. Ook hier niet.
Wat moet ik dan met mijn loon aanvangen?? Okee, Moncton heeft een heus Casino (en daar komt schoon volk, toch?) waar ik mijn centjes kon gaan euh beleggen. Maar... gokken of spelen is weeral mijn ding niet. Dus dacht ik begin vorige week (Zwarte Pete stond anderhalve dag in de shop), ik ga me hier installeren en koop alvast een ruime all seasons caravan.
Yesss! Vier slaapplaatsen, een complete keuken, een badkamer met sauna en jaccuzzi, satellietontvangst voor radio en TV + surround system, bar,... kortom alles in en aan en op. Alleen, geen zetels of stoelen. Het was namelijk een sta-caravan!
Ik heb ze dan maar weer weggedaan.  LoL

Enjoy the weekend!


Plankzeil en droom verder, op http://www.casinonb.ca/

Sprokkels...

De appelkes zijn van de bomen en de laatste -diepvries- mais wordt van het veld gehaald. Tijd dus voor het "echte" thanksgiving (in de US). Als dispatch mij nog zuidelijk de grens over stuurt moet ik zorgen da'k woensdag teruggeladen heb of ik zit er een heel lang weekend vast. Donderdag is't Thanksgiving en vrijdag is't Black Friday (= koopjesdag)...

De snowplows zijn weer op pad en dat belooft niet veel goeds. Hoog tijd om zonniger oorden op te zoeken denkt driver Valere. Nog twee koude weekjes te gaan, en dan voor langere tijd richting zonnig en warme zuiden, yesss!
Die sneeuwruimers -parkings en opritten berijdbaar maken en houden, bij particulieren, voor bedrijven of openbaar- zijn hier veelal bewuste seizoenarbeiders. Van november tot maart op de snow plow, van april tot eind augustus in -bijvoorbeeld- toerisme werkzaam en van september tot november al de oogsten van het veld rijdend, bij een loonwerker.

Duiding onderaan deze pagina.

Volgens de buitenthermometer van Zwarte Pete is't nog gezwind 91,5 graden Celsius. Grrrrr, vermoedelijk is die ergens boven op de radiator bevestigd... Er is nog wel een en ander dat niet echt mee wil waardoor ik al redelijk wat tijd in Peterbilt garages heb doorgebracht.
Valere bezorgde mijn dan een spiksplinternieuwe thermometer maar die heb ik nog even niet geplaatst omdat Bjorn persies andere plannen heeft met deze truck (heb hem gisteren mogen kuisen om er daarna foto's van te maken bij een aan- en verkoopbedrijf van tweedehands trucks...).

Nog iemand wiens thermometer doorslaat is Master Luke. Die was vorige week kandidaat Ice Road Trucker, tijdens een recruteringsnamiddag in Moncton. Spannend!
Weer of geen weer, ik blijf dus gewoon verder bollen... Al ziet het er naar uit da'k binnenkort opnieuw met een jonger machien zal gaan rondtuffen. En heel toevallig weet ik hier toch wel een prachtige haast nieuwe Volvo rondrijden die over exact twee weken vrij komt.
Dat zou nogal eens een Sinterklaasgeschenk zijn!!

# 23 3 559 : Kom net te weten dat zo een lang trekker-nummer, startend met 23 (= Hartland based) gevolgd door een 3 (= Fastrax truck) plus een drie of meer cijferig ancieniteitsnummer zich door het landschap mag voortplanten op meer dan vijf assen. Was eerder in #23336 al een paar keer met een zware drie-assige trailer op baan, doch dat was dus in't zwart, zo blijkt nu!

Blackbird's snavel gaat door het ijs...

Duiding bij foto van dashboard:
- snelheid = +/- 103 km/u
- toerental = +/- 1350 t/min
- gemiddelde snelheid op dit traject = 82,3 km/u
- gemiddeld verbruik  ,,     ,,    ,,     = 41,1 L/100 km
- buitentemperatuur = 91,5 graden warm
- kilometerstand = genoeg

Duiding bij foto met Black Bird:
Onder de ijslaag op de parking lag nog iets eetbaars voor deze ruimer, en met een stevige snavel van dik 6 cm lengte is't geen probleem om voor een goed doel hollekes te kappen. Tussen kop en gat zitten gerust 30 cm lijf. Machtig om zien!!

VLACAN.be

Even mijmeren...
Hoe ik hier verzeild raakte...

Kort rond mijn verhuis van Dilbeek naar Halle kwam mijn eerste bewuste Amerikaanse ervaring op de proppen. Een GMC Vandura met een V6 motor voorin. Met die opvallende L.A.P.D. SWAT Van sloot ik mij aan bij de BSCA Streetcruisers waar ik tijdens de talrijke meetings regelmatig aantrekkelijke verhalen uit de USA opving (van andere clubleden).

Onderweg in en rond Halle kwam ik toen regelmatig een oude Dodge Van tegen met een donkere euh special painting en die leidde mij naar MS Motors. Op die manier leerde ik al snel Rik en Katty kennen. In hun garage kregen o.a. 2PK'tjes en Fiat 500'tjes een nieuw leven en Rik voerde zelfs enkele Amerikaanse old timers van uit Canada in. Voor mij een geschikte plaats om BSCA publiciteit achter te laten. Op Katty's buro stonden altijd lekkere Chocotoffs naar mij te wachten, en opvallend aanwezig waren de vele foto's uit- en grote kaart van Canada tegen de muren. De verhalen bleven niet uit en dat grote continent kwam -onbewust- plots wat dichter, gezien Katty's nichtje Monique daar "ergens" Le Cheval Bleu uitbaatte (ben er intussen al wezen eten en het bestaat 20 jaar in 2014!!).
Op uitnodiging van Rik en Katty bezocht ik -het moet zo'n 10 jaar geleden geweest zijn- de Canada International Day, een organisatie van de Vlaams Canadese Vriendenkring, waar Monique met een infostand aanwezig was. Niet toevallig werden daar ook Europese truckers geronseld om het Canadese chauffeurstekort op te vullen. Net vandaag, door op de site van VlaCan naar de foto's te gaan kijken, komen Luc en ik er achter dat we toen op dezelfde dag maar op een verschillend tijdstip op dezelfde plaats aanwezig zijn geweest.
Ongeveer drie maanden later verkaste het gezin van collega eigen-rijder Luc en dorpsgenote Nancy van het drukker wordende Pajottenland naar het rustige oosten van Canada om er als trucker aan de slag te gaan. De filmkes en verhalen welke ik nadien allemaal doorgestuurd kreeg.... hmmmm...

Mijn Vandura had intussen plaats geruimd voor een Ford Econoline Van, een zalige kilometervreter met dikke V8 voorin. Een andere BSCA kilometervreter was en is mijn Big Brother Erik (met K) welke ergens in 2011 het betaald avontuur aanging om van uit het westen van Canada door Noord Amerika te gaan bollen. De bedoeling was feitelijk om toen al mee te vertrekken maar door omstandigheden lukte dat niet echt. Zijn aantrekkelijke blog werkte echter redelijk aanstekelijk!

In Halle maakte de Ford plaats voor een Chevy ex-ambulance met dikke V8 turbo diesel en lang heb ik er niet van kunnen genieten want "het" kriebelde zo hard da'k na veel papierwerk en sollicitaties begin december 2012 zelf verkaste richting New Brunswick (verblijf bij gastgezin van Nancy & Luc) waar ik momenteel bij een Hollandse "broker" voor een groot Canadees transportbedrijf doorheen North America trek. Mijn keuze voor Long Haul Truck Driver maakt da'k normaal gesproken maar enkele dagen per maand @ the farm verblijf. De overige tijd spendeer ik voornamelijk in en om mijn rijdend nest, net als veel van mijn Europese collega truckers hier. In de transportsector een andere (lees : betere) werk- of opdrachtgever vinden is ook al niet echt moeilijk alhoewel beperkt tot de provincie van je eerste werkvergunning. En eens je hier Permanent Resident bent (na +/- 2 jaar) kan je in om het even welke branche en over gans Canada je diensten aanbieden. Deze regelgeving durft nogal eens verschillen van provincie tot provincie!!

Rik en Katty wonen intussen op een 1000 Km hier vandaan in Quebec en ik werd onlangs lid van de Vlaams Canadese Vriendenkring (http://www.vlacan.be/ned/home.htm).

Of hoe het allemaal kan lopen...     ;-)