New England.

Plaatsnamen als Derry, Bedford, Portsmouth, Dover, Londonderry,... ik ben overduidelijk in New England op de baan.

Na de reset in Plainville kon ik bij R+L Carriers in Manchester, New Hampshire trailers wisselen en verving ik gedurende gans de week eentje van de STJ - MAN scheduled trucks. Da's stukgoed over en weer rijden tussen onze Saint John terminal en de R+L terminal in Manchester.

Day & Ross werkt al langer samen met R+L Carriers en deze laatste is een grote Amerikaanse speler als het op afhalen en leveren van deelladingen aankomt!
Aantrekkelijk en simpel werk, gewoon reglementair bollen en of slapen, beginnen op maandag tot vrijdag of zaterdag, geen tijdverlies, geen gemekker van dispatchers,... Er ligt een gevarieerd parcours van zo'n 640 Km tussen de 2 terminals, met Border Control in Saint Stephen  / Calais. Tijdens het 2 uuur durende stuk krinkel-de-winkel-bergop-en-bergaf over de "9", de tweevaksweg doorheen de binnenlanden van Bangor naar Calais (in Maine) is't serieus werkendag. Vooral gedurende de eerste 50 Km gaat het -verplicht- traag en voor geinteresseerde Streetcruisers staat er heelwat schoon Custom-gerief te bezichtigen. Auto's, traktoren, trucks, ... hier wordt van alles gerestaureerd voor verkoop (en klaargestoomd voor de 13th Atlantic Nationals Automotive Extravaganza http://www.atlanticnationals.com /  , binnen kort)!

Het weer kan beter, maar dat houdt motorrijders niet binnen. Ontzettend veel dikke moto's, van het type David Harleyson zijn -gepakt en gezakt- op reis. Soms word ik ingehaald door een racemachien a la Yamaha R1, de bestuurder veilig ingepakt, liggend op zijn bolide alsof hij de Isle of Man TT aan't rijden is, maar dan in slow motion, tegen een gezapige 103 Km/U (max. toegestane snelheid, op die bepaalde plaats). Onvoorstelbaar en grappig om zien!
Minder grappig zijn de gevaarlijk veel eenzame fietsers (behalve dan dat ene koppel op een tandem), overduidelijk niet onderweg van bij de beenhouwer naar huis, met 4 schellekes kipkap (dik gesneden), 200 grammekes piksossis (zonder look) en 150 gram Filet D'Anvers, maar eveneens aan het reizen.

Donderdag na de middag heb ik zelfs tijd om eventjes een vrachtje bezems naar de Hartland yard te voeren en rap een bandenwissel op de voorste aandrijfas uit te voeren @  Brian's shop. Amper 3 maanden geleden werd op dezelfde plaats een even snel en slecht afslijtende band vervangen. Strange!?
Onderweg eastbound gespot : een knappe nieuwe Volvo trekker met een knappe en nog nieuwere trailer, met aan het stuur Luc's knappe nieuwste driver Valere, LoL !!

De laatste retourvracht bracht me zaterdag rechtstreeks naar onze Moncton yard en gezien er hier niet direkt werk voor me was (lees : scheduled trucks EN enkele wachtenden voor mij...) kon ik euh beschikken, lees : reset @ the farm.

Gelukkig blijft de zondag droog en kan er in de moestuin gewerkt worden (weer of geen weer, onkruid groeit maar door en muggen blijven niet te kloppen). Naar het schijnt volgen honden aardlijnen tijdens het ravotten en hier lopen die aardlijnen blijkbaar door Nancy haar patatten, spinazie, erwtjes en pompoenen...
Morgen, maandag wordt hier Canada Day gevierd en zijn de winkels allemaal gesloten. Vandaag dus ook nog alle nodige inkopen doen voor de komende werkweek on the road...

@ the farm betrek ik de kamer naast die van m'n gastgezin en 't is niet de eerste keer dat we (= iedereen in dit huis!) tot de vaststelling komen dat Master Luke serieus kan liggen snurken.
Volgens hem heeft dat alles met overgewicht te maken en moet er iets ingrijpends aan zijn eetgewoonten veranderen om vervolgens en dringend te vermageren.
Volgens mij is er een veel gemakkelijkere oplossing : schaf een overmaatse reetveter aan en wordt de eerste Vlaamse Sumo worstelaar in Canada. Succes maat!  LoL


Afgelegde afstand in juni : amper 18.104 Km... Ik verzwak...

Reset in Taunton, MA

Maandag 24 juni,  dik 38 graden warm en wachtend tot morgen 11:30 AM, dan zit mijn reset er hier op , onder Boston, MA. (had amper 8u27' US-rijtijd over van m'n 70 werkuren...)

Vanmiddag  in Taunton kunnen lossen (30 uren te vroeg...) en nu, afkoelen in een groezelig oude truckstop, langs de 1, onder Boston. Tijdens het wassen en drogen van m'n kleren (4 van de 6 machines zijn defect...) even op Het Net en een gezonde Farmers Salad nuttigen in de North Star Diner.

De machtig brede Saint Latrnce River, zonder ijs...

Dat wil dus zeggen da'k zaterdag rond 22 uur de reefer al gedropt had in Florenceville en een ander geladen exemplaar naar onze yard in Hartland had getrokken. Zondag na de noen en dus na de brunch kon ik van daar dan -zoals voorzien- vertrekken richting US. Vanaf 1 juli gelden er namelijk nieuwe regels voor transport op Amerikaanse bodem en gedurende die drivers meeting werd dat allemaal uit de doeken gedaan.
Intussen zit Master Luke al enige dagen met kleinzoon Max de dames op te jagen @ the farm, LoL.

Ben kurieus waar de volgende reis zal gaan beginnen en waar ze me heen zal brengen.

Vrijdag 06/21 en wat vooraf ging.

Dinsdag, na 45 u komt er eindelijk een preplan op mijn satellietdisplay.

Bobtail naar Portage, een lege reefer aanpikken en bij een plaatsrlijk bedrijf gaan laden voor Grand Folfss, North Carolina. Dank zij Master Luke vind ik achter een goed uur zoeken een uitgespoelde voorgekoelde trailer. Het bedrijf (ook al zonder adres) is makkelijker te vinden. Eerst is er geen pick up nummer, dan volgt een verkeerde en na alweer een verloren uur blijkt mijn combinatie -naar Amerikaanse normen- te zwaar voor dit transport. Collega en nieuwkomer Gregor zal uiteindelijk mijn werk over nemen en da's goed nieuws voor hem want hij mag daarna doorrijden naar Nebraska om in Lincoln terug te laden voor Toronto (een rit die via de Iowa-80 truckstop passeert !!). Ik mag bobtail naar de yard in The Peg waar een lichte trailer stukgoed voor onze Saskatoon terminal op me wacht. Da's weer 835 km tot in Saskatchewan.
23u30, 21 graadjes, mooi ondergaande zon boven mistige Polders (?) en de combinatie van Gregor staat nog bij dat bedrijf waar ik 3 uur geleden ben vertrokken. Niet goed, denk ik zo...
Wel goed is het volgende preplan, dat ik na mijn rust-uren met een -zware- reefer naar Florenceville in New Brunswick kan kachelen. Da's weer een reisje van zo'n 3850 Km, richting naar huis. Ik word er zondagmiddag verwacht en m'n bazen houden rond dat moment ook een Drivers Meeting net brunch...
Woensdag, keurig voor 6u staat de trailer al  in de SAS-yard. Een citydriver zal mijn volgende McCainvracht  10 minuutjes verderop voorladen zodat ik kan -proberen- slapen.

De rit oostwaarts via WinDipeg verloopt vlekkeloos. Het is alsof je honderden kilometers door Het Zwin rijdt. Het blijft de ganse dag bewolkt en zo'n 20 graden warm. Bij driver Valere is't een pak zwoeler, onderweg om vrijdag te lossen in Dallas, Texas!

De westkant van The Peg is -behalve alle grote winkelketens- voorzien van allerhande mogelijkheden om je geld op te maken aan vertier en attracties ; een vaste kermis, indoor karting, voetbalvelden, een ijspiste, een reuze grote manege + derby,  kerken, een kunst waterski piste,.... en de 3 grote truckstops (volgende maand gaat de jaarlijkse truckshow door op de parking van de Husky!).
Ik moet deze keer niet in onze oostelijk gelegen WPG-terminal wezen en bol gedurende dik 30 minuten op de West Perimeter rond The Peg heen. Eens terug op de Transcanadienne rij ik over het Central Point van Canada,

Halfweg deze rit krijg ik al een voorstel van master Luke's Fleet Support : zondag aansluitend doorrijden naar the States? Er staan 30 vrachten klaar om maandag en dinsdag langs de oostkust geleverd te worden.
Da's eens wat anders dan 45 uur op vracht wachten!

Nu is't vrijdagavond en ik sta op 1250 Km van McCain Florenceville.
Veel tijd verloren door zware ongevallen en wegenwerken op de ON-11 East, een 2-vaks baan waar op de meeste plaatsen geen omleidingen mogelijk zijn...

Dit verhaal wordt vervolgd. Moet eerst nog enkele uren bollen hoor...

Maandag 06/17 @ WimDipeg.

Er resten mij nog 19 rijuren van deze serie van 70. Western Dispatch vraagt om mijn reset te maken... Waarom is duidelijk. Toen ik gisterenavond bobtailend van Portage La Prairie bij de Flying J aankwam stonden er al 5 Day & Ross trekkers. Ben nu net enkele uren wezen shoppen (Walmart, Canadian Tire, Dollar Tree, Staples, Subway, Bulk Barn en veel anderen op amper 1 Km hier vandaan...) en er wordt opmerkelijk veel Russich -of zoiets- gepraat...
De meeste losse trekkers -ook van andere grote bedrijven- staan intussen ook nog werkloos bij de truckstop. Mijn stock is dan toch aangevuld.

Zaterdag vroeg in de ochtend, Flying J Truckstop in Kapuskasing, tanken en 8 uur slapen. De eerstvolgende truckstop ligt ruim 450 Km verder westwaarts en een truck of reefer die zonder brandstof vallen... liever niet. De buitentemperatuur staat op amper 1 graadje. Veel Day & Ross combinaties tanken en slapen hier. Ook enkele H&R trucks. Ik kijk dus uit naar mijn spitsbroeders...
Onderweg al 3 Moosen van redelijk dichtblij kunnen euh bewonderen. Heb zelfs moeten stoppen voor een aanrijding, nog voor North Bay op mijn kant van de 2 x 2 rijvakken snelweg. De pick up truck kon niet meer rijden, de moose niet meer lopen...

Lac Helen, zonder ijs...

De ene dag ben je de wesp, de andere dag de voorruit... Libellen, kevers, vlinders en andere insecten zijn hier een modelleke groter en zwaarder gebouwd dan de ons vertrouwde exemplaren in de Lage Landen. Ze vliegen zich de kop in op dat grote front en de immense voorruiten van mijn Cascadia lijken wel een kerkhof. Als je dan ruitenwissers of -sproeiers gaat gebruiken is't alsof je door snot heen moet kijken. Niet dus!

Intussen werd er van hogerhand aan de blackbox / e-log gewerkt en dat maakt het rijden en toveren ineens een pak ingewikkelder. Driver Valere kan er al helemaal niet mee lachen!
Volgende slaapplaats is een gesloten truckstop, net voor Thunder Bay. We staan er met 5 trucks en het wordt weer berekoud.

Truckje met caravan en bootje.

Zondag en laatste etappe van deze rit. Op zo'n 70 Km voor -alweer- Longlac maakt een zwarte beer zich klaar om de 2-vaks Highway over te steken. Gelukkig bedenkt hij zich tijdig want ik trek de kop van 3 combinaties, aan een gezwinde 97 Km/u, en dan bruusk in de ijzers gaan is nooit aangewezen.

Longlac, bij den indiaan...

Verder was het rustig en vlot rijden, dit zomerse weekeinde. De euh normale mens is op en rond het water terug te vinden of crosst rond in het bos.

Hier komt nog een vervolg aan dit vertelselke.
Van uit The Peg kunnen we na een reset alle windrichtingen uitgestuurd worden...

De Polders? Nee, the Peg.

Week 24 vangt aan...

De nieuwe werkweek komt maar traag op gang. Pas maandag late namiddag verlaat ik de Moncton yard met een lege reefer (spiksplinternieuw, stond op de truckshow...), richting Hartland. Nadat ik dan mijn rijdend nest heb opgehaald @ Brian's Shop kan ik rond middernacht aanzetten voor een McCainritje naar Malvern in Pennsylvania. Raar, er mag daar pas woensdagnamiddag gelost worden en donderdagochtend zou ik dan een lichte vracht McCain pizza's terugladen in New Jersey om vrijdag de trailer in onze Brampton yard te droppen. Gelukkig word ik vroeger gelost en heeft McCain in Lodi mij woensdag nog kunnen laden zodat ik donderdagnoen alweer op de yard in Brampton sta (ik word per mile betaald, remember?!?!).
Allemaal voor niks want het is nu vrijdagnamiddag en ik wacht nogsteeds op vracht, en ik niet alleen... Maat T.B. (lees tiebie) is net nog wezen shoppen bij de Europese (Poolse) winkel / warme bakker en nodigt me uit. Dat belooft veeeel eten en veeeel goede raad !

Intussen bericht mijn Fleet Support Specialist dat een reefer frietjes uit de Montreal yard (ook daar staan chauffeurs te niksen...) naar Toronto overgebracht wordt welke ik dan westwaarts naar Portage La Prairie in Manitoba kan trekken, goed voor alweer 2150 Km. Benieuwd of dit plannetje werkt want de zware 3-asser wordt hier pas rond 20 uur verwacht en er dient binnen exact 48 uren al geleverd...

Als alles meezit landen mijn goeie vrienden Rick & Katty vandaag in Montreal! Nog een fijn koppel Hallenaren met ruime Canada-ervaring erbij.
Het moet mooi thuis-komen zijn, in de streek van La Naudiere.
Ben Kerjeus naar nieuws van hen!! 

Heel lang weekend @ the farm en omgeving.

Vandaag regen en nog een graadje of 13, buiten. Ideaal om naar de Atlantic Truckshow te gaan. Eerder een low budget beurs op vrijdag en zaterdag, van geen kanten te vergelijken met een vrachtwagensalon in de Lage Landen (ook al omdat de buitenshow hier letterlijk in het water viel...).

Publiekstrekker = Scania in Amerika.

Veel Hollanders en Limburgers in New Brunswick.
Hieronder links van mij Bjorn Nelissen (Atlantic Bear Transport) en rechts Jaap Verweij (op doorreis, lees meer in "Blogs die ik volg"),

De beestjes @ the farm zal't allemaal worst wezen...

Een hondenleven?

Let op de CAT (motor)

CAT & dog...

2356, Overdrive Express Inc.

Een ouwe Classic, van Freightliner, met dikke Caterpillar-motor, die 2356.  En oud want er staan zelfs nog asbakjes in gemonteerd... Da's ons -reserve- machien waar ik de komende dagen mee op baan ben. Alhoewel, 't is enkel om van Brian's Shop (de huisgaragist van C&J Trucking in Woodstock) een vrachtje naar Moncton te rijden en er maandag -na een lange reset- mee terug richting Hartland te bollen. Bergopwaarts fluit de CAT-turbo luid door de staande uitlaten. Bergaf is de Jake Brake euh meer dan opmerkelijk aanwezig.
Intussen krijgt mijn 23336 zijn lenteschoonmaak t.t.z. al het aluminium wordt opgekuist, winterbanden worden vervangen door zomerse modellekes, de nieuwe voorruit dient alweer hersteld, de TriPac wordt nieuw leven ingeblazen, olie en filters vervangen,...

Gelukkig is't hier mooi weer @ the farm en kan me uitleven op 't land en zo. Verder houden ze dit weekend de Atlantic Truck Show, hier in't Moncton Coliseum Complex.

Geniet van het weekend. Ik maak er alvast een lekker lang van!

Pitspoes?

Long nose...

Week 23.

Atlantic Driving Championships : Master Luke eindigde zaterdag onvoorbereid op een schitterende tweede plaats! Hem kennende is deze uitslag onvoldoende. De organisatie kan dus volgend jaar maar beter uitkijken!

Zondag 06/02
Gedurende de ganse rit doorheen de schrale Midwest worden weiden en velden overvloedig en constant met water besproeid. Er zou anders geen veeteelt of landbouw mogelijk zijn. Op een gegeven moment rij ik dan Illinois binnen en daar staat het water letterlijk op het land. Niet te schatten, die natuur...

Eens over de Ambassador Bridge (mijn US - CA verbinding) verspringt de telling van mijn e-log automaties en wordt het hoog tijd om de trukendoos weer te openen, of ik kan op 45 minuten van mijn klant overnachten...
Net voor middernacht drop ik de reefer bij het vrieshuis in Vaughan, ON. Nienamd wist daar blijkbaar van m'n komst (zo'n 30u te laat). Aansluitend bobtail ik maar naar de BRA-yard waar ik nu op een vrachtje east wacht (oeps, maandag in onze Brampton-yard, slechter kan weer niet, grrrr...)

Tijdens zo'n lange rit doorheen the States valt op hoe traag ik wel ben. Heb amper 5 combinaties moeten inhalen gedurende het laatste traject. De gemiddelde snelheid van mijn Cascadia is 91 km/u terwijl de maximum toegelaten snelheid 120 km/u bedraagt. Tel eens 20 km/u op bij mijn snelheid, gedurende 10 rij-uren, gedurende 3 dagen en je staat wel 600 Km verder...
Voor C&J Trucking is deze situatie natuurlijk interessant : minder kosten aan fuel en driver!

Week 22, bijna gepasseerd...

Zaterdagochtend 01/06, Sinclair's Truckstop, Pine Bluff, Wyoming, 7 graadjes en net de Rockies over...
Al dat haasten was weer nergens voor nodig. Pas 20u na aankomst rij ik geladen met McCain van de dam. In tussentijd toch weer scheten gelachen : terwijl ik de wolkenformaties zit te bestuderen krijg ik daar plots een soort euh opleidingscentrum voor meeuwen (?) in't oog, waar ze -denk ik- leren synchroon-vliegen. Man man, niet te schatten! Moeder overste, luid kwetterend doet alles voor en de 4 anderen, in V-formatie moeten volgen. Peddelen, bakboord duiken! Optrekken, drijven op de wind, snel stuurboord duiken. Peddelen! Zakken, stijgen, drijven,... en dat allemaal "ter plaatse".  Even verderop was nog een tweede groepje aan een andere choreografie aan 't oefenen. Vermoedelijk moeten die binnenkort ergens aantreden op een vliegshow of zo...

Eerst richting Salt Lake City om dan vanaf de grote zoute meren de neus naar het oosten te keren en via de I-80 naar Chicago te bollen. De levering was voorzien voor deze namiddag maar 1415 miles is me toch iets teveel van het goede.

Onderweg weer ogen te kort gekomen : om de 2 minuten passeert er wel een truckje met 3 citytrailers aan de haak, of die veel rare dumptruck-combinaties op de baan = trekker oplegger gevolgd door een 2, 3 of 4 assig wipkarretje, met pinklicht midden op de 10 meter lange dissel. Ook weer veel beestig lange goederentreinen welke over 2 sporen en soms getrokken en geduwd door 5 briesende diesellocs door de Rockies denderen. Onbeschrijfeloos machtig!
Electronische borden boven de Hwy raden meermaals af om met lichte aanhangers (lees : leeg) verder te rijden. Wegens de hevige wind is er kans om omvergeblazen te worden!

Driver Valere had me aangeraden om halt te houden in Little America, een pleisterplaaats voor de reiziger zo blijkt. Ben er snel wezen shoppen en heb dan gelijk een dikke chiliburger met fritjes geproefd...

's Winters moet het hier geen lachertje zijn en je valt hier ook best niet in panne want er zit soms meer dan 100 miles tussen een euh nederzetting...

Mijn 10 rust-uren zitten er weer op.
Zorgen dat de volgende 11 rij-uren goed ingevuld worden...

Afgelegde afstand in mei : 22111 Km