Flying J truckstop, Winnipeg, MB.

Onderweg naar The Peg.
Van uit Montreal moet dat een 2500 Km zijn waarvan ongeveer de helft over een lange tweevaks steenweg voert, en gaandeweg werd alles witter en vooral kouder...  Meren en riviertjes vrozen dicht. Mijn ruitensproeiers ook. Aaaaagh!
Op welgeteld een meertje zag ik zelfs al een ski-doo rond crossen!

De laatste rechte lijn naar Portage...

Het was verdorie druk, hier in de grote winkels aan de westkant van WinDipeg. Daar zullen de afprijzingen voor Black Friday wel iets mee te maken hebben vermoed ik. Intussen is mijne was droog en sta ik er weeral piekfijn op voor het nakende weekend (@ Flying J). Driver Valere komt later vannacht ook een reefer droppen in Portage La Prairie en dus zit ik hier morgenochtend met een euh ouwe rot te ontbijten. Dat belooft...

Val maakte me eerder al duidelijk geen vertrouwen te hebben in banken. Ook hier niet.
Wat moet ik dan met mijn loon aanvangen?? Okee, Moncton heeft een heus Casino (en daar komt schoon volk, toch?) waar ik mijn centjes kon gaan euh beleggen. Maar... gokken of spelen is weeral mijn ding niet. Dus dacht ik begin vorige week (Zwarte Pete stond anderhalve dag in de shop), ik ga me hier installeren en koop alvast een ruime all seasons caravan.
Yesss! Vier slaapplaatsen, een complete keuken, een badkamer met sauna en jaccuzzi, satellietontvangst voor radio en TV + surround system, bar,... kortom alles in en aan en op. Alleen, geen zetels of stoelen. Het was namelijk een sta-caravan!
Ik heb ze dan maar weer weggedaan.  LoL

Enjoy the weekend!


Plankzeil en droom verder, op http://www.casinonb.ca/

Sprokkels...

De appelkes zijn van de bomen en de laatste -diepvries- mais wordt van het veld gehaald. Tijd dus voor het "echte" thanksgiving (in de US). Als dispatch mij nog zuidelijk de grens over stuurt moet ik zorgen da'k woensdag teruggeladen heb of ik zit er een heel lang weekend vast. Donderdag is't Thanksgiving en vrijdag is't Black Friday (= koopjesdag)...

De snowplows zijn weer op pad en dat belooft niet veel goeds. Hoog tijd om zonniger oorden op te zoeken denkt driver Valere. Nog twee koude weekjes te gaan, en dan voor langere tijd richting zonnig en warme zuiden, yesss!
Die sneeuwruimers -parkings en opritten berijdbaar maken en houden, bij particulieren, voor bedrijven of openbaar- zijn hier veelal bewuste seizoenarbeiders. Van november tot maart op de snow plow, van april tot eind augustus in -bijvoorbeeld- toerisme werkzaam en van september tot november al de oogsten van het veld rijdend, bij een loonwerker.

Duiding onderaan deze pagina.

Volgens de buitenthermometer van Zwarte Pete is't nog gezwind 91,5 graden Celsius. Grrrrr, vermoedelijk is die ergens boven op de radiator bevestigd... Er is nog wel een en ander dat niet echt mee wil waardoor ik al redelijk wat tijd in Peterbilt garages heb doorgebracht.
Valere bezorgde mijn dan een spiksplinternieuwe thermometer maar die heb ik nog even niet geplaatst omdat Bjorn persies andere plannen heeft met deze truck (heb hem gisteren mogen kuisen om er daarna foto's van te maken bij een aan- en verkoopbedrijf van tweedehands trucks...).

Nog iemand wiens thermometer doorslaat is Master Luke. Die was vorige week kandidaat Ice Road Trucker, tijdens een recruteringsnamiddag in Moncton. Spannend!
Weer of geen weer, ik blijf dus gewoon verder bollen... Al ziet het er naar uit da'k binnenkort opnieuw met een jonger machien zal gaan rondtuffen. En heel toevallig weet ik hier toch wel een prachtige haast nieuwe Volvo rondrijden die over exact twee weken vrij komt.
Dat zou nogal eens een Sinterklaasgeschenk zijn!!

# 23 3 559 : Kom net te weten dat zo een lang trekker-nummer, startend met 23 (= Hartland based) gevolgd door een 3 (= Fastrax truck) plus een drie of meer cijferig ancieniteitsnummer zich door het landschap mag voortplanten op meer dan vijf assen. Was eerder in #23336 al een paar keer met een zware drie-assige trailer op baan, doch dat was dus in't zwart, zo blijkt nu!

Blackbird's snavel gaat door het ijs...

Duiding bij foto van dashboard:
- snelheid = +/- 103 km/u
- toerental = +/- 1350 t/min
- gemiddelde snelheid op dit traject = 82,3 km/u
- gemiddeld verbruik  ,,     ,,    ,,     = 41,1 L/100 km
- buitentemperatuur = 91,5 graden warm
- kilometerstand = genoeg

Duiding bij foto met Black Bird:
Onder de ijslaag op de parking lag nog iets eetbaars voor deze ruimer, en met een stevige snavel van dik 6 cm lengte is't geen probleem om voor een goed doel hollekes te kappen. Tussen kop en gat zitten gerust 30 cm lijf. Machtig om zien!!

VLACAN.be

Even mijmeren...
Hoe ik hier verzeild raakte...

Kort rond mijn verhuis van Dilbeek naar Halle kwam mijn eerste bewuste Amerikaanse ervaring op de proppen. Een GMC Vandura met een V6 motor voorin. Met die opvallende L.A.P.D. SWAT Van sloot ik mij aan bij de BSCA Streetcruisers waar ik tijdens de talrijke meetings regelmatig aantrekkelijke verhalen uit de USA opving (van andere clubleden).

Onderweg in en rond Halle kwam ik toen regelmatig een oude Dodge Van tegen met een donkere euh special painting en die leidde mij naar MS Motors. Op die manier leerde ik al snel Rik en Katty kennen. In hun garage kregen o.a. 2PK'tjes en Fiat 500'tjes een nieuw leven en Rik voerde zelfs enkele Amerikaanse old timers van uit Canada in. Voor mij een geschikte plaats om BSCA publiciteit achter te laten. Op Katty's buro stonden altijd lekkere Chocotoffs naar mij te wachten, en opvallend aanwezig waren de vele foto's uit- en grote kaart van Canada tegen de muren. De verhalen bleven niet uit en dat grote continent kwam -onbewust- plots wat dichter, gezien Katty's nichtje Monique daar "ergens" Le Cheval Bleu uitbaatte (ben er intussen al wezen eten en het bestaat 20 jaar in 2014!!).
Op uitnodiging van Rik en Katty bezocht ik -het moet zo'n 10 jaar geleden geweest zijn- de Canada International Day, een organisatie van de Vlaams Canadese Vriendenkring, waar Monique met een infostand aanwezig was. Niet toevallig werden daar ook Europese truckers geronseld om het Canadese chauffeurstekort op te vullen. Net vandaag, door op de site van VlaCan naar de foto's te gaan kijken, komen Luc en ik er achter dat we toen op dezelfde dag maar op een verschillend tijdstip op dezelfde plaats aanwezig zijn geweest.
Ongeveer drie maanden later verkaste het gezin van collega eigen-rijder Luc en dorpsgenote Nancy van het drukker wordende Pajottenland naar het rustige oosten van Canada om er als trucker aan de slag te gaan. De filmkes en verhalen welke ik nadien allemaal doorgestuurd kreeg.... hmmmm...

Mijn Vandura had intussen plaats geruimd voor een Ford Econoline Van, een zalige kilometervreter met dikke V8 voorin. Een andere BSCA kilometervreter was en is mijn Big Brother Erik (met K) welke ergens in 2011 het betaald avontuur aanging om van uit het westen van Canada door Noord Amerika te gaan bollen. De bedoeling was feitelijk om toen al mee te vertrekken maar door omstandigheden lukte dat niet echt. Zijn aantrekkelijke blog werkte echter redelijk aanstekelijk!

In Halle maakte de Ford plaats voor een Chevy ex-ambulance met dikke V8 turbo diesel en lang heb ik er niet van kunnen genieten want "het" kriebelde zo hard da'k na veel papierwerk en sollicitaties begin december 2012 zelf verkaste richting New Brunswick (verblijf bij gastgezin van Nancy & Luc) waar ik momenteel bij een Hollandse "broker" voor een groot Canadees transportbedrijf doorheen North America trek. Mijn keuze voor Long Haul Truck Driver maakt da'k normaal gesproken maar enkele dagen per maand @ the farm verblijf. De overige tijd spendeer ik voornamelijk in en om mijn rijdend nest, net als veel van mijn Europese collega truckers hier. In de transportsector een andere (lees : betere) werk- of opdrachtgever vinden is ook al niet echt moeilijk alhoewel beperkt tot de provincie van je eerste werkvergunning. En eens je hier Permanent Resident bent (na +/- 2 jaar) kan je in om het even welke branche en over gans Canada je diensten aanbieden. Deze regelgeving durft nogal eens verschillen van provincie tot provincie!!

Rik en Katty wonen intussen op een 1000 Km hier vandaan in Quebec en ik werd onlangs lid van de Vlaams Canadese Vriendenkring (http://www.vlacan.be/ned/home.htm).

Of hoe het allemaal kan lopen...     ;-)

Atlantic Bear 233559, mijn rijdend nest.

Al  ruim 3000 Km onderweg met # 233559. (oeps, deze trekker kwam eerder toevallig aan bod in mijn topic van 17 maart...). Deze Pete 386 is 2 jaar langer geleefd dan de Cascadia waar ik voordien mee bolde. (met meer cabine poetswerk tot gevolg...)
De nauwe in- en uitgang tussen die staande uitlaten en vaste spiegelsteunen op de A-stijlen went wel. De stuurpost is amper zo breed als een luxe wagen.
Wat al dadelijk opvalt zijn de staande pedalen (en dus minder plaats om botinnen en sloefkes te wisselen) En neen, hier nog geen vernuftig DAF stuur maar een opvallend 4-spakige houten model, enkel in de hoogte verstelbaar en met een dikke claxon (is dus volkomen laptop onvriendelijk). Verder springt de verlengde pook nogal in 't oog. Vier bekerhouders, drie spiegeltjes, een piepklein kleerhaakje, leder van boven en vasttapijt vanonder. Opnieuw geen treffelijke aflegvakken of gordijnen in de stuurhut, met als gevolg dat vloer en passagierszetel steeds vol liggen... De CB ligt ergens achterin, dood. De frigo is dat voorlopig ook. Het abonnement voor de ingebouwde GPS werd denkelijk nooit betaald zodat ik er mijn Cobra dan maar heb over geplakt.

Via een accordeondoorgang komt men van de cockpit in het losstaande woon- en slaapgedeelte van deze Class '07 terecht. Veel onhandige opbergvakjes springen in het oog. Makkelijk om massa's chips en keukenrollen in op te bergen, dat wel. Het bovenbed is over de lengte in 2 geplooid waardoor er een supergrote -en vooral- aan het zicht onttrokken rommelbak ontstaat. Bij deze cabineopstelling is de eethoek rechts -en dus voor linkshandigen- geplaatst. Strange!?

Onder het onderbed bevindt zich een zee aan bergruimte welke eveneens van de buitenzijdes bereikbaar is. Een subwoofer en Webasto standkachel vinden er een onderkomen (geen dure betonneuse voor warmte-, koelte- of stroomvoorziening bij Atlantic Bear Transport...). Aan het hoofdeinde van dit bed, waar alle bedieningen geplaatst zijn is er nergens ruimte voor GSM, bril of andere spulletjes te leggen. Bij het voeteneinde... stroomtoevoer, bekerhouder, aflegvakken,...
Vast op de vloer in de linker kast werd een zware stroomomvormer geplaatst zodat  er eerst een kartonnen vorm rond gemaakt moest worden vooralleer ik er mijn ladenbak in / over kon plaatsen. Rare gasten, die Canadezen!

Ter info, er ligt ook al geen DAF motor voorin maar een Cummins, welke hier eveneens door Volvo aangeboden wordt. Bij lage toeren grommelt hij als een locomotief!
De rebuilt engine is jonger dan de trekker en een pak levendiger dan de DD15 waar ik voordien mee reed! De 18 speed Eaton Fuller bak... kraak ook. Doh!
Door een super lange wielbasis ligt 'm als een trein op de baan!

233559 en 23336

In de lage landen houdt Truckstar Magazine regelmatig vergelijkende tests onder de courante EU truckmerken welke de voordelen en of ongemakken, de leefbaarheid, het verbruik en nog veel meer in kaart brengen. Hier ken ik dat jammergenoeg -nog- niet.

Ik zou het nog hebben over dat achteruit steken met zo een klassieke cabine.
Door de ver-weg-spiegelopstelling is men het zicht op de achterkant van de trailer nogal rap kwijt. Oplossing : zet 'm in z'n achteruit, linker hand houdt de deur open en linker voet koppelt en verhuist dan buiten naar de trede waardoor je de beweging makkelijker over je linker schouder kan volgen. Rechter hand en -voet houden het geheel intussen onder controle. Alles liefst in 1 vloeiende beweging uit te voeren (ik kan het niet hoor!).
Knappe Western Boots misstaan helemaal niet, bij deze opzichtige manier van werken (het bespaart mij dus weer de kost van de aankoop ervan, LoL).

Enfin, ook deze zwarte Pete zal niet gauw mijn dikke vriend worden. Smalle cabine, verkeerde toeters en bellen, een 18-speed,... Voor alle Canadezen maar niet voor den dezen...

Mijn Volvo ervaringen bij Valere en eerder bij Luc doen me nu kwijlen, aaaagh!!

Onderweg met Zwarte Pete.

Mijn eerste reis, met de Pete in de sneeuw...

Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad (+ de gebruikelijke $ 150) om vorige vrijdag aan mijn nieuwe werkvergunning te geraken, daar in Houlton, op de US Border, maar het is gelukt. Met de medewerking van driver Valere -en de prachtige Volvo-  geraakte ik 's avonds nog terug in Moncton waar ik al dadelijk in # 233559 kon overnachten.
Een hele aanpassing, zo'n cabine waar al m'n spullen eerstdaags een andere -vaste- plaats moeten gaan krijgen. Vooruit rijden in zo'n smalle cabine is op zich geen probleem. Achteruit onder hoek aandocken of parkeren valt echt NIET mee. Ik kom er later nog wel op terug...

Vanmorgen onverwacht vroeg uit bed gebeld, of ik maandagochtend in Rimouski, QC kon lossen en aansluitend de rest in onze Montreal yard wou droppen. Van daaruit gaat de reis dan -beloofd- verder richting Syracuse in New York State (en dit zijn een pak meer miles dan de eerder voorziene trip naar Fogelsville, PA).
Leeg onderweg van Fredericton naar het fritkot in Florenceville begint het al lichtjes te sneeuwen en dat duurt zowat de hele dag door. De eerste levende ziel die ik tegen het lijf loop is Carl, m'n euh ouwe baas, even vriendelijk als altijd.
De rest van de rit verloopt dus goed geladen en de laatste uren zijn redelijk vermoeiend, zo door de onbekende en aardsdonkere binnenlanden van de Provincie Quebec.
De Peterbilt heeft er anders wel zin in!

Chauffeurs tekort? part 2.

Ik vergelijk nogal regelmatig mijn huidige verbruik met dat van lang geleden, toen ik als eigen-rijder dagelijks voor den brode onderweg was. Maar... het valt niet te vergelijken!
Om te beginnen ligt de snelheid hier veel hoger en kunnen de seizoenen meermaals wisselen tijdens een ritje. De slechte staat van de wegen doet ook al geen goed en vooral de omgekeerde asconfiguratie t.o.v. Europa (3 assen op de trekker en 2 verplaatsbare assen onder de trailer) maken da'k hier veel duurder zal blijven. Zelfs mijn blonde buurvrouw begrijpt dat de bewegende delen van een 6 x 4 aandrijving meer energie vergen dan deze van een 6 x 2 of een 4 x 2 aangedreven truck. Hoezeer Volvo hier ook maar probeert te bewijzen dat voor langeafstandsverkeer een dubbele aandrijving overbodig is (zelfs in putteke winter!) blijven transporteurs hier verknocht aan hun dubbele aandrijfassen. Gebruik maken van super single banden op die tandem verlaagt het verbruik en het eigen gewicht van een trekker. Bijkomend voordeel : stilstand of schade wegens een klapband is kleiner met zes banden dan met tien stuks op een vergelijkbare trekker. Maar... die bewuste keuze wordt hier in sommige staten dan weer bestraft door het maximum toegelaten gewicht te verlagen (= minder laden...). Doh!

Wat doen grote transportbedrijven dan o.a. om te besparen op brandstofkosten? Onder het mom van de veiligheid verminderen ze de maximumsnelheid van hun trucks, bijvoorbeeld van 110 km/u naar 100 km/u. Heel goed zou u denken maar hierbij vergeet men eventjes dat een lange-afstands chauffeur per mijl betaald is, wat voor die laatste M/V maandelijks een paar honderden dollars minder op de bankrekening betekent.
Met een beetje geluk gaat deze M/V dan op zoek naar een andere werkgever zodat het eerste transportbedrijf publiciteit kan gaan voeren om nieuwe drivers aan te trekken (= scheppen van banen??). Het verlopen lijkt hier dus wel een nationale sport, Zelfs mijn blonde buurvrouw begrijpt dat nieuwe chauffeurs gedurende weken zoniet maanden minder rendabel kunnen zijn dan anciens. Recruteren en opleiden kost een transportbedrijf dus weer een smak centen welke voorhanden waren dankzij die brandstofbesparingen. Toch?

Mijn boerenverstand* leert me dat de economie op deze manier nog wel een tijdje blijft draaien.

Voor alle duidelijkheid, de maximum toegestane snelheid voor Day & Ross combinaties is 105 km/u en mijn huidige broker liet al zijn trekkers op 100 km/u afstellen Op zich geen probleem, alleen bollen er in Canada al heel wat trucks rond aan die snelheid, wat het vooral frustrerend maakt om in te halen (ik wordt constant ingehaald maar kan sebiet amper een nog road-train voorbij steken!). Mijn toekomstige broker heeft een beter en op de koop toe zuiniger systeem : de cruise control staat afgeregeld op 100 km/u maar om bijvoorbeeld vlotjes in te halen kan er met het gaspedaal doorgetrapt worden tot 105 km/u, en dat hoor ik graag!

Op dit eigenste moment sta ik in onze Montreal terninal, waar Road Trains het mooie weer maken en onder dat zalig herfstzonnetje hier gaan zij er ook met alle werk vandoor. Mijn volle tien slaap-uren zijn compleet en tegen 11 pm is er hier vlakbij een lading voor me klaar om -liefst- in een vloeiende beweging naar Moncton te trekken wat dan weer op de kop 999 km oostwaarts van hier ligt. Ik maak alvast een straffe kruidige thee klaar.
Yehaaa!!




(*) = ben de zoon van Richard de melkBOER...   ;-)

Stormachtig nachtleven !

Pas 12u na aankomst kan ik weer aanzetten, dit keer met een corrosieve stukgoedlading richting ferryhaven en die ligt zo'n 5 uur verderop, doorheen het nachtelijke binnenland van Nova Scotia. Het is 18 graden warm, het is gestopt met regenen en het stormt. Zo hard zelfs dat lege combinaties omver geblazen kunnen worden en dus eerder die avond al geen verkeer meer toegelaten werd vanaf de New Brunswick grens. Ik ben zo goed als alleen op de baan. Spannend!!
Allerzielen en 4 uur in de ochtend. De haven blijkt een reuzegroot parkeerterrein, nu de ferries niet uitvaren. Onderweg was er al een nieuwe opdracht binnengekomen : de Moncton-terminal wacht op een lege reefer welke ik in onze Sydney-yard mag gaan oppikken en aansluitend afleveren.
Intussen was de storm geluwd en werden de banen weer vrijgegeven zodat ik me -lekker cruisend met een lege remork op de schotel- kort na de noen kon afmelden.

Driver Valere die staat even verderop (bij de winkels) zijn 36-uren reset te maken, wachtend op de komst van Master Luke, onderweegs van Montreal naar hier, en ik moet minstens 8 uren "slapen". Tijd maken dus voor gezellig  "mensjes kijken" in de Walmart-omgeving (amai, er lopen daar nogal figuren rond zelle, op zo'n drukke warme zaterdagnamiddag!) en een wandeling richting Staples om daar even naar de nieuwste tablet-snufjes te gaan informeren (wat gedacht van een Asus,  http://incredibletogether.asus.com/vivotab.html, al iemand ervaring mee?).
Het koelt op korte tijd serieus af en de hemel kleurt donkergrijs. Morgen wordt er sneeuw voorspeld, zo horen we hier.

Ik keer alvast terug naar de yard om nog enkele uurtjes te -proberen- slapen.
Benieuwd of Central Dispatch me straks weer de nacht in zal sturen...

Nova Scotia... again...

Allerheiligen (kennen ze hier niet) en onmenselijk vroeg  gewekt door een satellite message  met een verse opdracht (keurig 8 uren na mijn afmelden). Nat in't zweet schiet ik in gang. Niks natte droom hoor, of dat het zo hard heeft binnengeregend in #23336. Het was omstreeks 5 uur gewoon weer 13 graden warm buiten. 't Regent al van gisterenavond en aan de wolken te zien zal dat niet rap veranderen. Ik mag met een lading stoven naar onze Dartmouth yard in Nova Scotia kachelen. Opnieuw richting Mi' kmaq Indianenland, wat niet veel goeds belooft op een vrijdag, terwijl ik stilaan weer in een dag-ritme begin gaan te werken...

Onderweg langs de Cobequid Pass kruis ik een opvallende Volvo combinatie... yep, een heuse Limburger in de Limburg (LoL). In het daaropvolgend 10-4 gesprek vragen we ons beide af of Master Luke al terug uit Belgjesland zou zijn (mss slaapt hij wel, dus beter nog ff wachten om hem te bellen...).

Custom...

Bij de DOT Scale (vrij vertaald: Ministerie van Verkeer - verplichte weegbrug) vlak voor Dartmouth gaat het mis. Ik stond niet volledig stil alvorens de scale op te rijden en remde iets te bruusk voor het rode licht op de brug, waardoor de dienstdoende beambte me aan de kant zette, alle voertuigdocumenten wou nazien en me aantoonde dat deze overtreding $ 196 zou gaan kosten. Doch, mijn domme uitleg en vooral het feit dat hij mijn naam niet terugvond tussen "de slechterikken" in zijn computer lieten me buitenwandelen met enkel een warning in de hand en een deukje meer in mijn blazoen. Als je hier van werkgever wil veranderen kunnen zo'n paar waarschuwingen al tegen je gebruikt worden. Stom dus, vooral omda'k ditkeer feitelijk helemaal niet op die scale hoefde, grrrr!

Intussen is de trailer gedropt en local drivers doen hier hun werk alweer fluitend in shorts. Al komt dat fluiten vermoedelijk van de hevig blazende wind.
Volgens de plaatselijke dispatcher zijn er hier nog ...tig wachtenden voor mij. Tijd zat om met de spare-parts aan de slag te gaan, te douchen, te bloggen, ...

Geniet van het weekend, en stuur vooral deze blog door naar familie en vrienden (op naar de 15.000 bezoekers!).