Sea, sex and sun. Eh?

Intussen iets gemist hier?? Van onderstaand, het ene al minder erg dan het andere.
De geit graast waar ie gebonden ligt...

Gainsbar

Mijne Stella, stappen, de sjoekes van Sara zonder H, sauna, streelhuisje, sigaretten, Streetcruisers, sport, Sitroenjenever, spiritualiteit, speciale schotel (Plaspesjal), Spic & Span, saussison de Paris, super snel surfen, ...













Van 1 tot en met 26 februari toch weer 19831 Km bij mekaar gecrosst. Goe bezig!



Heelwat mensen maken zich zorgen om niets, vooral als dat op hun bankrekening staat.

Maandag crossdag??

Zondagavond (24/02) mijn 8 uren rust genomen op de parking van een Walmart (blijft laat open) en maandag omstreeks 5u plaatselijke tijd kon ik de reefer in Brampton droppen. Amper 3 uren later was ik alweer op de baan, richting Kingston. Da's zo'n 200 Km oostwaarts.

Kort na de noen was de reefer gelost en kon ik hem naar onze Ottawa terminal brengen, opnieuw een goeie 200 Km noord-oostwaarts. Daar stond een geladen Dry Van op mij te wachten om aansluitend op de yard in Montreal gedropt te worden. Ottawa kende ik nog niet maar de Day & Ross terminal ligt er aan de oostkant van de stad en vlak aan de snelweg. Een prima uitgangspunt voor mij (deze keer toch...). Nog eens 2 uren later kon ik de trailer droppen in Lachine. Goed gecrosst en hoog tijd voor 8 rusturen waarna mij een vracht richting oosten beloofd is, zoda'k deze maand toch nog eens reset kan maken @ the farm.

We zien het wel...

North Bay, Ontario

Zondagnamiddag, 24 februari en lang geleden da'k nog eens aanvaardbaar internet kon vinden...

Onderweg met een gekoelde vracht van Brandon in Manitoba naar Brampton in Ontario. Na de storm van maandag is er feitelijk geen sneeuw meer gevallen en de temperatuur -overdag- stijgt al naar -1 C. Yes!
Nada'k vorige woensdag de trailer had afgepikt bij een transporteur in de buurt van Chicago kon ik daar later die namiddag een trailer stukgoed aanpikken, retour Winnipeg. Wat is me bijgebleven van die reis van zo'n 2700 Km? Awel, in North Dakota leven vogels! Voor 't eerst eens niet die grote Black Birds welke -winter en zomer- in koppel de kadavers van de Highways opruimen maar trossen kleine vliegers die sterk op onze Boerenzwaluw trekken (behalve hun staart en hun oren...).

Er wordt opmerkelijk veel groot en zwaar landbouwmateriaal aangevoerd en vrachten stro afgevoerd. De max. toegelaten snelheid op de Hwy loopt op tot 120 km/u (en ik ben begrensd op 100, aaaaagh!).
Huizen groot en klein gaan op transport...

Weer ingehaald door een huis...

In de terminal van Winnipeg veel tijd verloren (weer veel werk maar geen lege reefers...). Uiteindelijk een volle naar McCain in Portage gebracht en ook daar weer veel tijd verloren. 's Nachts dan van daaruit met een lege reefer verder de Transcanada op in westelijke richting om die bij Maple Leaf (ook al een onderdeel van McCain) af te zetten. Daar kon ik dan zaterdag rond 5 uur geladen aanzetten richting Toronto en met mijn 2 maal 13 rijuren kom ik er net niet.
Ben dus alweer een paar dagen vroeg uit de veren. Weinig voor- of achterliggers en af en toe een tegenligger. Dit schiet goed op! Wie is er om dees uur ook graag op de baan? Juist ja, is't uitkijken voor "Moose on the Loose" want met hun bruine winterfrak aan, en hun ogen die het licht van de koplampen niet weerkaatsen...

Een ongeval met zo'n beest is meestal dodelijk, voornamelijk voor het beest zelf, al sterven er jaarlijks toch nog een 5-tal automobilisten bij zulk een aanrijding!

Wie ooit eens op doorreis is in de provincie New Brunswick, Canada moet de Transcanada Highway verlaten in Florenceville, French Fry Capital (exit 153) en daar het interactieve Potato World Museum gaan bezoeken. Da's waar in 1957 het imperium startte voor de broers McCain.
Binnendoor rij je verder naar Hartland, waar je over de langste en nog in gebruik zijnde overdekte brug kan rijden. Bij exit 172 kom je weer op de Transcanadienne.

Ik ga nog rap 2 uur bollen, 8 uur slapen en morgen weer vroeg de baan op.
Yehaaa!

North America...

Heb van Master Luke alvast een 10-4 (lees: ten-four) in bruikleen gekregen.Da's een GSM met Walkie Talkie functie en dat laatste veel werkt beter dan m'n Virgin abonnement en kost veel minder in gebruik. We houden dagelijks contact en da's dus dik in order.   ;-)

Zal vroeg of laat ook eens voor een beter internet bereikbaarheid moeten zorgen want al dat gezoek naar gratis WiFi slaat ook nergens op.
Gelieve dus vooral geen zware bestanden (lees: Power Point Presentaties en of filmkes) naar mijn e-postadres te sturen. Ik krijg ze meestal niet geopend en het kost enorm veel tijd om ze binnen te halen...
Skypen lukt dus al evenmin.
Zou het misschien aan mijn HP liggen??

Ach ja, alles komt goed, vroeg of laat...

Snipperdag?

Maandag 18/02, heeeel vroeg in de ochtend, gewekt door een satellietbericht (mailtje van Steve & Sien). De  wind jaagt de sneeuw over het vlakke land, de omgeving is onherkenbaar ingesneeuwd ! Ik grijp naar de fles... ( iedere echte trucker gebruikt hier een plasfles). Nee, vlug aankleden, de Flying J binnen, verse koffie meenemen en voor de ochtendspits de Day & Ross terminal zien te bereiken. De op hopen geblazen sneeuw maakt het bobtailen niet makkelijk en de yard ligt op het einde van een doodlopende straat...

Behalve een Security mannetje en een slapende collega is er niemand.
Dan maar informeren via de satelliet (Fleetmanagers, central Dispatch). Intussen is het al 09u30 geworden. Twee werkwillige dames komen aan en staan ook voor gesloten deuren. De satelliet antwoordt niet en de dames zijn intussen al afgebold. Een paar combinaties rijden binnen en wisselen van trailer om daarna weer te vertrekken. Ik grijp naar de fles... Nee, de security man laat me binnen en weet me te vertellen dat het vandaag een feestdag is en er dus amper gewerkt wordt. Aaah?! Dit wordt volgens Master Luke een snipperdag.

Terug naar de Portage Avenue waar vlakbij de truckstop allerhande grote winkels gevestigd zijn, en die blijken zelfs open op een feestdag. Yesss!

Rond 15u30 belt een verdacht vriendelijke vrouwenstem mij : papieren liggen klaar, Dry Van staat in de yard en of ik dringend richting Chicago kan vertrekken!? Een beetje over en weer bellen leert me dat dit allemaal klopt maar volgens andere, wachtende chauffeurs heeft "nu" vertrekken echt geen zin, met dit weer.
Rond 18u zet ik toch aan en goed een half uur later sta ik bij de eerste afsluiting... de I-75 South vanaf Winnipeg is dicht. Poedersneeuw waait via niet goed sluitende raam- en deurrubbers de cabine binnen.
Dinsdag rond 01u30 gaat de slagboom open en mogen "de wakkeren" verder. Lang duurt het niet want aan de grens Emerson / Pembina is't weer gedaan, dit keer tot 10u30. Comfortabel of veilig rijden is het niet (het trekt op mist) maar via de vlakke I-29 rij ik van North Dakota naar de staat Minnesota. Prachtig zonnig met ijzig koude wind. Dit lijkt hier meer op de Brabantse Alpen en weer -toevallig- voor de avondspits ben ik de stad  Minnesota voorbij en over de Mississippipi de staat Wisconsin binnen. Net voor m'n 11 rijuren om zijn sta ik bij een grote truckstop in Mauston, op nog zo'n 3 uur van mijn klant vandaan. Over 10 uren gaan we verder, richting Elgin, een voorstad van Chicago, Illinois...

Slaap ze!

Can you go West?

Ik bevestig de vraag van Gerry, mijn Fleet Support Specialist en nog geen uur later rij ik -afgetankt en wel- met een Dry Van richting Calgary, goed voor 3333 Km, enkele reis. Da's eens iets anders dan het Eastern Triangle werk...
De lading wordt maandagnacht op de Day & Ross yard verwacht. Enig probleem: ik heb nog maar 26 uren beschikbaar van mijn 70 uren werkweek. Dan ben ik weer aan 36 uren reset toe.

Wegens de slechte weersomstandigheden zijn de eerste 400 Km nogal redelijk vermoeiend, maar naargelang de temperatuur zakt en het stopt met sneeuwen kan er opnieuw vlot gereden worden, ware het niet da't vrijdagavond is en er dit keer opvallend veel Pick Up trucks op de baan zijn met bak en trailer vol skidoos en andere sneeuscooters. Het is gezellig druk aan de vele motels en bij tankstations waar ze verzamelen. Er zal nog wat afgecrosst worden van 't weekend, in het wild of via uitgestippelde routes.
Trouwens, voor wie op zoek is naar herbronnen in Canada, winter of zomer, ga gerust eens kijken naar http://www.lechevalbleu.com/ de auberge uitgebaat door Monique (uit Halle) en Serge.

Bij de Subway + winkel + pomp aan het meer van Longlac, 1135 Km of 13 rijuren van Brampton weg is het tijd om te slapen. Mijn thermometer wijst -31 aan. Brrrrr.
Zaterdag na het warme ontbijt en de kouwelijke pretrip (= dagelijks verplichte controle van vitale delen van trekker en trailer) is het weer "vol gas" de Highway op en zo overdag is dat een pak ingewikkelder dan 's nachts. Er is nogal wat zwaar transport onderweg richting westen en de traagste rijdt vanvoor...

In elk geval, na overleg met Western Dispatch zal mijn rit naar Calgary op de yard in Winnipeg eindigen. Da's goed 11 uur en op de kop 1000 Km bollen vanaf Longlac. Zo weten we dat ook weer.
Eens de trailer afgekoppeld en de papieren ingeleverd bol ik naar de grote Flying J truckstop, aan de andere kant van een winters Winnipeg, en ik sta er niet alleen.

Tijd voor mijn reset, was en plas...

Eastern Triangle.

Waarmee heb ik deze week mijn tijd doorgebracht, na de reset in Brampton?


Op maandagochtend 11 februari ben ik hier in de buurt een geladen trailer wezen ophalen om naar onze hoofdzetel in Hartland te voeren. Een tocht van dik 1200 Km die wegens de slechte weersomstandigheden moeizaam verliep.
Nadat de trailer geleverd was kon ik dinsdagmiddag bij Brian’s Shop terecht (de garage voor C&J trucks) om mijn APU, Tripack ofte betonneuse te laten herstellen. Een kostelijke grap want naast olie- en mazoutfilter dienden ook de starter en stuurdoos (lees: hersenen) vernieuwd... Dadelijk ook de trekker een onderhoudsbeurt gegeven en ik kon weer de baan op, Gerry had me intussen al een vracht diepvriesfritjes voor Bethlehem, PA geregeld, welke donderdagochtend geleverd mochten worden.
De woensdag was een prachtig zonnige lentedag. Droge wegen in de US en een temperatuur van zo rond de 5 graden. Heerlijk genietend bollen! (enige dagen voordien zat Master Luke hier nog vast, in een sneeuwstorm...)
Na het lossen kon ik dadelijk naar Philadelphia kachelen waar een Dry Van met autoparts op transport richting Toronto stond te wachten. Een mooie rit en via de grenspost Buffalo / Fort Erie stond ik donderdagavond en zo’n 3400 Km later weer op de yard in Brampton.


Is Valentines Day de start van het campeerseizoen in New York State?? Opvallend hoeveel caravans, campers, mobile homes en andere RV’s er gisteren op de baan waren! In elk geval, de 10 rusturen in mijn rijdend nest zitten er weer op en volgens planner John is er werk zat richting oosten (Hartland, Moncton, the Farm,...) maar heeft hij weeral geen lege reefers ter beschikking.


We zien wel...

Destination Portage.

Gerry, mijn fleetmanager heeft me een ritje in elkaar gestoken... keerpunt ligt op dik 3400 km, loopt van oost naar west en grotendeels via de Transcanada.
Vertrek is gepland op maandag 04/02 rond 14u vanaf de yard in Moncton. Met een geladen reefer gaat het naar McCain in Florenceville. Daar omkoppelen en een reefer voor regio Quebec meenemen tot McCain in Grand Falls, waar 3 reefers vertrekkensklaar staan voor levering tegen donderdagavond bij McCain in Portage La Prairie, in de -opmerkelijk vlakke- provincie Manitoba.

Neuze neuze neuze...

Reeds in Moncton merk ik dat de APU niet meer meewerkt. Dit betekent dat de motor van mijn Freightshaker zowat de klok rond zal mogen draaien, de komende dagen. Ik weet dat dit nergens goed voor is maar mijn chocomelk bevriest tenminste niet in m'n cabine...

Lac Helen, bevrozen...

Tijdens mijn rit is het overdag steeds wolkenloos zonnig en rond de -32 graden. Tegen de avond gaat de hemel dicht en stijgt de temperatuur naar -12.  Tijd voor de elf-steden-meren-tocht??

Behalve da’k nergens treffelijk en gratis op het net geraak verloopt de reis vlekkeloos. Volgens de satellietberichten van Central Dispatch worden de wegen tussen Quebec en Montreal afgesloten en gaat het “spoken” in de buurt van Toronto. 

Vanaf North Bay in Ontario gaat het meer dan 1100 Km over een tweevaks euh steenweg (lezers uit het Pajottenland kunnen het vergelijken met de Lenniksesteenweg, van Don Bosco Halle naar Lennik...). Maximum toegelaten snelheid is 90 Km/u maar iedereen rijdt zo hard als ‘m kan (want het is nog ver...).

Stomend en briesend...

Keurig op schema kan ik de trailer in Portage afleveren en een reefer aanpikken voor Mexico, alleen moet ik die op de yard in Winnipeg overdragen aan een klaarstaand team. Grrrrr!
Er is voor mij een lading voorzien om zaterdagavond te droppen op de yard in Brampton, zo’n 2150 Km op de retourweg richting oosten. De terugrit verloopt meer dan voorspoedig en de laatste kilometers weg naar Toronto zijn net op tijd weer vrij gemaakt voor mijn doortocht...
En hier sta ik dan in Brampton, 68 van mijn 70 uren-werkweek zijn op. Tijd voor een 36u reset.
De was zit al in de droogkast...


Opgemerkt:

- Opvallend veel lady truckers, soepel schakelend met de pook, alsof hun euh machien geen tanden (meer) heeft...  Grrrrr!
- Montreal trekt deze winter 106 miljoen CAD uit om z’n straten sneeuwvrij te maken / houden...
- Melk wordt hier verpakt en verkocht n plastiekzakken.
- Weinig nieuws van mijn bazen. Enkel merk ik dat er elke week loon uitbetaald wordt.  ;-)
- Waarom een Pick Up truck? Tijdens de zomer kan de Quad achterop om met de maten te gaan spelen in 't bos. Tijdens de winter monteer je een sneeuwruimer voorop om de oprit sneeuwvrij te houden. De Sk-idoo kan weer achterop, voor die maten... Ook handig om de bevallige buurvrouw mee uit de sneeuw te bevrijden. De hond rijdt graag mee, achter in de bak. Schoonmoeder niet. Een trailer met daarop de BBQ past er winter en zomer achter.

Geniet nog van de zondag!

@ the Farm

Vannacht aangekomen @ the Farm (dus bij Nancy & Co) voor mijn 36 uren reset. Luc was enkele uren eerder geland. Al de sneeuw was hier verdwenen maar 7 uur later ligt er alweer een dikke laag...

Heb in Brampton 20 uur op vracht gewacht en kon vrijdagavond eindelijk oostwaarts vertrekken. Na de avondspits Toronto uit, 's nachts Montreal voorbij en voor de zaterdagochtendspits Quebec gepasseerd, goed bezig. De temperatuur onderweg liep respectievelijk op  af van -7 over -16 tot -25 graden!
Zaterdag rond 14u en een kleine 1300 Km later stond ik op de yard in Hartland, 8u rust te maken. Daar lag -heel aantrekkelijk- vracht te wachten voor Rising Sun, een dorpje in Maryland, zo'n 1200 Km zuidwaarts. Het alziend oog van meester Luke (zo heet hij hier) kon mijn veel te rappe "load acceptance" inhouden want er restten mij amper 4 rijuren in de VS. Zal me toch eens dringend moeten toeleggen op die nogal verwarrende grensoverschrijdende regelgeving hier...

Opgemerkt:

- Veel truckers in Canada maken hun rust gewoon op de pechstrook, langs een oprit !
- De onmetelijke uitgestrektheid van de natuur !

- De natuur is "slim" want ook hier stromen alle grote rivieren dwars doorheen een wereldhaven.   ;-)

ST John River, dichtgevroren.

- Elke zelfrespecterende nederzetting bezit hier zowaar een euh vliegplein. En gelukkig werd het vliegtuig tijdig uitgevonden want wat hadden we anders met al die piloten moeten aanvangen?    ;-)

- Gastvrouw Nancy: Naast haar voltijdse avondlijke job staat ze klaar voor haar gezin, springt ze in voor de verzorging van paarden, honden, katten, kiekens en duiven.  Ontdooit bevroren waterleidingen. Gaat soms "strike" achterover op het ijs. Babysit voor kleinzoon Max. Een "verschot" houdt haar niet tegen om al de voorraadkasten aangevuld te houden. Kookt lekker en veeeel (zo maakt ze heerlijk straffe advocaat, onbekend voor Canadezen en de buren heten- en eten het als "pudding"...).
Een eigen blog of beter nog een realitysoap zouden amper volstaan!

Bon, hoog tijd nu om te gaan shoppen, voor mijn volgende reis.
Bey bey !

Brampton, Ontario

De east - west - US draaischijf voor Day & Ross, alleen hebben ze blijkbaar geen lege reefers meer op overschot om al het werk te doen. Raar volkje....

Ben hier donderdagavond 31/01 aangekomen in een ondergesneeuwd Toronto, de geladen trailer afgekoppeld en me bij de rij wachtende trucks gezet. Meester Luc’s Volvo en die van z’n driver stonden er ook al.
Tijdens m’n eerste 3 weken heb ik toch 19702 Km afgebold. Niet slecht voor een rookie.

Gisteren liepen de truckers nog in t’shirt en shorts, met hun witte sokken in hun sleffers (en ik met mijn spiksplinternieuwe sneeuwboots...) en vandaag is’t weer winter.

Ik ga maar weer eens kijken of m’n satelliet al zicht heeft op een vracht.

Geniet van het weekend!!