Ooh Claire !?

... uit Shakespeare? Of nee. Doet me eerder denken aan Claire van heeeel lang geleden, in Den Ouden Belg, daar aan de kerk van Relegem BE.    ;-)

Blue Water..

Hopelijk NIET de voornaam van dat takkewijf aan de US Border, welke mij eens goed mijn saus meegaf omdat de datum op mijn I-94 overschreden was (= hernieuwbare tijdelijke vergunning om mij in de US voort te planten) . Die wist natuurlijk niet welk een tegenslagen ik de voorbij maand alllemaal meegemaakt heb (de technische problemen, de wintertoestanden, het tijdverlies door slechte communicatie en misverstanden bij de opdrachtgever,...) waardoor ik niet tijdig bij een US border ben geraakt om dit in te leveren of te vernieuwen. Als straf mag ik dan maar gaan aanschuiven om mijn lading hout voor controle door de x-ray te sturen. Grrrr!
Vrouwen in uniform... ze zijn best trekkelijk (maar niet die bij een DOT Scale of de US Border!).
Pas zeventig minuten later rij ik fier en met een nieuwe I-94 de staat Michigan binnen. Merci madame, kruip op je bezem en vlieg naar huis!

Blue Water Bridge, ON - MI.

Ben dus eindelijk nog eens onderweg voor wat een mooie lange reis kan gaan worden. Mijn losadres ligt in Eau Claire, Wisconsin op zo'n 2600 Km van Moncton NB. Het weer in de US is zalig en da's goed voor mijn humeur! Omstreeks 20u is't nog 13 graden warm (tanken in t-shirt!). Even vergelijken met de satellietberichten welke op dit eigenste moment binnen komen : blijkt de Transcanada opnieuw afgesloten door wintertoestanden, tussen Quebec City en Hartland!
Michigan huisvest meerdere autofakrieken met als gevolg dat er hier nogal eens gecamoufleerde prototypes ziet rondsnorren. Fiat is "goed bezig" denk ik zo!

Een lelijke vliegende schotel?

Hier, hoe meer naar het westen toe, hoe meer motards (liefst zonder valhelm) en cabrio's (liefst zonder kap) er rondrijden. Ook veel gepensioneerde levensgenieters, met heel hun hebben en houden onderweg in super grote RV's. En alles blinkend, shiny as new, aaaagh! Gedurende de rit ook tientallen grote roofvogels gespot welke gracieus langs en boven de bermen van de hihgways cirkelen, op zoek naar een levende prooi (het doodgereden wild is gewoonweg NIET te tellen en zelfs arenden laten zich aanrijden!).
Ik besluit om Black Volvet te laten wassen en merk dat de zuiders gekleurde truck washer nogal moeite heeft met "Hartland N.B." op mijn deur en met die grijze schijn op de zwarte verf. Ik vertel hem dat dat laatste zout is en dat ik helemaal uit het verre oosten van de Canada kom gereden. Na enig bezinken meldt hij me dat ze hier, na het kuisen, de truck in de wax zetten om langer genietbaar te blijven...


Intussen sta ik te overnachten bij een kleine truckstop op zo'n drie rij-uren van mijn klant. Weeral veel vroeger dan mijn pre-plan voorziet, doh!

Northeast blizzard.

Zat voor de noen bij Volvo ongeveer een uur in mijn cabine te wachten op de broodnodige MVI sticker voor op de voorruit. Aaaagh, die Canadezen!! Intussen zag en voelde men de blizzard naderen!
Black Volvet was uiteindelijk weer baanvaardig en ik had een pre-plan binnen om snel nog een trailer paletten aan te pikken bij Chep (bedrijf ligt naast Atlantic Bear) en me daarmee westwaarts uit de voeten te maken, richting Pizzeria in Grand Falls.
Hevige wind blaast de eerste korrelsneeuw door het landschap als ik bij Chep van een van onze local drivers verneem dat hij de betreffende trailer reeds naar de MTN yard getrokken heeft. Dan maar terug naar de terminal waar ik zo'n vijftien minuten eerder al passeerde. Na enig vergeefs zoekwerk, bellen en mailen blijkt dat dispatch mijn werk aan een collega doorgespeeld heeft (ik ben een uur te laat!!). Het stormt intussen meer dan behoorlijk en veel kantoorpersoneel verlaat vroegtijdig de terminal. Mijn Fleet Support Specialist vraagt me enkele minuten geduld te hebben want er wordt aan een nieuw plan voor mij gewerkt. Van een binnenkomende Long Haul collega verneem ik dat er al verschillende Highways afgesloten zijn en da'k me maar beter haast om of naar huis of naar het westen te kachelen. De korrelsneeuw is intussen veranderd in dikke vlokken en het zicht bedraagt nog amper dertig meter. Geen weer om een hond door te jagen dus!
Als ik zo rond drie uur nog geen interessant nieuws van ons Travel Centre ontvangen heb besluit ik maar om aan te zetten richting de farm. Straten zijn onherkenbare sneeuwduinen geworden en de weinige voertuigen die je nog tegen komt rijden allen in het midden van de weg. Aaaagh!

Geen sinecure, met Black Volvet en zonder enig gewicht op de schotel door die northeast blizzard!
Ze staat in elk geval veilig halfweg de oprit van the farm (hogerop geraakten we niet...).
Nu is't afwachten hoe lang het duurt eer ik weer eens de baan op kan. De honden zijn hier in elk geval met geen stokken buiten te krijgen.

Had ik zondagnamiddag die opdracht geweigerd dan stond ik nu misschien net als Luc tropisch fruit te laden in de haven, daar onder Philadelphia PA.

No luck with the truck.

Halifax, Nova Scotia.

Zondag late namiddag aangezet voor een ritje van goed drie uren naar Dartmouth NS en pas vijftien uren na aankomst van in de vlakbijgelegen haven van Halifax een lading papierafval tot onze Moncton yard teruggevoerd. Daar opnieuw dertien uren vergeefs op werk gewacht en dan maar via Atlantic Bear's truckwash naar de Volvo gebold voor de jaarlijkse inspectie (= MVI). En wat ze daar allemaal weer afgekeurd hebben... ongelofeloos!

Papierrecyclage

Intussen liep er natuurlijk een satellietbericht binnen : Een lege trailer naar Saint John NB brengen om van daaruit met stukgoed naar onze R+L vrienden in Manchester NH te bollen (maar dat zat er dapper niet meer in...).
Master dispatcher Luc regelt dat Dani me dan maar komt ophalen en gelijk doorvoert tot bij zijn boekhoudster.
Ben dus nu @ the farm, wachtend tot Black Volvet morgen klaar is.
Zo een dag in maart, waarvan Charles Dickens me ooit zei : De zon schijnt warm en de wind blaast koud. t'Is zomer in't licht en winter in de schaduw.
Anderzijds wordt morgenvroeg de hevigste storm voor deze winter verwacht. Komende van over "de eilanden" met rukwinden tot 100 km/u en gerust 40 cm sneeuw in zijn gevolg, en dit gedurende twee dagen!

Wie dacht er hier dat het spoedig lente zou gaan worden?? Doh!

Trekker en truck zijn haast even lang. 

Aangenaam...

Lente in Grand Falls, NB.

Na een weekje kutwerk ben ik weer even @ the farm. Behalve Nancy en Luc is ook driver Valere nog voor een dag aanwezig. Zaterdagnoen even snel naar de Farmers Market om wat lokale produkten en aansluitend Luc's Volvo uit de shop gaan halen (heeft eveneens serieus wat aanhoudende problemen gekend, deze winter!). Na enige weken van huis vraagt Black Volvet ook om wat aandacht. Zo vliegt er een en ander uit de cabine doch van Valere erf ik dan weer spullen die er in mogen (en zeggen dat die Canadezen haast NIKS mee sleuren...)

Val, Luc + Cap' en ik.

Later die namiddag begint het voor de verandering te sneeuwen. Volgens insiders duurt het nu echt niet lang meer voor het euh zomer wordt. Tussen haakjes : lente was hier dit jaar enkel een dag op de kalender. Doh!
's Avonds maken we tijd om samen lekker en vooral veel te gaan Chinezen (ze komen daar al bang als ze de Honda de parking zien opdraaien...).

Weinig volk = veeeel eten!

Vanaf zondagmiddag zijn Luc en ikzelf opnieuw stand by voor Dag & Kloss' Travel Centers. Valere die is voor dag en dauw letterlijk gaan vliegen, richting Far West, op zoek naar een nieuw avontuur. Even tijd dus om wat papierwerk (belastingen) klaar te maken voor de boekhoudster want naar goede gewoonte worden Luc en ik straks toch weer de donkere nacht in gestuurd.

Zwarte Pete kreeg intussen een Moose bumper aangemeten.

Daar is de lente !?

Dit grote continent kent vier jaargetijden : winter, een korte krachtige lente, enkele zomerse muggen-maanden en winter. Nog niks doet vermoeden dat het hier straks officieel lente wordt. Momenteel regent het bij 2 graden warmte en da's 26 graden koeler dan exact twee jaar terug, in deze omgeving. Voor zacht weer vertoef je beter aan de westkust. Vancouver Island bijvoorbeeld. Niet alleen geliefd om zijn klimaat maar vooral gekend omdat het eiland overwegend bevolkt wordt door gepensioneerden. Hun laatste "halte" voor het beloofde paradijs? (wat heeft driver Valere daar dan verloren? LoL)

Mijn lift richting Black Volvet in Victoriaville QC : Eerst tot Hartland NB, met Keith, een mecanieker op rust, vandaag onderweg in een Freightshaker Coronado van 15 maanden jong met 316,000 Km op de teller (truck bolt 24/6). Deze springer voor een paar Day & Ross brokers rijdt maandelijks nog een 12,000 Mi bijeen met scheduled runs. Aansluitend stap ik in bij Gordon, een bakker-, landbouwer-, constructiewerker op rust, en ook springer maar bij een andere broker. Voor hem ook geen Vancouver Island, maar wel drie keer per maand naar Portage Op De Prairie MB en terug richting Maritimes, eveneens goed voor een 12,000 Mi. Deze reis rijdt hij in de Freighshaker Cascadia welke normaal bestuurd wordt door een Hollands koppel. De laatste twee uren naar Victo stuur ik zelf, om Gordy"s broodnodige zeventig werkuren niet te erg te verneuken.

De complete trip nam goed twintig uren in beslag waarna ik dadelijk met of in mijn vertrouwde rijdend nest dwars door de -eveneens vertrouwde- nacht mocht trekken, retour Hartland.
Een langerekte start van mijn nieuwe werkweek dus! Pfffff !

't Is weer druk onderweg!

Happy Saint Patricks Day!

Alles en iedereen hier in't groen voor deze Ierse feestdag!?
Behalve de natuur want het is nog bitter koud, met een gevoelstemperatuur van - 28 graden (door de hevige wind). Wel al enige dagen zonnig en overwegend droog geweest in the Maritimes en in die ruime Volvo cabine is het zowiezo genieten.

Campinggevoel, voor...

...en na.

Ben dus twee dagen on the road geweest met #233565 en da's niet verkeerd. De stuurpost is dezelfde als in mijn rijdend nest maar het woon- en slaapgedeelte is een pak groter. Je moet niet bij Cirque du Soleil gewerkt hebben om in de bovenste hangmat te geraken, nee, er is een heuse ladder naartoe en dit bovenbed heeft zelfs een echte matras. Kasten, schuiven, verlichting en frigo zijn hier ook een pak beter geregeld!

Zondag, op de terugrit naar de MTN yard kreeg ik van Luc (onderweegs van Winnipeg naar huis) te horen dat driver Valere op een vlucht zat, onderweg naar Moncton. Surprise... er ligt hier nog sneeuw en da's dus zeker niet om te komen bollen, LoL.
Heb de vakantieganger opgepikt en @ the farm gedropt. Bijpraten en zuiderse prentjes kijken, tot een telefoontje van Central Dispatch hier een eind aan maakt. Ze hebben mij dringend nodig, en wel overal te gelijk. Alleen, Bjorn wil dat ik in Victoriaville QC geraak om eindelijk weer met #233084 aan de slag te gaan.

Intussen wacht ik dus geduldig groen lachend in onze Mocton yard op een truck welke mij liftend via Hartland NB richting Montreal QC kan voeren. Hopelijk raakt de factuur betaald en is Black Volvet tegen die tijd vrij gegeven. Zoniet wordt het opnieuw een hotelkamer...

Vakantie @ the farm.

Ongelofeloos! Mijn rijdend nest staat dus al een week in de kleine Volvo shop daar in Victoriaville QC. Ze ontbreken er blijkbaar nog steeds enkele onderdelen om de boel opnieuw baanvaardig te krijgen. “Bel morgennamiddag nog eens terug” hoor ik nu al drie dagen op rij…

De honden en paarden hebben alvast geen probleem met mijn aanwezigheid hier @ the farm, wel in tegendeel. Enkel probeer ik om gastvrouw Nancy niet teveel voor de voeten te lopen.

In tussentijd ook een en ander kunnen regelen met het consulaat, en mijn Medicare aangepast aan de vernieuwde werkvergunning. De Day & Ross Groepsverzekeringspolis kan eindelijk eens rustig doorgenomen worden net als de aanbiedingen van enkele plaatselijke boekhouders (lees: tax professionals) waarvan er binnenkort eentje mijn belastingsaangifte mag opstellen.

Vandaag bleef het overdag zonnig met een temperatuur enkele graden boven het vriespunt. Een tweetal uren terug begon het dan lichtjes te regenen en nu de zon onder is zakt het kwik naar 0 graden. Als al de weersvoorspellingen kloppen krijgen we hier vannacht en morgen nog een -laatste??- sneeuwstorm te verwerken!

Na komend weekend zou de lente haar intrede serieus gaan voorbereiden.

Ik ben benieuwd…

Kenmerkend hier... part 3.

Meestal mag men niet bij de truck blijven gedurende de herstelling. Gestrande chauffeurs kunnen bij grote garages gebruik maken van douches en of ontspannen in een Drivers Lounge. Soms zijn wisselstukken niet voorradig of een herstelling kan misschien niet dezelfde dag uitgevoerd worden en dan is de driver aangewezen op een hotel (of huurt een vervangende trekker).

Zo was ik na Le Victorin gedurende anderhalve dag te gast in de ruime Volvo VNL730 van een Roemeense collega, welke me van Victoriaville QC via Hartland NB tot Moncton voerde. Komende maandag zal er vermoedelijk een reisje in omgekeerde richting volgen zodat er dinsdag opnieuw met #233084 gestart kan worden.

@ the farm

Deze voormiddag kunnen genieten van een Bald Eagle die hier enleke keren verdraaid laag over het erf kwam cirkelen. De aanwezige kippen en duiven waren alvast niet erg gerust in!
Shoppen in een warenhuis als Costco Wholesale (grote volumes aan een lagere prijs) was ook al een belefenis. Dacht al "Hier wonen dus die reuzen" want nooit eerder had ik ergens zo'n grote en diepe winkelkarren gezien. Koop je bijvoorbeeld WC papier dan brengen ze dat met de heftruck op een pallet tot aan je pick-up truck!
Je kan er trouwens je eigen doodskist bestellen!!
Dat laatste is interessant om weten, vooral als je ziekteverzekering niet in orde is.
Telkens men in New Brunswick een werkvergunning vernieuwt (ik veranderde van broker) moet men met dat document naar Service New Brunswick om een nieuwe Medicare kaart aan te vragen.
Even dieper gravend in het begrafenisgebeuren (mij niet onbekend, uit vorig bijberoep) : Doodsbrieven kent men hier niet. Er wordt gewoon een aankondiging in de krant geplaatst. Hier ook steeds meer crematies (probeer maar eens een put te steken bij deze tempetatuur, en wie komt er dan -voor de begraving- nog tot op het kerkhof...).

Vijf maanden winter = evenveel maanden zonder muggen, yehaaa!
Het meest geschikte moment dus om te barbeknoeien, als je't mij vraagt. Met iedereen dicht bij mekaar, rond de BBQ. Tijdelijke huisvesting zou geen probleem mogen geven. Moncton telt wel dertig deugdelijke hotels plus enkele treffelijke motels! En voor de rest... B.Y.O.B. zou ik zo zeggen (Bring Your Own Bitch Beer Beef).

Vannacht wordt er hier een uur minder geslapen omdat we overschakelen op zomeruur. De plaatselijke Indiaan vindt het maar niks. "Enkel een blanke kun je laten geloven dat door bovenaan een laken 30 cm weg te knippen en onderaan  weer aan te naaien, het laken langer wordt".

Geniet nog van 2kend!

Woensdag, Le Victorin...

Op amper enkele kilometers van de plaats waar ik gisteren geladen heb verblijf ik nu op de vijfde verdieping van een Villegia Hotel. Gelukkig ben je hier rapper boven dan het klinkt want op dit continent is de eerste verdieping gelijk met wat wij in de lage landen als gelijkvloers kennen.

Black Volvet staat dus opnieuw voor dure herstellingen in een kleine Volvo shop en is voorzeker vijf dagen werkonbekwaam!
Het binnenste van twee linker wiellagers ligt deels in gruizelementen en is deels om de as gesmolten. Ik vroeg maandag nog of er geen olie toegevoegd moest worden aan het differentieel, na de herstelling, maar dat was volgens de depanneur niet nodig. Ben dus al bij al nog redelijk ver geraakt en heb vooral veel geluk gehad.

Woensdagochtend = zoeken naar nieuwe onderdelen en zien uit te maken wie voor al deze kosten aansprakelijk gesteld kan worden.
Had de eerste depannage uitgevoerd kunnen worden in een Volvo shop dan was dees meer dan waarschijnlijk nooit gebeurd (maar ik mocht maandag de BRA yard niet meer verlaten...)!

Een mooie rit eindigt nog in mineur, ofte... reset in Victoriaville, Quebec.

Dinsdag, en opnieuw...

Gisterenavond laat zonder problemen naar onze Montreal terminal gereden en na vijt uur op bed (split sleeper berth noemen ze dat in Canada, als je de verplichte tien rust-uren in stukken en brokken opneemt) alweer verder met stukgoed naar onze terminal in Drummondville QC, waar ik een lege trailer mee kreeg om in Warwick QC verpakkingsmateriaal te gaan laden voor de pizzeria in Grand Falls NB. Enkele kilometers voor ik de QC-20 wil nemen denk ik eventjes iets ongewoons te voelen en na veelvuldig remmen ruik ik verbrande olie. Ik zet de combinatie aan kant en ga de boel contoleren op lekken of hitte. Niks.
De oprit naar de highway is een aanhoudende vrij scherpe rechtse bocht en blijkbaar liep de olie weer dwars doorheen de vernieuwde kering in de remtrommel. Anderhalve kilometer verder sta ik hevig rokend en olie druipend op een parking... Doh!

Een Day & Ross trekker is van uit Lachine naar hier onderweg om de vracht nog tijdig tot bij McCain te krijgen en aansluitend probeer ik dan op eigen kracht tot bij een Volvo shop, op zo'n 25 Km hier vandaan te geraken (ze werken er tot 10 pm...).
Intussen is't weer lichtjes gaan sneeuwen.

Het kan verkeren, sprak... Bjorn.

Maandag dus...

Heel vroeg vanmorgen weer een goede daad gesteld en Central Dispatch uit de nood geholpen door een dringende vracht naar onze terminal in Woodstock ON te brengen, Ik mocht zelfs bobtail terug keren en er werd me alvast een trailer voor Montreal gereserveerd.

Als ik de documenten voor die tweede rit op ga halen vraagt de plaatselijke dispatcher naar een keuringsbewijs van de trekker. De Day & Ross politiek gebiedt dat het rijdend materieel door eigen garagepersoneel in HAR, BRA en MTL -pre trip- gekeurd wordt voor je van de dam mag, en zo een bewijs is dan 5 dagen geldig.

Komt men daar tot de vaststelling dat er een oliekeerring lekt, op de voorste aandrijfas. Da's genoeg om de truck vast te zetten. Ik mag zelfs niet naar een garage rijden. Er komt dus een 24/7 monteur aan te pas en mijn maandag gaat tergend traag en koud voorbij.

Op dit eigenste moment is de depanneur onderweg naar een Volvo dealer om de juiste wisselstukken...

In elk geval is het beter om zulks hier vast te stellen dan ergens tijdens een controle bij een DOT scale, da's zeker.

Iets zegt me nu al dat dit een maandag met 24 benutte uren zal gaan worden...

Weg van The Peg.

Krak drie uren na mijn arrive call heb ik alweer werk! Per kerende laat ik Dispatch weten da'k toch eerst mijn acht uren sleeper berth uitdoe. Nem!
De Webasto standkachel in Black Volvet kan niet beletten dat mijn drinkwater bevriest. Het is dan ook -33C, droog en winderig als ik in gang schiet en op zoek ga naar een Dry Van met een heel licht vrachtje stukgoed, afkomstig van Calgary AB, met eindbestemming Toronto ON.
Omstreeks 3u van de plaatselijke tijd draai ik alweer vrolijk fluitend oostwaarts de Transcanada op voor een ritje van 2150 Km.

Als er geen wolken zijn dan maken we ze zelf wel.

Gedurende de eerste 300 Km is er me maar een (lees: 1) voertuig gepasseerd. De rest zijn af en toe tegemoetkomende, briesend stomende trucks. Zalig bollen, is dat, en genieten van het landschap en de opkomende zon! Het blijkft droog en de temperatuur stijgt nog tot -19 graadjes.

Mijn gemiddelde snelheid ligt hoog terwijl het verbruik toch meevalt. Gezwind 1217 Km later en net binnen mijn dertien rij-uren sta ik geparkeerd bij de oudbollige Husky in Hearst ON.
Het eten in sommige truckstops is niet te vreten, maar... als je er genoeg zout over kiepert wordt het soms toch wel weer lekker...

Weekend recreatie.

Verschillende kerken FOR SALE.

Van Luc, onderweg naar Wisconsin, verneem ik intussen dat hij met mijn baas Bjorn even de nieuwste Freightliner Cascadia kon testen. Lijkt mij heeeel interessant! Mercedes techniek (de 15L DD) aan hun nieuwste automaat gekoppeld, met daar boven een ruime chauffeursvriendelijke cabine, I like it! Tevens bezit Freightliner veel meer garages (en dus ook onderdelen) doorheen North America. Eindelijk stevige concurrentie voor Volvo!?

De Flying J truckstop in Kapuskasing ligt zowat strategisch halverwege onze ritten en wordt druk bezocht want je kan er ook DEF tanken aan de vier pompen. Of beter gezegd KON... want na twee maanden winter waren de helft van de DEF pompen bevroren, En nog een maandje verder bleef enkel de linkse nog bruikbaar. Vorige week is deze dan uiteindelijk ontploft. DEF is voorlopig enkel verkrijgbaar in kruiken...
De zondagse rit van zo'n 920 Km verloopt verder probleemloos en hoe dichter ik Toronto nader hoe warmer het wordt. De laatste 60 Km is het vooral wennen aan het drukkere verkeer (lees: zondagsrijders) op de ON-400. Toronto is de grootste stad van Canada en met de ON-401 schrijft ze ook de breedste Canadese Highway (14 rijvakken!) op haar naam.

Intussen is de trailer goed en wel aan dock gezet en zit ik bij de plaatselijke Indier Chinees te eten.

Mixed Hakka Noodles.

Afwachten wat de maandag brengt...



Ter info : Heb in februari toch weer 19,280 Km of 11,953 Mi afgelegd.

Chicago en zo.

Maandag 02/24. Van mijn Fleet Support kreeg ik te horen dat er aan een reisje Illinois voor me gewerkt werd, en laat die namiddag stond er effectief een vrachtje machinery op transport te wachten bij een verhuisbedrijf in Dieppe. Geen haast want er mag pas donderdag in Mccook (een voorstad van Chicago, IL) gelost worden. De 2400 Km loopt van New Brunswick door Quebec en Ontario, over de Ambassadorbrige (waarna provincies in staten veranderen), van Michigan via Indiana naar Illinois.

US border : Er zijn nog ... wachtenden voor mij.

Veel kans om dan stukgoed van bij R+L in Elgin naar onze 1350 Km noordelijker gelegen WinDipeg terminal te brengen. En van daaruit kan het weer alle windrichtingen uit...
Onderweg door Quebec dus even naar Rik gebeld om te zien of hij mee wou, deze reis. Katty en Rik hebben andere aktiviteiten gepland : er logeert bezoek uit het overzeese Ternat (ook voor mij een oude bekende!) in Le Cheval Bleu en er blijkt nog een koppel Vlaamse Canadezen op komst, voor een gezellig onderonsje, daar in Saint Alphonse.

Mijn reis verloopt voorspoedig, tot bij de grens. Zoals op de foto merkbaar, heeeel veel wachtenden voor mij en dan blijkt de lading ook nog niet ingeklaard te zijn. Op die manier verlies ik meer dan twee uur en kom woensdag na sluitingstijd bij de klant aan.
Het is -14 en de hevige wind wiegt mij -tegen de kaai- in slaap. Twee keer word ik door een nutteloos satellietbericht uit bed gelicht (maar als de douanedocumenten niet in orde zijn hoor of lees je niks van niemand). Om acht uur donderdagochtend is de trailer al leeg en zoals voorspeld stuurt Kari op US Dispatch me een uurtje hogerop, naar Elgin. Latet die namiddag stuurt ze mij een pre-plan en kan ik als eerste van vier Day & Ross combinaties met een vrij lichte vracht de baan op richting the Peg, waar de trailer zo'n vijfentwintig uur later verwacht wordt.
Noordelijk doorheen Wisconsin zakt de temperatuur tot -25 kouwelijke graadjes. Anderhalf uur voor mijn rijtijd er op zit ga ik te vergeefs op zoek naar een parkeerplaats. Drie truckstops zitten ei-vol en de eerste parking in Minnesota ook al. Ik campeer dus dik acht uren op de oprit naar de highway.

Ingehaald door een blinkende melktanker.

Voor de ochtendspits ben ik Minneapolis voorbij en dan is het verder weer genieten van de vergezichten in deze landbouwstreek. Veel landbouwwerktuig wordt op diepladers aangevoerd en heelder ladingen stro gaan retour zuidwaarts. Lang voor North Dakota ben ik al door de drie collega's voorbijgevlogen.

Knappe onderbuiklossers!

De laatste 300 km gaat het nog rustiger wegens de slechte zichtbaarheid. Hevige noordwestenwind jaagt fijne sneeuw over de immense open vlaktes. White out is als rijden in dichte mist (waar je kan overheen kijken, naar een stralend blauwe hemel). Black Volvet verstookt wel 59 L/100 Km!
Vrijdag, 17 uur. In Winnipeg is het niet beter en het lijkt een eeuwigheid te duren om de vier tanks te vullen, met dit weer. Na de Flying J pleeg ik rap een belletje om alvast mijn komst en mijn resterende rij-uren te melden bij Western Dispatch, maar die blijken niet geinteresseerd en vooral niet direkt werk voor me te gaan hebben. Ik kan me dus afmelden.

Wordt vervolgd.