Salisbury, Irving Big Stop.

Dat is waar ik nu (dinsdagmiddag) uit m'n neus sta te vreten.

Mijn trukendoos is leeg en ik sta met een lading gasflessen op zo'n 20 minuten van de MTN yard en of op geen 15 minuutjes van the farm! Pas om middernacht kan ik de uren van zeven dagen terugnemen en doorrijden, grrrrr... Kan natuurlijk ook hier mijn reset maken, met een liquor store, een Tim Hortons, een restaurant, een SubWay en al in de buurt, of... mij helemaal uit het systeem loggen en voort rijden, wetende dat er vijf minuutjes verderop een DOT Scale is welke bijna altijd OPEN is... Spannend... doh!

In de voorbije zes dagen (70 werkuren) toch weer dapper 5703 km afgehaspeld.
Gisterennamiddag kwakkelde het kwik zelfs tot zo'n 7 graden toen ik door de beboste binnenlanden vanaf de hoofdstad Fredericton naar de mooie zuidelijke kuststreek van New Brunswick crosste. Mocht bij een Hollands visverwerkend bedrijf in Bayside gaan voor-laden voor Wisconsin.

Niks speciaals zou je dan denken, behalve dat volgens een oude wet de invoer van vis, gevangen in Amerikaanse wateren en via een buurland verkocht aan Amerika, deels via het spoor moet verlopen.
Kloosterboer heeft dusdoende een vijftig meter spoorlijn liggen waar een truck carrier op staat. Eens de reefer geladen en verzegeld is mag die onder begeleiding achteruit via de ramp op de wagon gereden worden. Als de driver dan op de begane grond staat wordt het geheel 20 ft achteruit getrokken en terug tegen de ramp geduwd. Et voila, pret est fromage euh... klaar is Kees, en weer gaan met die benaan!

Een uurtje verderop bij onze Saint John terminal stond een collega op mijn diepgevroren lading te wachten. De yard echter was een egale ijspiste, gladder dan de schaatsbaan van Liedekerke! Het kostte me dik 25 minuten om Black Volvet heelhuids van onder de trailer te krijgen, ergens scheef halfweg op de parking. Het lukte collega James, een ervaren schaatser (?), om de reefer in 16 minuten weer aan te pikken.
Goed een uur later, als al de overige remorken op hun respectievelijke plaatsen gesukkeld waren en ik een veilige plek had om te slapen arriveerden de strooidiensten...

Zijn we goed of zijn we goed? LoL

Moncton

...en dus dicht bij huis (maar dat wil niks zeggen)...

Hevige wind en fijne sneeuw bemoeilijkten de ganse rit doorheen Ontario en Quebec. Op verschillende plaatsen richting West was "de steenweg" zelfs afgezet, met lange rijen wachtende trucks tot gevolg.
Heb onderweg voor het eerst een Lynx van vrij dichtbij gezien. Knappe poes!

Ongeveer elk anderhalf uur ga ik mijn achterlichten sneeuwvrij maken en vlak voor New Liskeard ontdek ik 2 klapbanden op mijn trailer. Niks gemerkt, niks gehoord en niks van gevoeld!
Hartland Maintenance (lees: Day & Ross) organiseert mij een bandenman en dik drie uur later kan ik mijn reis verder zetten.

Een pak later dan gepland arriveer ik zaterdag in onze MTL yard waar ik de reefer drop en me een plaatsje zoek voor de nacht. Dan, volgens de plaatselijke dispatcher echter mag ik terug aanpikken en de trip tot Grand Falls zelf afmaken. Van goede communicatie gesproken, grrrr...
Dit oponthoud plus een lichtelijk mislukte tovertruuk plus Montreal binnen- en weer uit rijden verneuken mijn rij-uren dusdanig dat ik het op de eerstvolgende parking voor bekeken hou.

Zondagnamiddag drop ik de drieasser bij McCain alwaar ik voor US-dispatch een klaarstaande reefer mag meenemen tot op ons Hartland knooppunt. De winterse toestand van de Transcanada tussen Quebec City en Hartland maakt dat het moeilijk rijden is. De vele Ski-doos onderweg hebben daar duidelijk minder last van...

Maritime-dispatcher Rick heeft me na twee uur wachten opnieuw op de baan, dit keer met een lichte lading voor onze express-pakjesdienst Sameday Worldwide in de MTN terminal.

Als het wat meezit raken mijn 70 werk-uren morgen, maandag op, hier in de Maritimes. Dicht bij de Volvo garage en dicht bij the farm. Tof!
Bij Luc en z'n Volvo zit het ook weer allemaal snor. Enkel zijn snor bevriest nog, als hij onder het electrisch deken van Valere slaapt.
En Valere... die slaapt met de airco aan, in alweer een ander zuiders land.

De zon komt er door!!

Lachine...

... in Quebec, da's waar ik naar onderweg ben. Morgen nog een goeie 900 Km te gaan.

Mijn beloofde rit van Calgary naar Grand Falls NB bleek met een roadtrain vertrokken te zijn en ik mocht een Dry Van noordelijk naar Edmonton MB trekken al waar er een Reefer voor Winnipeg op me stond te wachten. Weer goed voor een slordige 1800 km. Luc die kwam van Montreal naar onze WPG yard gebold en dus zouden we ons daar treffen.

In het lichtglooiende landschap van de provincies Alberta naar Saskatchewan via Saskatoon lijken de kuddes runderen wel vervangen door balen stro (landbouw ipv veeteelt). De ja-knikkers ruimden plaats voor kleinere pompinstallaties met bijhorende Black Gold opslagtanks!
De temperatuur onderweg zakt geleidelijk aan naar -32 graadjes.
Het zwarte goud trekt veel avonturiers aan en er valt ook best wat geld te rapen! Werkshiften van 18 uren, 30 dagen aan een stuk en dan een week naar huis, zakken vol dollars, welke er in amper vier uur weer doorgedraaid zijn (sex en drugs en rock'n roll, LoL).

Fabrikant van tanks.

Opslag van graan en black gold.

Als ik bij de Flying J in Saskatoon ga tanken en me aansluitend opwarm aan een lekker voedzame maaltijd zie ik de zwarte Pete van de parking rijden. Uren later die avond sta ik bij een oude truckstop in Dafoe weer naast hem om te slapen (de driver kreeg ik nog nooit te zien). Via de 10-4 verneem ik inmiddels van Luc dat zijn mazoutfilters dichtgeslibd zijn en dat 'm zo'n 900 km van the Peg op assistentie staat te wachten. Het werkt hier niet zoals in Europa, dat -in ons geval- de Volvo via een 24/7 service een mecanieker van uit de dichtsbijzijnde garage ter hulp stuurt. Zoek het maar uit, en voor Luc komt de hulp van meer dan 100 km ver... en zonder Volvo filters... Pas zes uur later en dik $ 1150 armer kan hij met zijn grondig gespoelde filters weer de baan op!

In onze WPG yard staat alweer een McCain lading op een drieasser voor me klaar. Deze moet in Grand Falls NB geleverd worden doch ik mag ze maar tot onze MTL yard in Lachine trekken. Van daar vervolgt ze zaterdagavond vermoedelijk haar weg, getrokken door een roadtrain. Grrrrr!
Eens met de neus van Black Volvet in oostelijke richting op de Transcanada krijg ik Luc weer aan de lijn. Hij staat opnieuw in panne en mits wat toveren kan ik onderweg een nieuwe filter voor zijn Volvo oppikken en nog net binnen mijn resterende rij-tijd tot bij hem geraken, in Ignace ON. Gelukkig is hij dit keer zelf tot bij een hersteller kunnen sukkelen. Echter, tegen dat ik er aan kom is die al lang naar huis. De filter zal pas vrijdagochtend geplaatst worden... als ik alweer lang richting Quebec aan het bollen ben.
Het vlakbij gelegen truckers-vriendelijk motel-restaurant is nog open en dat treft (lekker, betaalbaar + gratis douche). Als we er buiten stappen is het maar -21 graden koud en het is licht aan het sneeuwen.

Al bij al schiet ik weer goed op, deze week. Yesss!

Calgary...

Meerdere sneeuwruimer trekt zijn pick-up mee...

In de zon is het hier wel 10 graden warm. Persies de Calagary woestijn, LoL!

De Transcanada van uit Medecine Hat SK naar hier is overwegend vlak en men kan wel 40 tot 60 kilometers ver over de besneeuwde weilanden kijken. Plaats genoeg ook voor de grote kuddes donkere koebeesten, op zoek naar eten (bijgevoederd met balen hooi), en dus veel knappe Livestock trucks, onderweg naar farms of slachthuizen. Het schrale landschap wordt veelvuldig onderbroken door ja-knikkers en regelmatig passeert er een kilometers lange goederentrein (voornamelijk olie en containers). De twee maal twee rijvakken lenen zich natuurlijk uitstekend voor vervoer met roadtrains, en dat speelt natuurlijk in mijn nadeel.

40 km voor Calgary en de Rockies.

Heb eerder deze middag de reefer in onze yard gedropt en de zwarte Pete stond daar ook op werk te wachten. Ik verwacht over 36 uren een McCain lading voor de frituur in Grand Falls NB. Da's dan weer goed voor een slordige 4224 Km. Van daar af is Moncton nog amper 370 Km ver...

Een neuslengte voorsprong...

Intussen, in de grote Roadking truckstop, is mijn was en plas gedaan, zijn al de reservoirs van Black Volvet bijgevuld met hun respectievelijke vloeistoffen en de schotel ingevet. Die kan er weer tegen!
Naast me parkeert er zich een knappe ouwe Freightshaker. De driver zit lekker hoog en droog maar vooral op de eerste rij, als het eens serieus fout gaat.

Amper plaats voor zijn vingers, tussen stuur en voorruit!

Misschien ook eens meegeven dat er hier in warenhuizen en truckstops ook mediceinen verkocht worden. Voor sommige is er in de lage landen zelfs een doktersvoorschrift nodig!
Toen deze reis uit Hartland NB vertrok zat er een serieuze keelontsteking aan te komen (mijn zwakste punt??). Na drie dagen afzien toch even te rade gegaan bij een kassierster in een Flying J, welke mij een doosje straffe gelullekes verkocht en anderhalve -mottige- dag later kon ik opnieuw De Vlaamse Leeuw zingen! Goed eh!?

Ja baas, alles kon mee...

Moose Jaw...

... in Saskatchewan, da's waar ik nu 8 uren rust sta te maken.
Dacht vanmorgen een 36 uren reset te nemen in Winterpeg (+4 graden!) doch Central Dispatch had nog een ander -pre- plan : Bij McCain in Portage staat een geladen reefer klaar welke maandagochtend bij een klant in Medecine Hat, AB moet geraken, en ik ben toevallig de enige die hen daarmee kan helpen...
Okee, niet elke Day & Ross truck mag een drieasser trekken, maar wat ik nog niet wist is dat er drie klanten in betreffende trailer zaten.

Snelle- en zwaar mannen...

Ben vorige zondag na de noen uit Hartland NB vertrokken en via Pennsylvania naar Toronto ON gekacheld. De bedoeling was om van daaruit terug richting Moncton NB te rijden om de verschillende fout-meldingen plus olielek van Black Volvet te laten herstellen. Van onze TOR yard ging het echter zuidwaarts, met een vracht plankskes richting Cincinnati OH, op de grens Kentucky.  Een bezorgde US dispatcher belt me uit bed : ik blijkt al uren spoorloos en berichten blijven "hangen" omdat mijn verbinding met de satelliet is weggevallen. Geen volgend pre-plan dus en een ingewillelde opdracht volgt... by phone...

Die lege Dry Van werd vrijdagochtend in de R&L yard vlakbij Detroit MI gedropt om dan bobtail dwars door een winters Michigan te bollen tot bij een takelbedrijf in Benton Harbor. Op een gegeven ogenblik wist niemand nog waar ik was, zelfs ik niet (spannend!). Aan Lake Michigan zou dus een ongeval-truck en vooral een geladen trailer voor me klaar staan.  Zo rij-klaar was die laatste dan weer niet zodat ik eerst de nodige herstellingen mocht laten uitvoeren. Je weet maar nooit, zonder remmen op de eerste as, met eventuele controles bij een DOT-Scale. Volgens mijn GPS had ik 16 minuutjes overschot om de lading tegels nog tijdig in Chicago geleverend te krijgen. Bij de enige DOT-Scale welke in de voorbije week open was ging het mis : de lading bleek door het ongeval verschoven en het gewicht zat redelijk verkeerd! Gevolg : opnieuw een ticket voor mij en de Dry Van zaterdagochtend gedropt bij onze R&L vrienden in Elgin IL, om ergens volgende week uit te leveren. Het is -13 graadjes en er stond daar weer een vrachtje stukgoed voor me klaar dat vandaag  (zondag, en + 4 graden) in onze WPG terminal verwacht werd. Heb dus op zeven dagen en zes nachten 6096 km bij mekaar gedraaid, en ben nu feitelijk via Medicine Hat onderweg naar de twee klanten in Calgary AB. Na een welverdiende reset in onze CAL yard hoop ik richting oost te kunnen rijden...
Opvallend weinig bandenrubber (klapbanden) of wilde beesten gezien gedurende de voorbije weken. Heeft vast en zeker iets met de koude te maken.
Black Volvet lijkt goed te genezen en herstellen zal dus nog niet voor de eerste dagen zijn...
Driver Valere die is enkele dagen in Toronto op doorreis (afkoelen??) en zit op dees eigenste moment met Luc te tafelen. Ik wil hem feitelijk ook nog even gaan groeten. Druk druk!!

De grensovergang bij Detroit...

Veelassige betonmixers...

Kerstshoppen?

Vrijdagnacht, na een rit van zo'n 777 Km in onze Hartland yard opgewacht door een collega welke met mijn reefer verse kippetjes dadelijk verder doortrekt richting Montreal QC. Mijn zeventig werkuren zitten er zo goed als op en voor Central Dispatch komt het goed uit als ik hier en nu mijn 36 uren reset maak om dan zondag na de noen richting Philadelphia PA te vertrekken.

Zaterdag, vroeg op de ochtend -14 graadjes en het begint te regenen...
Gelukkig is het net warm genoeg om te douchen, in onze ouwbakken euh waskelder. Tegen de tijd da'k terug bij Black Volvet kom is't al behoorlijk glad op de parking. Ik besluit om vlug naar de winkelboulevard van het nabij gelegen Woodstock te rijden maar de Volvocomputer geeft serieuze fout- en stopmeldingen aan waardoor ik me al na twee kilometer bij het Irving tankstation met Subway en BurgerKing aan de kant zet. Zo een wereld-motor krijg je niet zomaar kapot en na wat over en weer bellen met Luc, Bjorn en Volvo blijkt een sensor de boosdoener te zijn. De garage in Fredericton gaat pas maandag omstreeks 07u30 open waardoor mijn reset langer uitgerekt - en de US-reis afgeblazen wordt.
Intussen werd de Transcanada afgesloten en ik geniet van ijsballet op de parking. Bijna gaat het mis als een paar spelende snotneuzen in een pickup rakelings langs mijn bumper glijden!
Eens het verkeer weer wat op gang komt rij en schuif ik richting exit 185, waar -in de buurt- alle bekende ketens wel een filiaal hebben. Tijd voor rustig window-shoppin' en anderzijds blijkt dit het uitgelezen moment om kerstinkopen te doen : sterk afgeprijsde kerstspullen, geen gejaag op de parkings of in de winkels (vergelijkbaar met 10 man en 3 kids welke op een zaterdagnamiddag in een Makro rondslenteren...) en ruimschoots op tijd tegen Kerstmis.

Het is al donker als ik voorzichtig naar onze yard terug rij. De Volvocomputer geeft geen alarmmeldingen meer. Strooi - en takeldiensten hebben handen vol werk. Het is +2 graden en het regent nogsteeds.

Geniet van de zondag!

Black Volvet...

... zo noem ik deze zwarte Zweedse in't vervolg!

't Is weeral druk op de baan...

Januari blijkt hier de maand bij uitstek om vakantie te nemen en ergens zonne-energie te gaan opdoen.

Gisteren achtien uren op vracht gewacht in onze Moncton yard, naast een bekende witte Cascadia (met betonneuse), de # 23336, waar ik het grootste deel van 't voorbije jaar mee rondgecrosst heb.
Of ik in de buurt van Fredericton een vracht plankskes wil gaan laden met bestemming Indiana? Tuuuurlijk! En na zo'n vier uurkes bollen eindigt mijn deel van die reis in onze Hartland yard, grrrr. Daar opnieuw zestien uren staan koekeloeren. In tussentijd van mijn Fleet Support toch een en ander verduidelijkt gekregen ivm openstaande betalingen en even bij mijn vorige werkgever DAG wezen zeggen (en een laatste loonfiche opgehaald).

Op dit eigenste ogenblijk sta ik op een spekgladde PetroCan parking (= Day & Ross switch point 414, op de QC 20 bij L'Islet) te wachten op een roadtrain welke hier ontdubbelt wordt, richting Hartland. Het is -13 en de wind beukt in op de cabine. Af- en aankoppelen wordt vast weer een oefeningske ballet!  Doch, volgens een satellietbericht moet ik nog een paar uur geduld oefenen want de betreffende train staat in de buurt van Quebec City lek, met 1 van zijn 34 banden. Hopelijk vervangen ze de juiste...

Overstekend wild...

Best zaaalig, zo'n vier uur durende rit, bobtail naar hier!
Zetelmassage ON, armleunigen in positie, I-shift in D, VEB in A, radio vollen bak, de cruise control op 101 km/u, de brake cruise op 106 km/u en verder gewoon in't oog houden of Black Volvet mijn wensen correct uitvoert. Wel met de twee handjes aan het stuur want de weergoden proberen me regelmatig van de baan te krijgen! Vooral het oude 2- en 3-vaks stuk Trans Canada, tussen Degelis en Saint Antonin, krinkel de winkel bergop en bergaf, ligt er nog gevaarlijk bij en Black Volvet -met niks op de schotel- smijt met haar gat gelijk een kribbige ezel.

Intussen pizza wezen eten (deegwaren + groenten + kaas + vlees = super compleet en dus super gezond!) en het kan bijna niet anders of een commerciele stunt zijn : chauffeurs schuiven gewoon door de wind geblazen over de parking richting ingang restaurant! Terugkeren naar de truck is een ander verhaal...  (wel goed voor verborgen camera!!)

De ergste winter in decennia!

En niet zozeer kwa temperatuur maar vooral kwa uitgestrektheid, tot diep in de VS.
Na de kerststorm volgden de blizzards, met alle nare gevolgen van dien...
C:P laat zijn treinen omwegen maken (hoe doen die dat dan??).
Winnipeg is momenteel kouder dan het marsoppervlak!
In KY gaf een ontsnapte gevangen zichzelf weer aan, wegens te koud buiten...

De zon glinstert door de kristallen takken.

De eerste trip in dit nieuwe jaar (zonder goede voornemens) voerde mij zaterdag door de ijzige nacht, met stukgoed naar onze Sydney yard, om van daar een lege reefer uit de sneeuw te graven en terug richting Moncton yard te brengen. Goed voor een kleine 1000 Km in net geen dertien rij-uren, Een defecte koplamp vervangen op zondag... neemt gerust drie uur in beslag, als ik eerst langs 5 winkels naar het juiste exemplaar op zoek mag...

Zondagnacht krijg ik dan een verwarmde reefer stukgoed aangemeten om naar de ferry te brengen in North Sydney NS. De banen liggen er al veel beter bij dan tijdens de vorige nacht.

Goed een uurtje nadat mijn trailer gedropt is meert de Blue Puttees aan welke onder andere enkele Day & Ross trailers van op de eilanden terug brengt, met dikke pakken sneeuw achterop... Een shunttruck dropt een zware Dry Van met gebruikt textiel voor me neer. Dat belooft...

Gravel laden in Port Hastings, NS

Tijdens de terugweg gaat het stevig waaien en wordt het steeds warmer. Op twee meren merk ik een eenzame visser op, wakend bij zijn gat in het ijs... Tegen da'k dertien uur na mijn vertrek weer in Moncton aankom is het + 5 graden (een verschil van 19 graden met de voorbije nacht!). Het regent lichtjes en de satelliet bericht dat Day & Ross trucks aan de kant moeten wegens gevaarlijk gladde Highways, verder noordelijk en noord oostelijk van Moncton. 

Regen en mist op de Cobequid Pass.

Even vlug in Personal Miles naar de zaak. DEF tanken, de trekker (*) laten wassen en intussen de boss feliciteren (welke op oud-jaar vader werd van een flinke dochter, yehaa!).

Rond middernacht kan ik opnieuw de baan op, als het weer dat toelaat tenminste. Maar aan het aantal op werk wachtende trucks te zien zal ik vermoedelijk mogen uitslapen... 

(*) Bij deze toch even een bedankje voor al de ingezonden namen voor mijn Zwarte Zweudse. Ik hou ze nog ff in beraad...