Destination Shenandoah (*)

Welgeteld een uur daar vandaan sta ik bij een kleine over-drukke Pilot Truckstop langs de I-81 in Dupont, Pennsylvania. Morgen omstreeks 8 uur mag ik er mijn vracht aanbieden... 
Na het tanken nog een plaatsje -op de uitrit- gevonden, met gratis en aanvaardbare WiFi. Uitgebreid wezen douchen en aansluitend @ Wendy's genoten van een lekker "apple pecan chicken" slaatje.
Terug in de Freightshaker, op Bluesville (= kanaal 70 op m'n Sirius satellietradio) is't weer "vollen bak" en de geluidsinstallatie doet goed haar best om m'n betonneuse te overstemmen (ben 1 en ander aan't opladen...).

Vorige nacht 10 uur stil gestaan en deze nacht op ‘t eerste zicht nog meer. ‘t Is eens wat anders dan de voorbije dagen, waar er amper 6 uur aan een stuk geslapen kon worden..

Gisteren heb ik de jonge Litouwse chauffeur welke dat “scheduled” werk al 14 maanden onafgebroken deed/doet meegevoerd van de terminal in Moncton naar die van Hartland. Hij was hersteld en z’n batterijen waren weer opgeladen en dus kon hij opnieuw met z’n ouwe “9400 Eagle” sleur -hoog, op zijn grote wielen- de baan op.
Ik kon mijn resterende rij-uren vol maken, via Houlton de US in, met een Dry Van (een gewone gesloten oplegger) achter m’n kont.

Toen ik vanmorgen aanzette in Newport, Maine (waar ik met die klapband had gestaan) waren de wegen spekglad wegens verse regen op de bevroren ondergrond. Op dit eigenste moment is ‘t opnieuw gaan regenen maar ‘t is hier verdorie wel 14 graden!

Slaap ze !!



(*) Destination Shenandoah, met een knipoog naar de echte pioniers van de "lange afstand"... Zie ook http://youtu.be/Ms6rKgt3seg. of het book"The long haul pioneers" van Ashley Coghill.

Scheduled ?

Zondagnacht aangezet, van de yard in Moncton naar die van Charlottetown, PEI. Onderweg reeds een satellietbericht van central dispatch da'k al bobtailend (zonder trailer) terug zou komen en dat er dan een rit van Moncton naar Dartmouth, NS op m'n programma kwam te staan... Die Day & Ross terminal ligt tegen de haven van Halifax aan. Er stond zelfs al een geladen trailer op mij te wachten.

Moncton, Charlottetown, Moncton, Halifax, Moncton... 't ligt allemaal nog dicht bijeen op dit prentje van the Maritimes. Het heeft me wel 12 uur beziggehouden...

Meester Tovenaar...

Meester Luc heeft al veel latijn en tijd aan mij besteed, waarvoor dank. Er is hier dan ook een hele boel te leren en te verwerken:

- Het “gewone” logboek (da’k tot vandaag gebruikt heb);
- Het e-log (dat in alle Day&Ross trucks gebruikt wordt);
- Economisch rijden;
- Maten (en gewicht verdelen over de assen);
- Lap, weer de verkeerde afrit...- …

Hij weet in elk geval van aanpakken, is streng en rechtvaardig, en dat loont, vroeg of laat!


Bon, ik hoor dat het in land B wintert ? Wel, hier geeft de termometer van m’n Cascadia - 24 aan maar volgens Dani is de gevoelstemperatuur door de wind momenteel - 34 graden Celcius en da’s koud. Ik herinner me nog toen ik geboren werd was’t ook zo ne strenge winter... En trouwens, collega Leo’s vader zaliger die zei altijd “ Zo’n Nooresche wind mag blazen van uit welke kant ‘m wilt, die’n is altijd koud”.
Ik wil maar zeggen, bij dees weer 2 keer 400 L tanken plus 70 L in de tank van de reefer laten lopen doet zeer, en niet enkel in de portemonnee !

Ik heb het de voorbije week zonder internet moeten stellen. Vandaar dat het hier zo stil bleef. Ik mag voorlopig een zieke collega vervangen welke “scheduled” werk doet en daar zit dus een regelmaat in (doch het helpt als men kan toveren!?!).
Dagelijks tussen 23u30 en 01u30 een trailer expresszendingen van “Sameday Worldwide” vanuit Moncton naar de Day&Ross terminal in Charlottetown voeren, de hoofdstad van Prince Edward Island (in de volksmond Piejaaj genaamd). P.E.I. kennen jullie vast wel van de 13 Km lange Confederationbridge welke het met het vaste land, New Brunswick verbindt. Daar neem ik een lege trailer mee naar McCain in Borden (vlakbij die brug) en wissel die dan voor een vol modelleke da’k doorvoer naar de Day&Ross hoofdzetel in Hartland of naar de McCain vestiging in Florenceville. Daar wordt opnieuw gekoppeld richting oosten en met veel geluk en zo’n 1000 Km later die namiddag ben ik terug in Moncton.

Zo vroeg op de dag dender ik haast alleen over de steenweg Highway, al blijft het uitkijken voor “het gebisj” ofte overstekend wild. Een sneeuwwit konijn (uit de toverhoed ontsnapt?) of een raccoon is zo plat gereden maar een moose... da’s een ander verhaal natuurlijk. 

In elk geval, die beesten wanen zich nog in de tijd van voor de auto werd uitgevonden.


Hoog tijd nu voor mijn reset (36 uur rust) want zondagavond herbegint mijn scheduled werk alweer...
Geniet nog van 2kend !

Collega Steve's trein vertrekt naar Hartland.

Nieuwe bezems vegen schoon, maar oude kennen de hoekjes...

Toronto

- Etappe 5


Vrijdag 18 januari, D&R yard in Brampton, vlakbij Toronto, ON.
De herfst van de voorbije dagen is omgeslagen in winter. Er is vannacht 5 cm sneeuw gevallen. Mijn euh betonneuse draait lekker en dus kon ik al dat vallen niet horen...


Nadat ik een nieuwe band geplaatst had gekregen konden we via New York en al door naar Coatesville, in de buurt van Philadelphia. Woensdagnamiddag gekoppeld en daar splitsten onze wegen. Heb in Fleetwood, PA fruitsap teruggeladen voor Toronto en na het lossen, gisterennamiddag, sta ik op terugvracht voor “het oosten” te wachten, al kan dat natuurlijk ook de andere windrichtingen uitgaan.... Meester Luc is hier intussen ook aangekomen en dus bollen we straks mogelijk weer samen.
We zien het wel...

Mentortrip Deel 3

Bericht aan de bezoekers van mijn gastenboek: bedankt voor jullie kribbels in m’n poezie! LoL

Voor de Streetcruisers onder ons :
in de Husky truckstop bij Toronto werd ik onlangs aangesproken door een Amerikaanse trucker. Hij had het BSCA-logo op m’n t-shirt herkend, van toen hij dik 20 jaar geleden “dienst” deed in Duitsland. Zelf was hij nooit lid geweest maar hij hield goede herinneringen over aan de meetings waarbij hij aanwezig was. Kurieus, toch?




Hooters en ander schoon volk met toeters:
Je hebt hier kennelijk 2 grote families. De Anorexias en de Obesitas. Al het moois daar tussenin is of te jong of te duur voor mij. En bovendien, een aantrekkelijke vrouw is als een zwembad in je eigen tuin : erg kostelijk in onderhoud en je zit er navenant zelf veel te weinig in.

Even iets verduidelijken : Ik rij dus voor C&J Trucking (chauffeurs gezocht !). Carl en zoon Jeff hebben -normaal- 28 chauffeurs in dienst en die bollen in opdracht van Day & Ross, zo ook mijn mentor, "meester" Luc.
Day & Ross is ontstaan in 1950 en omvat ondertussen meerdere transportbedrijven en specialisaties zoals Sameday Worldwide, Ottoway Motor Express of Fastrax en werkt onder de vleugels van McCain (gekend van oa fritjes, fruitsappen, pizza’s,....). McCain is dus ook onze grootste opdrachtgever, met plants, koel- en vrieshuizen, toeleveringsbedrijven en klanten verspreid over het ganse continent.
Aandachtige lezers hebben vast al gemerkt dat "meester" Luc graag 's nachts bolt. Dat gaat nog beter vooruit en 't zijn hier tenslotte de mijlen die opbrengen! Ander voordeel : ik kan / hoef geen foto's te maken...

- Etappe 5.

Dinsdag 15 januari en we staan op de parking van de Walmart in Newport, ME. Heb vannacht een klapband gehad links-voor-binnenkant op m’n aandrijfas en wacht nu op een bandenman.
Sinds het vorige bericht al heel wat kilometers bij mekaar gereden (alweer dik 2600 Km erbij !). Na onze reset zijn we zaterdag late namiddag van Toronto oostwaarts gekomen. Luc met een lege trailer voor de D&R yard in Montreal en ik goed geladen voor McC Florenceville, NB. Een uur voorbij Montreal wacht ik in de Bigstop van St Liboire op Luc. Hij heeft intussen omgekoppeld en is geladen voor Hartland, NB. Tegen de tijd dat ik daar aankom heeft hij bij central dispatch nog snel 2 lege reefers kunnen versieren waarmee we opnieuw de nacht in gaan, richting Quebec. Maandagmiddag zijn we in Vanier, QC alweer geladen voor McC Grand Falls, NB. Daar wordt laat die namiddag weer gekoppeld voor Hartland waar meester Luc ons nog maar eens 2 geladen trailers voor Coatesville, PA heeft geregeld.
En onderweg daarheen... een klapband.

Wordt vervolgd, alhoewel, aan een opsomming van plaatsen en of trailers lijkt me niet erg aantrekkelijk...

Mentortrip Deel 2

Vrijdag 11 januari, 03u20 en 5498 km na ons vertrek (zat. 05/01) uit Hartland, NB staan mentor Luc en mezelf -afgemeld- onze 36 uur reset te maken op de Day & Ross yard in Brampton, ON. Mijn geladen trailer uit Portage, MB heb ik bij de klant afgezet en een leeg modelleke meegebracht om hier op de yard af te pikken. Zo ook die van Luc.
Tijd zat om de blog bij te schaven, met het thuisfront te Skypen, om de bergruimte van # 23336 wat beter in te richten of te benutten en nieuwe voedselreserves in te doen. Er zijn hier een wasmachine + droogkast ter beschikking en die komen mij goed van pas. Morgennamiddag kunnen we dan opnieuw de baan op voor een 70 uren / 7 dagen werkweek. Er wordt + 13 * voorspeld en het regent


- Etappe  4.
Woensdagnamiddag vertrokken richting Toronto, ON, voor het grootste deel langs dezelfde weg door ongerepte natuur terug oostwaarts en we konden volgens “onze satelliet” maar beter de nacht door trappen tot Longlac, ON. Dit wegens "acties" en blokkades door "ongelukkige" Native Indianen in een van die schaarse dorpen onderweg. (heeft hopelijk niks met mijn komst te maken, LoL)
Het verkeer op de euh steenweg was opmerkelijk drukker dan zondag. Opvallend veel “flatbeds” met overmaatse ladingen bollen westwaarts met materiaal voor de mijnen (zie ook in Ice Road Truckers). We passeren zelfs nieuwe 4-assige Scania’s, op transport. 
Een sensatiezoekende wolf loopt net voor Luc's truck de steenweg over om dan voor mijn combinatie op z'n passen terug te keren, aaaagh!  

Wordt steevast vervolgd.

Mentortrip Deel 1

Dinsdagavond en opnieuw in de Flying J / Pilot aan de westkant van Winnipeg, MB. Hier gingen we deze middag elk onze eigen weg (transport zou transport niet zijn moesten plannen niet om de haverklap veranderen...).
Luc is ook naar hier onderweg maar de Transcanada richting West lag / ligt er gevaarlijk slecht bij, vooral door de hevige rukwinden (met fijne sneeuw). De temperatuur schommelt zo rond het vriespunt.

Fleettruck # 23336, waar ik mee bol, werd standaard geleverd met weinig of geen tralala.
- Geen zonneklep => is beter voor 't verbruik...
- Wel frigo en veel opbergruimte aan boord.
- Grote vlakke vloer, amper geisoleerd => onderweg van de stuurpost naar de slaapkamer kom ik -met m'n zweetvoeten?- vast te vriezen terwijl ik Blognotities maak...
- Geen rail en gordijnen om koude of zon (of nieuwsgierige blikken) buiten te houden...
- Gelukkig hangt er een Auxiliairy Power Unit of APU aan het chassis, welke voor stroom (110 V of 12 V), opgeladen batterijen, standverwarming of airco kan zorgen (vandaar ook Tri-Pac genaamd) als de vrachtwagenmotor niet draait. Ik noem het "m'n betonneuse" want zo klinkt 'm en hij laat de ganse cabine gezellig mee trillen ook.
- Maximum snelheid is ingesteld op 100 Km/u, en dat houden we ook veelal aan.

Wat ging er zoal vooraf aan Winnipeg?

- Etappe 1:
Via de Transcanada in sneltreinvaart van oost naar west, van Hartland langs Quebec, Montreal en de hoofdstad Ottawa tot een truckstop in Arnprior, ON. Da's een stuk over de 1000 Km en wetende dat die Transcanada Highway te vergelijken is met de Route National 7 in Frankrijk (meestal 2 rijvakken). De temperatuur is ondertussen gezakt tot -28 graden C en als ik 's nachts naar 't toilet wil is m'n voorruit dichtgesneeuwd (natuurlijke gordijnen!?). 't Is dus het moment om de vriezer eens uit te kuisen. LoL
Bij alle "slapende" trucks zonder "betonneuse" draait de motor stationair. Echt stil kan je zo'n winterse parkings niet noemen...

- Etappe 2:
Van de Antrim Truckstop vorderen we heel traag, wegens de smalle wegen en de sneeuw. 't Is in't donker ook heel gecocentreerd rijden, mede door de smerige ruiten, lichten en spiegels (kuisen haalt echt niks uit). Gedurende de ganse rit is't vechten tegen de Fuller bak. Grrrrr...
Onderweg passeren we o a langs nederzettingen als Bedrock en Driftwood welke me aan een eerdere Denemarken-meeting doen terugdenken (zie een veel eerder vertelseke in deze blog).
Onze rit eindigt bij een Truckstop in Dryden waar de temperatuur rond het vriespunt schommelt.

- Etappe 3:
Heel opvallend -in de buurt van Thunder Bay- zijn de lange afstanden of uren die men kan rijden door een bos. De baan meandert berg op berg af, van meer naar meer zonder ook maar een dorp te passeren. Behalve hier of daar een tegemoetkomende truck is er kilometers voor en achter ons niks van verkeer. Ik merk dat veel van die truckers vriendelijk naar me wuiven wat me laat denken dat zij m'n blog volgen en me hier herkend hebben. Luc haalt me uit m'n droom en laat me via de CB weten dat de oudere generatie truckers mekaar begroeten als ze mekaar kruisen op zo'n tweevaksbaan. Oeps, weer mis...
Rond de middag arriveren we bij de Flying J / Pilot Truckstop in Winnipeg, Manitoba. Hier worden onze reefers afgetankt voor ze bij de klant afgeleverd worden (en voor ons is't spaghetti "a volonte".). Luc rijdt daarna naar de Day & Ross yard om te koppelen en ik bol verder tot Portage La Prairie waar ik na het afpikken ook al snel een andere volle trailer voor Vaughan, ON kan wegtrekken (ritje van zo'n 2400 km). Rond dat eigenste moment is Luc al onderweg naar de grens met Saskatchewan om daar een trailer te wisselen voor Toronto, ON. Morgen ontbijten we met een Hollandse Ice Road Trucker en daarna zetten we dus deze mentortrip samen verder, terug oostwaarts.

Wordt vervolgd...

Transport...

... zou transport niet zijn, moesten plannen niet aangepast worden aan de noden...
Ben dus NIET op weg naar de thuisbasis maar wacht in Woodstock en of Hartland op mentor Luc, om morgenmiddag met onze 2 combinaties naar Portage La Prairie, MA te vertrekken.
Da's net voorbij Winnipeg en via de Transcanada Highway zo'n 3000 km hier vandaan...

Wat trekker # 23336 betreft heb ik geluk. Een nette 5 jaar oude Cascadia met 790.000 km op de teller en een dikke "DD15" voorin. Heeft gisteren nazicht en onderhoud genoten en zelfs de A.P.U. werkt naar behoren (maar voor hoelang?). De vorige -Engelse- chauffeur vertrok 3 maanden geleden naar huis en liet al wat niet in z'n valies paste (voeding in blik, was- en slaapgerief, roadmaps, waterkoker, gereedschap,...) voor mij achter = dik in orde.

Als Luc nu mijn spullen nog meebrengt vanaf The Farm dan kan -wat mij betreft- het betalend avontuur beginnen, dag op dag een maand na da'k in Toronto ben geland.

Gasten?

Zoals jullie merken is er rechts naast de vertelselkes plaats gemaakt voor een heus GASTENBOEK, met dank aan mijn Big Brother, Erik Boattail. Mooi cadeau voor deze feestelijke dagen!!

Ook mooi is het lesvoertuig dat deze namiddag bij Elite Driving School werd afgeleverd. Een Peterbilt met een 500 PK Caterpillar voorin met daar achter een 18 speed Eaton Fuller... 1.200.000 Km op de teller en heeel veel chroom (vooral het dashboard dan).
Geen probleem om daar mijn roadtest eens mee over te doen hoor!!

Mooi op 't eerste zicht... mijn pensionnetje "on Broadway"...

... al is er nog wa afwerking nodig ...

't Zou mooi wezen mocht het resultaat van m'n drugtest morgenmiddag afgeleverd worden in Hartland, zodat er nog een chauffeursnummer kan aangemaakt worden voor mij zoda'k solo de baan op mag.

Mooi, 't leven is mooi... (wie zong dit liedje ook al weer?)

Opleiding, vervolg...

De gevoelstemperatuur lag vandaag zo rond de - 30 graden Celcius en da's ni niks.
Voor 't ogenblik zit ik weer lekker warm in m'n euh pensionnetje en heb zojuist nog enkele "exams" afgewerkt via de laptop. Morgenvroeg haalt Carl me hier op en ga'k naar de orientatiecursus bij Day & Ross waar ik de pas behaalde brevetten voor vervoer van gevaarlijke goederen kan afdrukken. Yehaa!
's Namiddags mag ik daar NOG een bijkomende roadtest afleggen. Doh!

Carl liet me ook al weten dat er voor mij een Freightliner Cascadia uit de sneeuw gegraven werd, welke nu zachtjes op temperatuur komt in "the shop". Da's hetzelfde modelletje als die waar ik op oudejaarsdag mijn rijexamen mee deed (alleen is 'm van een recenter bouwjaar en ligt er een 13 speed Eaton Fuller in).

Ik slaap hier dus morgenavond de laatate keer en vrijdag bol ik geladen en voor het eerst solo naar m'n uitvalsbasis in Moncton terug. Eens ik dan al m'n spullen in de cabine heb kan het echte werk beginnen.
Ik kijk er -al een tijdje- naar uit.