Twee jaren vlogen voorbij.

Service New Brunswick, Sussex, en op de late namiddag van de laatste dag van 2012 behaalde ik mijn Class 1 rijbewijs. Ben hier dus aan mijn derde winter begonnen, op dit grote continent.
Warme kousen mogen niet ontbreken bij zo'n verjaardag. Heb dus mijn Witte een stel AutoSock for trucks cadeau gedaan. The simple solution, gelijk ze hier zeggen.

Andere opmerkelijke feiten :

- Barre wintertoestanden weerhouden lifters niet om gepakt en gezakt door dit immense continent mee te reizen.

- Wij (Canadese truck drivers) zijn ook onderhevig aan de Amerikaanse regelgevingen en eerder deze week schrapte ene president Obama eigenhandig enkele regeltjes uit de rij- en rusttijdenwet welke amper een half jaar nieuw waren. Theorie (denkers) en praktijk (doeners) liggen soms ver uit mekaar... De kans op vergissingen -en dus ook overtredingen- verkleint weer, yehaa!

- Elke dag van de voorbije 3 weken dat ik tussen Toronto en Halifax over de Transcanada Highway bol, kom ik minstens 1 nieuwe MAN truck (chassis - cabine, 6x6) tegen, op transport gezet in westelijke richting (wie weet waar heen??). Goe bezig MANnekes!?


Het lijkt hier stilaan op de Playboy maar dan zonder bloot! En dus bij gebrek aan euh spannende avonturen sluit ik met dit vertelselke officieel deze blog af.
Goed twee derden van mijn volgers leggen er zich bij neer. Voor de overige twee derden... ben ik nogsteeds makkelijk volgbaar en actief via mijn pagina op Google+ en verder blijft Van's Canada Drive voorlopig ook gewoon leesbaar, deelbaar en dus open.
Ik dank u voor uw'aandacht.

De play-boy??

Ho ho how, 2015 zal maar 1 keer passeren. Geniet er dus van!

Yup Rudolph, yup !

Winterpret...

... en het is nog maar november...

Greater Moncton Area is aan het bekomen na de eerste winterstorm. Takken en bomen gingen plooien onder een zware laag sneeuw gevolgd door ijsregen. Kapotte bovenleidingen en stroompannes waren het gevolg.
Maandag zou het hier alweer +8 gaan worden.

Machtig mooi is het allemaal wel, tot je bij een "open" truckstop 700 L fuel in twee tanks mag staan kieperen, gevolgd door een 40 L tergend traag lopende DEF vulling. Aansluitend de combinatie enkele meters vooruit rijden en met stijve vingers opnieuw alle gegevens intikken om een 80 L reeferfuel te kunnen tanken. Brrrrr...
Met een nieuwe truck de winter in, vergt natuurlijk ook enige aanpassing! Zwevend en zoekend, op die voor mij "onbekende" Bridgestones! Meer dan noodzakelijk nu is tijdig tanken. Enerzijds om condens in ledige tanks te voorkomen, maar ook omdat er -door het bijkomend gewicht van de euh betonneuse- meer dan 200 L minder brandstof aan boord is. De LED koplampen geven beduidend meer licht maar warmen niet op zodat sneeuw (of aanvriezende mist) een dikke ondoorschijnende laag gaat vormen op de volledige lamp-units. Net als de LED achterlichten op onze trailers moet ik nu tijdens sneeuwbuien ook de aquariums vooraan regelmatig schoonmaken, om goed te zien en om gezien te worden.

Herinnert u zich deze nog?

Goed een half jaar geleden landden spitsbroeders Eric (met K) en John (zonder K) in de Canada. Van die straffe gasten ontbreekt verder echter elk spoor...(lees ook http://vanscanadadrive.blogspot.ca/2014/05/ze-zijn-geland.html).

De doggies hebben blijkbaar een spoor gevonden...

Een ouwe Indiaan, vredig lurkend aan zijn pijp vertelde me onlangs nog : Sommige vrienden zijn als de schaduw. Je ziet ze alleen als de zon schijnt. Anderen zijn als de zon zelf. Ze komen op als het donker is.

Waar de sterre stille stond...

Juist ja. Over 13 maanden vieren we weer kerstmis!
Heb zojuist opnieuw 13 verse rij-uren en of 14 verse werk-uren verkregen, wegens het feit da'k exact 10 uren  op een nieuwe lading sta te wachten in Portage La Prairie, MB. Als onze dispatchers dit in't oog krijgen volgt er gegarandeerd een nachtelijke stukgoed rit vanaf Winnipeg, MB richting Chicago, IL. Volgens Het Net zijn ze daar nu -na Buffalo, NY- druk hun witte kerst al aan't inoefenen.

Voor mij dus genoeg tijd gehad om weer alle voorraden bij te vullen. Je zal maar ergens 30 uren vast komen te zitten tijdens een sneeuwstorm of andere panne...
Zo had ik vanmorgen hier naartoe in alle vroegte willen tanken en douchen in de grote Flying J, ten westen van The Peg. Wat bleek? Vanaf de afrit tot goed een halve kilometer voorbij de "J" was alles pikdonker. Geen verkeerslichten, hotels, garages, kerkhof, alles zonder stroom. Aaaagh!
Transportbedrijven als het onze hebben land- en streekgebonden contracten met brandstofleveranciers en als soortgelijk probleem zich voordoet in -ik zeg maar- Kapuskasing, ON dan heb ik de eerste 300 KM in oost of westelijke richting geen pomp meer ter beschikking waar ze "onze" betaalkaarten aanvaarden.
Bijkomende stressfactor, als men met een electronisch logboek werkt is "tijdig een veilige slaapplaats vinden" wetend dat men hier soms gerust 200 Kms door de bossen kan crossen, met enkel de keerpunten voor de sneeuwploegen naast de baan...
Het blijft allemaal spannend!

Intussen hangt de betonneuse onder de cabine van mijn Witte al bijna de ganse dag te grommelen. Op die manier heb ik beschikking over 110 Volt / 1300 Watt, worden de batterijen opgeladen en blijft de temperatuur van het koelwater en die in de cabine op ongeveer 15 graadjes hangen, terwijl mijn buitenthermometer toch  -17 graden aangeeft. Bijkomend groen voordeel : dit verbruikt een pak minder brandstof dan een stationair 800 toeren draaiende zes-cilinder (= 3 L/u).

Op twee tijdzones verschil met de thuisbasis is't hier ook al prachtig wolkenloos donker.
Ik ga alvast de sterren na-tellen...

Sprokkels part 4.

Brampton Terminal, en alweer 23 van de 36 uren reset gepasseerd. Morgenvroeg kan ik opnieuw aanzetten, enkel werkend met mijn electronisch logboek. Wegens de nieuwe plaatsing van dat satelliet en e-log gedoe was ik tijdelijk genoodzaakt om "papier" en "computer" te combineren...

Tijd zat voor was en plas, om uit te gaan eten, te shoppen (veilige wintervoorraad),...
M'n kousen en jeansbroek duidelijk te vroeg uit de droogkast gehaald en dadelijk aangetrokken... Het vringt tussen mijn tenen en m'n billen en al na een paar minuten loop ik -denk ik- rond als een bejaarde paaldanser met epileptie-aanvallen. Ambetant dus !

Mijn Witte heeft intussen al meer dan 11.000 KM op de -nieuwe- teller staan. Al m'n spullen vinden nu stilaan een vaste plaats en nieuwe vloermatten gaan het wat aangenamer maken om op kousevoeten rond te lopen in de Duplex (men zou denken dat Scandinavische trucks hier treffelijk geisoleerd zijn, maar niets is minder waar). Heb gelijk de Vent Shades aan of in mijn zijruiten bevestigd (we stonden hier vandaag toch onder een stralend zonnetje) en alle reservoirs werden nagezien en treffelijk bijgevuld.
Ooit was deze Volvo cabine een nieuwe en ongeziene maatstaf voor de Amerikaanse trucks. Veel is er niet aan veranderd in de voorbije jaren. Zo is de ergonomie van het dashboard (de knoppenwinkel, zeg maar) dringend aan verbetering toe. Ik noem het eerder Vergonomie, zoals sommige schakelaars nogsteeds uit het zicht onder het stuur verstopt zitten ...

Had de voorbije paar dagen feitelijk weinig kilometers afgelegd als gevolg van enkele sneeuwstormen in de buurt van de landsgrenzen. Naar verluid is er zo'n euh donderwolk in panne gevallen boven Buffalo NY waardoor ze daar op sommige plaatsen in twee dagen wel twee meter sneeuw te verwerken kregen. Dit viel zelfs in Alaska nooit eerder voor (opwarming van de aarde zeker??)! Ik was ze daar dinsdagavond -gelukkig- net te vlug af !  

Benieuwd wat m'n Travel Agency voor de komende dagen in petto heeft.
Geniet van jullie weekend !

Atlantic Bear 233568, mijn -nieuwste- rijdend nest.

Al ruim drie weken stonden er twee nieuwe en identieke maar werkloze Volvo 780'ers voor Atlantic Bear Transport bij de leasemaatschappij, op amper 200 meter van onze shop, wachtend op nummerplaten en of chauffeurs.

Vrijdagochtend werd eindelijk de eerste -maagdelijk witte- trekker afgeleverd. Met 2760 Km op de teller is dit de jongste trekker welke ik hier als mijn rijdend nest mag gaan inrichten.

Oud & nieuw.

Black Volvet, die was feitelijk net op tijd bij onze shop. Een van de riemen bleek redelijk beschadigd door een kapotte spanner. Terwijl dit euvel hersteld werd kon ik alvast mijn spullen van de zwarte naar de witte cabine verhuizen. Beide trucks kregen gelijk nieuwe Day & Ross decals aangemeten. Tegen donker hingen er eindelijk nieuwe nummerplaten op 233568 en had Black Volvet haar welverdiend nieuw winterschoeisel aan. Collega Brian zal er voornamelijk in de Atlantic Provinces mee gaan rondcrossen.

Mijn "Witte" heeft een super lang chassis en staat rondom rond op Bridgestones. Penske werkt -op 1 uitzondering na- niet met Michelin. Ben benieuwd hoe dat rijdt en vooral hoe ver ik er mee zal geraken? Het geheel wordt trouwens afgeremd door schijremmen!

Om beter te zien gebruikt Volvo nu LED koplampen, en zonder die Moose-bar voorop zal dat een pak klaarder worden, vooral naar de zijkanten toe. Verzekering-technisch gezien weet ik dat de originele bumper binnenkort toch weer vervangen wordt door zo'n vringijzer.
Dat wordt -met onze McCain ladingen- telkens weer opletten voor overgewicht op de stuuras!! Mede daarom geen staande uitlaat meer. Een grote fueltank links en een kleinere fuel tank rechts, naast de APU (= auxiliary power unit = betonneuse =  tri-pac, welke voor externe stroom + airco + verwarming kan gaan zorgen als 't beestje stille staat). Gevolg van die tri-pac is dan weer een computer-geintje van "de denkers" : met de truck op de handrem valt een draaiende motor na vijf minuten ALTIJD stil (lees : zuinig!?)! Zij gaan er dus duidelijk van uit dat zo'n APU winter en zomer z'n medewerking zal gaan verlenen om ons hoofd koel of ons lijf warm te houden. Hop doet lenen...

Goed vijfhonderd pony's zijn onder the hood gestald. De cabine hoogte en stuurpost van een 780 zijn nagenoeg onveranderd t.o.v. een 670 model maar achter de portieren wordt de bodemplaat een stuk breder en vooral langer. De leefruimte is rijkelijk groot (en dus ook redelijk zwaar...). Een heuse duplex zeg maar!
Alleen jammer (maar typisch voor Noord Amerika) dat het decennia duurt voor "de denkers" eindelijk de schakelaars op de juiste plaatsen- en allemaal zichtbaar in het dashboard gaan verwerken. Kritische bedenkingen of tests in tijdschriften als Truckstar of France Routes -om er maar een paar te noemen- worden niet gehoord.

Handige uitklapbare Upper Bunk Step.
Verstelbare Flatscreen steun.
Grote koelkast.









Er staan intussen al bijna zevenduizend kilometers op de teller en mijn Witte was al twee keer in een garage (Max. snelheid + Cruise control bijstellen en levenloze betonneuse opstarten). Alle nodige papieren en betaalkaarten, -stickers en -tags zijn in mijn bezit.
Van Master Luc kreeg ik alvast een CB in bruikleen en geplaatst. Eerstdaags volgt de installatie van PeopleNet's e-log en satellietcommunicatie nog... Tot aan mijn volgende reset ben ik genoodzaakt om een papieren- en een electronisch logboek te combineren. Aaaagh!

Het werd dus toch geen rood modelleke...

Ook dit is Canada...

Beaver Moon. Zo noemt men volle maan hier in november. Heel lang geleden, voor er sprake was van navelpiercings en GSM's, was beaver moon HET moment om nog bevervallen uit te zetten, voor de waters zouden dicht vriezen. Hun warme pelsen waren meer dan welkom tijdens de koude winter.

Beestje op 't dak !

Bovenstaand prentje toont dat de plaatselijke bevolking nogsteeds graag jaagt. Weinig avontuurlijk als ik ben zoek ik mijn eten liever in de winkelrekken...

Nogsteeds geen nieuwe banden voor Black Volvet.
Niet makkelijk om drivers te vinden die voor onze opdrachtgever willen werken. Ook de lagere verloning hier in't oosten zal er vermoedelijk wel voor iets tussen zitten. De chauffeur welke op deze truck zou komen rijden heeft al afgehaakt nog voor hij aan de slag zou gaan!
Mij houden ze intussen zoet met winkelbevoorradingen in the Maritime Provinces (bijv. 1 trailer met 5 klanten, goed voor 1500 Km in 2 dagen), tot de nummerplaten voor mijn nieuwe speeltje eindelijk afgeleverd worden. En zolang Black Volvet zonder driver stil komt te staan hoeft er ook niet geinvesteerd in duur schoeisel...

Tijdens mijn voorbije reset @ the farm alvast heelwat overbodige spullen uit Black Volvet gehaald en wat orde gebracht in mijn materiaalkoffer. Twee zaken die daarin nooit mogen ontbreken : Duct Tape en WD40 ! Zaken welke vast zitten maak je los met WD40 en spullen welke los zitten terwijl ze vast horen te staan herstel je met Duct Tape.

Er loopt alweer een satellietbericht binnen. Een stukgoedlading is klaar om naar onze Moncton terminal te brengen... Prima!

It's coming...

De eerste storm is een feit, in New Brunswick. Hevige regen veranderde in sneeuw en die bleef op sommige plaatsen wel 20 cm dik liggen, met alle nare gevolgen van dien (vergelijk het met de Belgische winterpret). Het voltallige sneeuwruimend volkje zat zondagmiddag vermoedelijk voor TV naar sport te kijken en zodoende kwam Black Volvet -net als vele andere- eastbound tussen Hartland en hoofdstad Fredericton vast te staan. Omdat we nu ook van zomer- naar wintertijd zijn overgeschakeld geraakte ik pas laat na donker thuis.
Een nieuwe winter zit er aan te komen !

Net voor de sneeuw..

Was intussen alweer achtien dagen on the road en mijn Travel Agency deed goed haar best om mij druk bezig te houden, in en om The Maritimes. Goed 22.600 Km of 14,046 Mi heb ik de voorbije maand bij mekaar gebold. Bjorn the boss en mezelf zijn kontent en vooral in blijde verwachting van de nieuwe truck!
Straks nog even naar de zaak om Black Volvet treffelijk nieuw schoeisel aan te meten. Met dit weer en met 560.000 Km zijn de drives dringend aan vervanging toe.
Een nieuwe truck zit er aan te komen !

Vlug oogsten. Morgen wordt het winter.

Ik voeg er nog enkele prentjes bij, van onderweegs in New Brunswick, Prince Edward Island en Nova Scotia, net voor de sneeuw.

SS versus R8

Confederation Bridge.

Druk druk !

Old timertjes.

Mens en dier...

Onze werkplaats...

Terug in de Maritimes.

Via de 20 door QC.

De tijd gaat verdraaid snel ! Over exact 14 maanden is't alweer Kerstmis en 24 maanden terug was ik nog drukdoende tijdens de Halloween Custom Run in Malmedy BE. De BSCA Streetcruisers houden er op dit eigenste ogenblik opnieuw een car & bike show.
Heb daar trouwens ondervonden dat pompoenen de enige creaturen zijn met 2 driehoekige ogen!? Da's straf!!

Pompoenen nodig?

Onlangs las ik in een wetenschappelijk werk (was dat nu in zo'n saai dik boek, of in een stripverhaal?) dat mensen 1/3 van hun leven slapen. In mijn geval is dat eerder 1/2, denk ik. De voorbije nacht had weer zo'n bangelijke droom. Ik herinner me niet of het allemaal goed afliep. Moet vast ergens halverwege in slaap gesukkeld zijn...

Intussen ben ik toch weer al toverend van uit Toronto ON tot Hartland NB (= 1305 Km) geraakt in 13 rij-uren, yeeehaa! De dispatchers hebben me nu gezwind 12 uren afgeboekt. Ik probeer hier nog een paar dagen in mijn recap-uren verder te bollen, vooraleer ik mijn reset maak @ the farm. Hopelijk zijn al de documenten voor de nieuwe trekker tegen dan eindelijk in orde (dit IS dus Canada, pfffff!).

Welke truck zal het gaan worden??

Zo'n knappe Brockway??

Of een Louisville?

Zolang het maar een rode en een rappe is. Nu "vliegen" de collega's me voorbij, alsof hun sigaretten op zijn!

Greetings, Pappy Halloween !   ;-)

31500 bezoekers voor 200 vertelselkes...
62 dagen zonder nieuws, van Citizenship Immigration Canada...

Nog meer banden...

Rijden en SMS'en??

Armand Pien kreeg dus gelijk, van uit zijn eeuwige jachtvelden.
Gisteren in Wisconsin -met mijn slicks- door de eerste vettig natte sneeuw gebold. Het wordt nog toffer als er dan ook nog een van mijn dure Michelin ruitenwisserbladen ergens in het donkere decor verdwijnt! Aaaagh !

Knap busje (geweest).

Zelf banden smeden (lees: medewerking of hulp aanbieden) met mijn Travel Agency blijkt iedere keer in mijn nadeel uit te draaien. Aangekomen en trailer gedropt in onze WPG yard, had ik gisterennamiddag nog ruim twee rij-uren beschikbaar en kon dus 180 Km verder westwaarts een "vergeten" lading gaan ophalen.
Eens geladen, verzegeld en papieren getekend zijn blijkt er toch een verkeerde pallet in de kop van de trailer te steken (stond hier goed een jaar geleden al eens met een soortgelijk probleem). Door dat opnieuw aandocken, lossen, herladen en nieuwe documenten maken was mijn wettelijke werktijd weer rijkelijk overschreden. Dan maar ter plaatse geslapen en vanmorgen in alle vroegte weer aangezet. Bij aankomst in onze WPG yard blijkt de temperatuur van mijn diepgevroren lading al zo'n 10F gestegen ! Douchen, wassen en plassen wordt naar "later" verschoven. Handelen is de boodschap want het kan nooit de bedoeling zijn hapklare frietjes af te leveren bij een vrieshuis!!
En dan volgen de Canadese toestanden... 't Is zondag (ze moeten naar de kerk) en dus rij ik van hier naar daar naar ginder om deze reefer hersteld te krijgen... Ongelofeloos!!

Machtige landschappen.

Machtige machines.

Onderweg door Wisconsin en North Dakota was het "alle hens aan dek" en super druk op en rond het veld. Mais, suikerbieten, soya, aardappelen, zonnebloemen, bonen,,... alles moet nog rap geoogst en voor opslag en verwerking vervoerd worden, voor de regen, vorst of sneeuw goed en wel toeslaan.

Lege suikerbietentruck = 5 assen + 2 liftassen.

Machtige brekers.

Ook koortsachtige toestanden om al de -nieuwe- wegen nog voor de winter klaar te krijgen!
Heb dus weer meer dan genoten van al die bezige banden en rare as-configuraties.

Opmerkelijke liftas constructie.

Truck-trein?!

1 band =
200 vertelselkes
30905 bezoekers

Een bandje meer of minder...

Laden, toveren, eten, lossen, slapen enzovoort enzoverder... Het vult mekaar redelijk goed aan, de laatste dagen!
Ben alweer van oost naar west onderweg doorheen Michigan richting Dekalb, aan de I-88 in Illinois, waar ik morgenvroeg deze Dry Van vol oude banden voor een leeg exemplaar mag ruilen. Onze Amerikaanse R+L vrienden hebben daar vlakbij hun Elgin terminal liggen. De kans is dus groot dat de reis morgen van Chicago richting Winnipeg vordert.

Heb alvast nog enkele prentjes toegevoegd met betrekking op het zwaardere transport, hier in de staat Michigan. Assen en banden genoeg en in allerhande configuraties!

Kort en krachtig...

Mijn excuses voor de mindere beeldkwaliteit, maar alles werd weer snel snel al rijdend gemaakt...

Volgens Armand Pien wordt het hier morgen echt herfst en zullen dreigende wolken en gure wind de zon gaan verdrijven...

Intussen in North America...

Het heeft wat geduurd maar ze hebben nu toch ook ebola ingevoerd in't zuiden. Daar in donker Afrika wou men doen geloven dat "den Amerikaan" dat virus bij hen uitgestrooid had om Afrika te vernietigen. Awel ja...
Nu is't bang afwachten hoe snel die epidemie van uit Dallas TX richting Canada reist.
In elk geval, volgens de statistieken leven mensen die veel lachen langer dan mensen met een terminale ziekte.

Beestjes op de voorruit...

Het moose-hunting seizoen is ook al gepasseerd. De toegestane volle drie dagen van jagen werd met twee dagen verlengd en op goed veertienduizend aanvragen werden vierduizendvijfhonderd jachtvergunningen uitgekeerd. Hoeveel trofeeen of slachtoffers dit opgeleverd heeft is mij verder onbekend. Feit is dat er hier jaarlijks nog meer mensen sterven als gevolg van aanrijdingen met een moose dan door jachtongevallen.

Door de berg heen...

Sta zonder uren, langs de I-90 W op goed een half uurtje bollen van de Buffalo - Ft Erie grens. Daar zou ik vandaag nog dik drie rij-uren voor Canada gekregen hebben waardoor ik net voor middernacht bij mijn losadres zou arriveren. Mijn Travel Agency doet anders zeer goed haar best want er ligt blijkbaar al een nieuwe  US-load voor me klaar in onze Toronto terminal!
Dat het herfst is was wel te merken aan de mooie prentjes uit voorgaande vertelselkes. Wat de blogbezoeker daarbij niet aanvoelt zijn de temperatuurverschillen tijdens zo'n ritjes in de eastern triangle. De thermometer schommelt grofweg tussen +29 overdag en -2 graden 's nachts!

Heb de voorbije maand al bij al nog 17,970 Km bijeen gekacheld en da's niet slecht, met zoveel vrije dagen!