Week 22

Woensdag 05/29.
De 36u reset loopt uit. Ik sta opnieuw in onze VAN-yard, geparkeerd achter de reefer varkenvlees welke ik hier gedropt had (cold storage noemen ze dat hier...) en wacht op vracht welke van het eiland komt en oostwaarts gaat. Maar... volgens US Dispatch is het logischer om vlak na een reset eerst wat US-werk te doen. Na 40u vertrek ik dus met een spiksplinternieuwe lege reefer richting Burley, in 't zuiden van Idaho om daar diepvries te gaan laden voor Vaughan, nabij Toronto. US-miles brengen meer op dan de Canadese en ik zeg dus geen nee, zeker niet om leeg 1200 Km door Washington, Oregon en Idaho te crossen!

De eerste uren van de rit verliepen vrij moeizaam. Lange wachttijd om America binnen te kunnen, veel en serieuze wegwerzaamheden en omleidingen door dorpjes en al, maar eens zuidelijker in de staat Washington is dit rap vergeten. Het steeds wisselende weer, de fauna en flora, het uur,... Hmmmm!

Donderdag.
Ik sta nu mijn 10 rust-uren vol te maken op een parking in Fruitland en die plaatsnaam is lang niet verkeerd gekozen. De uitgestrekte plantages met wijnbezen, appels, krieken en kersen op laagstam volgen mekaar op, al van voor ik Oregon binnen reed. Benieuwd hoeveel volk hier binnenkort aangevoerd zal worden om te komen plukken (heb daar zelf al jaaaaren ervaring mee, als seizoenarbeider...).

Tijd nu voor mijn dagelijkse pre-trip en dan een uur of 4 bollen tot bij de klant.

Wordt vervolgd...

70 Hrs week 21 ++

Eens Bismarck verandert het mooie weer in onweer, verandert het vlakke land in rare heuvels, veranderen de koeien in bizons en verandert het uur (ALT -3u).

Plaatsnamen die tot de verbeelding spreken... Fargo, Buffalo, Shelby, Blackfoot, Sioux River, ...
John Wayne, Lucky Luke, Burt Lancaster, Winnetou, Dolly Parton,... ze zijn hier vast allemaal gepasseerd. Soms, als men heel goed kijkt ziet men nog de sporen van een huifkar, naar een vervallen blokhut in de heuvels. Het zal hier -als pionier- nogal e spel geweest zijn, met het gezinnetje overgevaren van ergens uit de euh Alpenijnen of zo. Je huurt hier bij aankomst een huifkar, gaat op zoek naar een nieuwe stek in het beloofde land. En dan rij je in een vreemd land als Montana lek in een verdwaald nagelken, of moeder de vrouw die droogjes opmerkt dat ze door de voorraad wc-papier heen zit, en er is in de verste verte geen Delhaize, zelfs geen rookpluim te bespeuren. Het zal je maar overkomen...

Bon, terug naar nu, dinsdag 05/28.
Er was geen re-inspection te doen in Lethbridge en ik kon dus doorrkachelen tot een Flying J in Calgary. Lang voor de maadagochtendspits ben ik alweer aan't bollen. Het landschap is prachtig en eens in Banff zakt de temperatuur weer onder het vriespunt. De Rockies zijn DE te nemen hindernis, richting Vancouver en het grootste deel van de rit gaat weer over de Trans Canada Hwy.

En ja, da's de maan!

Volgens Valere is het 14 uren werkendag  ("Man, laat je niet vangen") en niets blijkt minder waar: schakelen, bergop en bergaf, draaien en keren, temperaturen op dashbord goed in de gaten houden, schakelen, krinkel de winkel, omhoog en omlaag, schakelen en de Jake Brake zijn werk laten doen (i.p.v. de remmen!). Er zitten zelfs afdalingen van 16 Km aan 6% bij, aaaagh!
Van het ene natuurpark rij ik naar het andere. Het weer in die Rocky Mountains durft nogal eens te verandern en we doen er onderweegs ook nog maar eens een uurtje af (ALT - 4u).
Rond 22 uur (= 18 Hr local) en heb ik de gekoelde lading goed en wel in onze Surrey yard afgepikt. Dispatching is al naar huis en volgens m'n E-log is het beter om dadelijk een 36 uren reset te maken. De mogelijke afstanden naar andere Day & Ross terminals zijn te grrot of te lang voor mijn resterende rij-uren.

Vanmorgen met mijn Limburgse collega Val via de 10-4 overlegd waar ik in de buurt best terecht kan voor mijn was en plas, voor eten en drinken, en da's dus Delta geworden, op een half uurtje rijden van Surrey. Ik sta hier nu vlakbij de machtig hoge brug over de Frazer River (Langs dewelke zalm terug de binnenlanden opzoekt om z'n eitjes te komen droppen. Neeee, niet over die brug!).
Hopelijk heeft dispatch me morgenochtend een ritje naar onze yard in Edmonton, Alberta klaar liggen om van daaruit doorheen Saskatchewan verder oostwaarts te crosssen. Da's stuff voor de komende 70-uren-werkweek.

Ter info :
1. Net als de I-80 van west naar oost dwars door the States San Fransico met New York verbindt loopt de Trans Canada Highway van Vancouver naar Sidney (en verder over water tot in Newfoundland and Labrador). Een rit van hier naar de Day & Ross yard of the Farm in Moncton neemt zo'n 5800 Km in beslag... Al eens gerekend met hoeveel fuel dat overeen komt? Ik hoef het gelukkig niet te betalen...

2. Het is officieel, Master Luke neemt zaterdag deel aan de Atlantic Driving Championships!
De winnaar gaat door naar het Canadees kampioenschap, hier in BC en als je die wedstrijd wint kun je nog altijd meedingen voor beste chauffeur van Noord America...
Good luck buddy!!

70 Hrs, week 21 +

Donderdag.
Pas omstreeks 15u30 ALT komt mijn E-log weer tot leven, met een pre-plan, en wat voor een... Zo'n 5u westwaarts in Ilinois kan ik morgennamiddag vers varkenvlees gaan laden. Deze lading mag de 28e gedropt worden in onze yard in Surrey, en da's een voorstad van Vancouver, een 3800 Km hier vandaan. Ik ben dus eventjes aan de waggel!

Vrijdag.
Gisterenavond nog aangemeld, met verkeerd Pick Up #. Tijd zat om dat in orde te brengen en er is een Chinees restaurant op de hoek...

Achteraan op het terrein... Hmmm!

's Middags plaatselijke tijd sta ik aan dock 5 maar meat inspection moet z'n zegen nog geven... Shunters van de huistransporteur zijn konstant in de weer met uitkuisen/spoelen en verplaatsen van lege en gevulde storage reefers + aanvoer op afroep, van uit aanpalende toeleveringsbedrijven.
Hele vrachten levende varkens worden aangevoerd en hele vrachten vers verpakt en in porties worden ze afgevoerd.
Zo rond 18u ben ik opnieuw aan het rijden, eerst via de I-80 dwars door Iowa en dan met de neus noordwaarts, via South en North Dakota, westwaarts naar en door Montana, om via Sweet Grass / Coutts border Alberta binnen te rijden.

Weekend.
Lekker rustig door cowboyland cruisend, terwijl driver Valere zit te stressen en te vloeken in de Eastern Triangle, ghihi. Vleestransport voor H&R was jaren lang zijn ding. Feitelijk rij ik dus rond in zijn speeltuin. En laat het nu net Lethbridge zijn, de uitvalsbasis van the Big Red Team waar ik heen moet voor een -mogelijke- meat inspection. Ik krijg dagelijks nuttige informatie van hem doorgespeeld, over hoe te rijden, waar te tanken, waar (bij wie) te slapen, enzovoort. Prachtig toch!?
Ben benieuwd of mijn 2 spitsbroeders Erik & John intussen bij H&R aan de slag zijn? Ik hou alvast de rode trucks in't oog.

70 Hrs, week 21.

Dinsdag 05/21.

Een paar uren voor mijn reset over is ben ik al naarstig voor mijn komende 70-uren-werkweek aan't zorgen, en dat loont. M'n Engelse collega Brian slaapt nog bij de Flying J als ik er opnieuw passeer, met een geladen reefer voor McCain, Portage, een 70 Km verderop, waar een vracht voor Milwaukee op me wacht.
Dat laatste blijkt niet te kloppen (lading niet klaar). Je kan dan uit je neus staan vreten, of het leven, de natuur gade slaan, in 't midden van de velden.
Een koppel duiven komt in de droge gracht links van m'n truck naar geschikt bouwmateriaal zoeken, voor hun nest, net boven het shipping office. Niet simpel want het moet tegelijk stevig en zacht en transporteerbaar zijn. En niet eenvoudig, zonder handen...
Een knappe Classic combinatie trekt mijn aandacht. De driver komt zich aanmelden, z'n trailer aan dock afpikken om te lossen en bobtailt er vandoor. Dit gaat verdraaid vlotjes, en allemaal met 1 been!

... ongeveer in't midden...

Rechts in het veld krijg ik plots een soort stokstaartje (?) in't oog. Heel grappig om te zien hoe deze vinnig en beducht in afval -door truckers achtergelaten- zijn gerief zoekt. Af en toe verdwijnt 'm ondergronds met zijn lading. Toch maar opletten, als de farmer eerstdaags zijn land komt bevruchten...

Pas rond 18 uur rij ik met een volle reefer van de dam, richting Oak Creek in Wiscosin, zo'n 1350 km zuidwaarts. Voor mijn Canadese rij-uren vormt deze lange off-duty tijd geen probleem maar eens bij de Emerson / Pembina border geeft mijn e-log nog amper 3 rij-uren aan. En in de VS toveren met dat doosje lukt al helemaal niet meer... Ik geraak dus tot bij de grote Flying J truckstop in Fargo.

Woensdag.
I-94 South, da's de te volgen weg. Maar bij Minneapolis verandert de Cobra plots van gedacht en stuurt me -wegens file a.g.v. een ongeval- onder de stad door via de I-35 South. Ik zoek dan maar zelf een nieuwe optie, helemaal oostwaarts binnendoor, richting Minnesota / Wisconsin border, naar de I-94.

Custom depanneur?

Hoe dichter bij Milwaukee hoe warmer het wordt. Mijn resterende rij-uren krimpen en het gaat hevig onweren. Zo'n 15' voor einde rijtijd gaat de handrem erop, in de Flying J, op ongeveer een kilometer van de klant vandaan. Tijd voor de 3 tanks vol te kieperen, mijn maag te vullen, wasjes en plasjes en te slapen.
Morgenvroeg omstreeks 6 uur (local time = -2 Hrs) wordt de lading bij de klant verwacht...

Next 70 Hrs...

Maandag 05/13
De reset @ the farm loopt uit en met 2 uur vertraging vertrek ik van uit de Moncton yard naar Hartland om aansluitend en full speed frozen foods richting Philadelphia te sturen. Ben er al eens geweest en dus benieuwd hoe de nieuwe GPS me zal sturen. Deze vervangt de Garmin, welke me op plaatsen bracht waar menig toerist naar op zoek is...
In New England een plaatsje voor de nacht vinden is rampzalig! Best 3 uur voor einde rijtijd elke parking aandoen is de boodschap.

Dinsdag.
Alles verloopt verder prima, tot de laatste halve kilometer, waar de Cobra me door een residentiele wijk wil loodsen (boete leeg = $8000 en boete geladen = $18000 !!). Het weer is zalig en net voor mijn appointment sta ik bij de klant op de dam om te lossen.
De satelliet stelt voor om woendagochtend in New Jersey terug te laden en da's prima voor mij. Ik blijf alvast ter plaatse slapen.

Woensdag.
De Cobra stuurt me de laatste kilometers weer door het dorpscentrum om bij de McCain vestiging diepgevroren pizza's te laden. Ondertussen weet ik hoe ik er de volgende keer moet geraken, grrrr.
Heel raar, ik hoef pas vrijdag bij McCain in Grand Falls, NB te lossen. Da's op zich geen probleem want ik kan er de trailer droppen in de yard.
Mits een beetje toveren geraak ik net binnen mijn rij-uren in Newport, Maine bij m'n vertrouwde WalMart en Irving Big Stop (er zijn nog net 2 vrije slaapplaatsen, yesss!).

Donderdag.
Na de remork gedropt te hebben kan ik later die middag van uit Grand Falls met een andere reefer naar Montreal alwaar er vrijdagochtend gelost mag worden in een vrieshuis bij luchthaven P E Trudeau, op zo'n 10 minuutjes van onze yard. Master Luke en driver Valere wachten in Moncton op werk...
Slapen... Om het lawaai van opstijgende vliegtuigen te temperen wil ik mijn betonneuse vannacht laten draaien maar die weigert weer eens alle medewerking. Doh!

Vrijdag.
Day & Ross yard, Lachine, QC ... zonnig, temperatuur rond de 20 graden...
Enige vrij plaatsje om op vracht te wachten is naast het rangeerstation en de mannen zijn er druk in de weer een lange goederentrein samen te stellen.

Pas rond 15u komt de opdracht binnen en mijn volgende McCain-klant woont zo'n 2450 Km verderop westwaarts. De reefer staat klaar en er moet zondagnamiddag gelost worden in Portage La Prairie, Manitoba.  Da's nog net haalbaar binnen deze 70 uren.
Op de baan is het goed merkbaar dat het een lang weekend wordt (Victoria day). Wagens vol-gepakt en gezakt, met kayak op het dak verlaten de steden. Beter nog is een trailer met boot (of eerder schip?!) achter de pickup truck, na natuurlijk eerst de quad, BBQ en frigo vol drank in de laadbak gestouwd te hebben...

Zaterdag.
Zo rond 3 uur is het weer tijd om de binnenkant van mijn oogleden te controleren. De temperatuur is net onder het vriespunt gezakt, hier bij de ouwe Tempo Truckstop in Cochrane.

Raar, het ritme van de natuur. Eens voorbij North Bay, noordelijk rijdend in Ontario is er haast geen groen te bespeuren. De wind en de zon verschroeien het gras dat geen water uit de bevroren ondergrond kan krijgen. De mens grijpt er in door het schrale gras gecontroleerd af te branden, ter voorkoming van ergere -bos- branden.
Later op de dag zie ik voor 't eerst een black bear in levende lijve! Na een pitstop in Longlac bij de plaatselijke Indiaan zit er een berenjong aan de overkant van de weg, waahw!

Lap, weer te laat...   ;-)

Zondag 05/20.
In het vlakke land rond WinDipeg moet de lente ook nog passeren. Het lijkt hier wel herfst!
In elk geval, ik kan tijdig de trailer droppen bij McCain en tegen de avond ben ik met een zware drie-asser terug in de Winnipeg yard waar deze 70 werkuren eindigen.

Reset @ Flying J Truckstop, met weer 5890 Km bij op de teller. (toch raar, hier staat de parking broebele vol en 4 Km verderop bij de Husky Truckstop staan er amper 5 trucks...)

Wateroverlast @ the Peg?

Benieuwd welke windrichting ik dinsdag uit zal vliegen...






 

Rond de kerktoren...

Gespot @ Murray's, Woodstock, NB

Deze week blijf ik hangen in the Maritimes en Quebec,
Weinig of geen werk en veel -onbetaalde- wachturen. Ook goed om tijdens de laatste dagen van de dooiperiode toch nog een boete te rijden wegens "iets" teveel gewicht op de trailerassen... Doh!

Master Luke had meer geluk en is zuidwaarts onderweg aan de Amerikaanse oostkust (hoe doede dat?). Zijn driver Valere boltt dan weer veel westelijker in Canada, richting Calgary om er o.a. zijn persoonlijke spullen op te halen.

Nieuw speeltje bij C&J...

In mat-zwart...

Tijd om even af te koelen. Het is vanmorgen eindelijk eens gaan regenen.
De boeren kunnen tevereden zijn. De aardappels waren zo ongeveer geplant (meer dan 26.000 hectaren, in New Brunswick alleen al...).

Gelukkig net op tijd een nieuwe voorruit geplaatst gekregen...

En hopen dat het nu  niet blijft regenen natuurlijk...

"Dienst Tourisme"... mei 2012 - mei 2013.

Oplettende lezers weten da'k hier een jaar geleden al op studiereis was.
Ik herinner mij dat er vorig jaar ook al zo weinig vracht was (of slecht verdeeld misschien?).

Vrijdag 3 mei.
Planner John stuurt me van de yard in Brampton naar onze Montreal terminal. Onderweg opnieuw een zwaar ongeval waardoor iedereen de Highway af moet en via de "oude weg" kan gaan aanschuiven. Ik haal het niet en blijf langs de highway slapen.
Wachten is de boodschap, als ik eindelijk mijn trailer heb gedropt... Heel onverwacht komt Master Luke hier ook opdagen en als blijkt dat zijn Roemeense maat T B (U like my truck?) al voor mij in de rij staat wordt het al bij al nog euh vrolijk. We gaan samen een stukje eten en tussen de soep en de patatten laat Luc ons alvast weten dat hij binnenkort meedingt naar de titel "Beste chauffeur van de Maritimes"... Ze weten niet wie ze daar binnenhalen!
Zo'n 13 uren na aankomst kan ik eindelijk weer weg, retour naar Toronto.  De trailer is daar nog maar net gedropt als planner Ken me "dringend"  de baan op stuurt met een dry van vol stukgoed voor Montreal.
Mijn E-log leert me dat mijn 70 rij-uren er morgen op zullen zitten wat inhoudt da'k mijn reset in Montreal zal moeten maken (en voor een keer kan dat nog aangenaam worden...).

Zaterdag 4 mei.
Het wordt al klaar als ik -exact 14 uren na m'n vertrek- deze trailer drop in de Montreal yard. Heb al bij al toch 6849 Kms afgelegd binnen die 70 uren en veel gewacht. Slapen zit er hier niet echt in,  omringd door een goederen-rangeerstation. Een machinist van Canadian Passific bespeelt er de gashendel van zijn machtig stel diesellocs om een trein samen te stellen. Trekken en duwen, vooruit, achteruit,... de grond, de lucht trilt, hmmmm, heerlijk is dat, die trage zware dikke donkerbruine dieselklop...

Dan maar tijd maken voor was en plas, met een aangenaam vooruitzicht in m'n achterhoofd voor de komende uren (relaxatie... en dus toch bewust voor Montreal gekozen hoor...).

Intussen blijft het hier schitterend weer. Lekker warm en zonnig, geen spatje regen gehad in 10 dagen!


Iemand hier zei me net:
De mooie dingen moet je koesteren. Voor de lelijke dingen moet je een oplossing zoeken. 
Wat je niet kan oplossen moet je loslaten.

"Dienst Tourisme" ... Ferme-Gesloten

Donderdag 2 mei.
Dinsdagnoen toch even naar de klant gebeld en die kon de vracht heel dringend gebruiken (maar belt daar zelf niet voor...). Later die namiddag kwam ik -dus feitelijk 36 uren te vroeg- leeg. US-dispatch kreeg me een uurtje later alweer de baan op, westwaarts via Nashville Tennesse, omhoog naar Bowling Green in Kentucky. Voor 23 u laden moest net nog lukken, binnen mijn rij-uren.

Ten noorden van Nashville was de Highway afgesloten door een zwaar verkeersongeval en zocht het verkeer zich een weg door de binnenlanden. Spannend hoor!  Onderweegs in Noord Amerika wordt overal attent gemaakt op het verplicht dragen van de veiligheidsgordel, maar de motards... how maar, op hun sleffers, in een shortje, marcelleke, zonnebril op en haren in de wind. Hier niks veiligheidskledij of helm!

Na het laden ter plaatse mijn slaap-uren vol gemaakt en woensdagochtend noordwaarts door Ohio richting Michigan, grenspost "Detroit - Wilson".

Na lang aanschuiven voor-, op- en achter de Ambassador Bridge mag ik uiteindelijk Canada niet binnen omdat de goederen niet ingeklaard bleken. Dit betekent uuuren tijdverlies waardoor ik ook niet meer tot bij de klant geraak, binnen mijn rij-uren. Doh!

Vanmorgen gelost in Milton, Ontario en op dit eigenste ogenblik in onze Toronto terminal op een nieuwe vracht aan't wachten. De betonneuse draait om de temperatuur in mijn rijdend nest koel te houden. Buiten was het de voorbije dagen mooi zomerweer met temperaturen rond de 30 graden. Hmmmm.