Hartland, of all places...

Zaterdag 07/27.
Het werd gisterenmiddag nog aangenaam druk -onze siesta was net begonnen-  toen ook Master Luke hier in de yard verscheen!
Anderzijds kreeg de Eastcoast truck wassende dame gelijk. Eergisteren, amper enkele uren nadat # 23336 gepoetst was ging het hier regenen en da's nu pas gestopt (had gehoopt om voor de buien alweer ergens diep in de zwoele US te zitten, maar helaas... weer mis).

Mijn Freightshaker heeft dus na mijn voorbije reset nog maar een 1100 nachtelijke kilometers bewogen en da's behalve voor het verbruik nergens goed voor.

In Ranst (B) aan een andere kant van de wereldbol gaat dit weekend de Golden Driver door. Da's een custom car & bike meeting, voor een nobel doel, georganiseerd door mijn goede vrienden Streetcruisers.
Plankzeil gerust eens naar hun site http://www.bsca.be/ en vind er misschien Van's Van terug...

Dispatch beloofde mij net een reisje Boston : morgen voormiddag vertrekken om maandagochtend te leveren. Ben benieuwd want de vracht (krabben?) is nog onderweg van de eilanden naar hier...



Deel nooit je geheimen met je beste vrienden. 
Ook zij hebben beste vrienden...

Reset in Hartland.

Donderdagavond, 07/25.
Van 7u tot 15u in de weer geweest om mijn rijdend nest in orde te maken.

Vakmanschap ontmantelen, @ Brian's Shop.

Bij Brian werden de zomerbanden opgesneden (kregen een nieuw en handgemaakt design), 2 nieuwe shocks op de voorste aandrijfas gemonteerd (dus deze met de probleembanden, remember) en de twijfelende switch op het koppelingspedaal welke koppelen, starten, cruise control en Jake brake coordineert is vervangen door een -duur- nieuw exemplaar. Dadelijk ook een 30.000 km onderhoud uitgevoerd en dan 25 Km verderop naar onze APU en Reeferspecialist met mijn euh tamme airco. De oplossing voor het probleem volgt binnenkort, als Brian de nodige onderdelen uit een donortruck heeft gehaald...
Op de terugweg naar onze yard wordt #23336 grondig gepoetst door de mensen van Eastcoast Truckwash (er staat voor een keer geen rij wachtenden voor mij...). Aan de overkant van de Highway ligt Murray's Truckstop waar de tanks en mijn hongerige maag gevuld worden (ook hier is het vakantie-kalm...).
Nog 2 afritten later ligt de shopping boulevard van Woodstock. Ik heb geen haast, dus ook daar even afgestapt en op onderzoek uit...
Als ik weer op de yard aankom zijn m'n 70 Personal Miles voor vandaag opgebruikt en mijn 36 uren reset loopt nog tot vrijdagochtend. Tijd voor een douche en een bezoekje bij Gerry, m'n Fleet Support Specialist.
Later die avond draait ook Master Luke's driver Valere hier de parking op.
Yes! Tijd dus voor een gezellige babbel !

Een week als een andere...

Zondag 07/14.  Samen met Master Luke de baan op gaan staat garant voor nachtwerk. Onze wegen scheiden na de George Washington Bridge in New York. Ik pak de verkeerde baan... Doh!
Toevallig kruisen we mekaar dinsdagavond nog eens, als Luc komt laden waar ik net ben vertrokken. His Master's load is pas de volgende ochtend klaar en er is daar een uitnodigende truckstop aan de overkant van de straat. Slaap ze, maat! Ik rij weer de nacht in (heel toevallig volgen lossen en laden mekaar dan ineens wel goed op, grrrrrr).
Overdag loopt de temperatuur aan de East Coast op tot zo'n 38 graden waarmee ik wil zeggen dat dat slapen niet echt goed meevalt. Anderzijds schiet het rijden 's nachts beter op. Geen verhuizers, campers of fietsers op de baan (enkel wilde beesten...)!
De temperatuur varieert naargelang ik me noord-westwaarts verplaats. Nog een 26 graden in de provincie Quebec en amper 17 graadjes (met lekker veel zon!) in Manitoba. 's Nachts daalt het kwik er naar 7 (lees : zeven) graden! De muggen trekken er zich allemaal  niks van aan. Straks heb ik geen bloed meer over...
Zondag 07/21.  Tijdens de terugrit van The Peg naar Toronto -voor een keer via Sudbury- waan ik mij in de Tour de France. Wel 24 fietsers kom ik tegen!

Een tractor, moto, auto, skiedoo, van, quad, truck,... zelfs een fiets trekt hier een remork!

Bij McCain in Portage, MB stond ik mijn rust te maken, op amper 6 meter van mijn olijke vrienden stokstaartjes, en ze stelden het wel. (jammer maar mijn supersonysch fototoestel is daar niet voor uitgerust)

Goe kijken! In 't midden!!

Neuze neuze, truckduwen in White River, ON

Maandag + Brampton yard. Een slechte combinatie, voor een wild truck die door wil...
Ben op vracht aan't wachten om oostwaarts te bollen. Bedoeling is om bij Brian, onze huisgaragist in Woodstock, NB te geraken en enkele herstellingen aan de trekker te laten uitvoeren. Heb de voorbije nacht nog 2 uren in een Indische garage gestaan om een lekkende "maxi" ofte remdrukcilinder te laten vervangen. Toffe muziek hebben die mannen, LoL!

Dinsdag 07/23.  Mijn buikgevoel geeft aan dat er nachtwerk zit aan te komen (of gewoon ff naar de WC misschien?)

Maakt geld gelukkig? Rupees niet. Dollars wel.   :-)

Meer Extravaganza... (Canada's largest car show #2)

Blauwe lucht, volop zon. Geuren van juist gepolierde oudjes.

Buffalo Hamburgers en muziek... 

Nog enkele prentjes...

Eigenaars hebben veelal een verhaal te vertellen...

Veel materiaal, gevonden in een schuur, te koop aangeboden...

Op den brommer...

... ofte Easy Rider?
Want in veel Amerikaanse staten is veiligheidskleding of een helm -dragen- niet verplicht.
Er zijn hier ook veel meer lady-bikers en 65+'ers  met een dik machien tussen hun benen onderweg, dan wij in de Lage Landen gewoon zijn.  (**)
En trikes, ongelofeloos !
Side cars bollen er in verhouding dan weer weinig. Ik zou me ook niet geroepen voelen om met m'n kont op enkele centimeters boven het wegdek te scheuren, en dan nog wel in zo'n omgekeerde kinderkoets...

In een file of bij stilstaand verkeer zal je hier ook nergens een moto of moto's tussen de rijen wachtende voertuigen door zien rijden. Ze blijven gewoon op hun plaats in de rij mee aanschuiven, weer of geen weer...

Afkoelen in de regen...

Lekker zwoel, 38 graden warm, wit topje, super kort zwart shortje en rode cowboylaarsjes. Ladies die uitwaaien op de moto. En ze zijn er hoor...  Hmmmmm!!

"Korte shortjes = lange benen"... doet me denken aan een oud Chinees spreekwoord...
Vrij vertaald :  "Hoge bomen = lange planken" (of zoiets?)

(**)  Drivin' ladies : ook minder beroepsmatig komt men ze hier vaak tegen, aan het stuur van een dikke pickup truck met 6m lange dubbelassige paardentrailer of met zo'n reuze-camper en al. Niet verkrampt met de borsten tegen het stuur aan, maar lekker relaxed (alsof ze net door mij gemasseerd werden), pizza etend, textend of met een liters grote frisdrank in de hand.
I like it!

Atlantic Nationals (Canada's largest car show #1).

Donderdagochtend heb ik de truck en mezelf voor enkele dagen uitgeschreven. Op die manier kan ik zaterdag naar de Extravaganza, hier in Centennial Park. 't Zou moeten lukken dat er nu plots veel werk is.
Onderweg van de terminal naar The Farm al veel schoon cruisend gerief gezien. Dat belooft..
Voor-ingeschreven deelnemers kunnen trouwens deze ochtend genieten van een gratis aangeboden ontbijt, opgediend door de burgemeester en de schepenen van buurgemeente Riverview, dit in samenwerking met de plaatselijke Lions Club...

Ondergetekende...

Met een 2000 deelnemende voertuigen welke van einde en heel ver komen mag dit zonder enige twijfel de grootste custommeeting van Canada genoemd worden. Da's een logisch gevolg, als men de prachtige locatie en vooral de dikke prijzenpot bekijkt : De winnaar gaat of betergezegd rijdt zondag naar huis met een knap gerestaureerde 1948 Ford Tudor!! De tweede prijs is een complete General Motors 350 HD Deluxe crate engine! Derde prijs is een $5000 Vehicle Accessory Package, en ga zo maar voort...

Donderdag en vrijdag zijn er in de buurt van Moncton alvast allerhande activiteiten gepland, bij handelaars en sponsors.

Zaterdagoormiddag en 't is al bakken en blazen, met mijn Streetcruisers T-shirt aan, in het grote glooiende Centenial Park. Deelnemers zoeken er naar een plaatsje in de schaduw, nadat ze zich eerst zijn gaan inschrijven in het Casino New Brunswick, enkele kilometers verderop bij de snelweg.
Toeschouwers betalen $10 pp (of $25 voor een gezin van 4) en je kan je wagen kwijt op een van de betaalparkings, voor deze gelegenheid uitgebaat door vrijwilligers van organisaties als bijvoorbeeld Kom op tegen Kanker, Steun Haiti en andere goede doelen.
Machtig veel bling-bling! Op Artist Avenue kan er zelfs nog een en ander toegevoegd of afgewerkt worden. Er zijn workshops pinstriping, lassen en verven, waar men met allerhande vragen rechtstreeks bij de specialisten terecht kan.

Om in de prijzen te kunnen delen moeten deelnemers verplicht een volledig weekend ingeschreven zijn en betaald hebben, wat hier niet wil zeggen dat het voertuig twee dagen gepresenteerd moet worden. Ze zijn vandaag de buurt aan't verkennen en komen pas zondag naar de meeting. Strange!?

Overnachten in het park is voor niemand toegestaan en alcohol op openbare plaatsen is hier zo-wie-zo steeds verboden. Da's dus heel wat anders dan wij -feestende- Streetcruisers gewoon zijn. LoL

Rat Rod.

Roel Datsun??

Men kan uuuuren door het park slenteren, genietend van de vele Sweet Ride's en als men tijdig op de juiste plaats geraakt zijn er optredens mee te pikken. Omkomen van honger of dorst is haast onmogelijk, maar... de muggen zijn genadeloos en ik ben -plaatselijk- goed verbrand door de zon (en het blijft hier de komende dagen + 30 graadjes zomeren!).
Tijd dus om naar the farm terug te keren.

Toen werden nog echte trucks gemaakt... Fargo.

Chauffeurstekort?

Ik denk het niet, als ik optel hoeveel -onbetaalde- uren ik de laatste weken al heb stilgestaan (en ik niet alleen), wachtend op vracht of op de begeleidende documenten.
In Canada is er eerder een tekort aan deugdelijke, efficiente planners en dispatchers. Ook de onderlinge communicatie kan veel beter en vooral vlotter.
Onze Fleet Support Specialist(en) = probleemoplossers welke ons aan de waggel proberen te houden (functioneren dus ergens tussen de dispatchers en de drivers) hebben elk zo'n 70 trucks onder hun hoede en werken MA. tot VR. van 7u tot 16u terwijl wij drivers 24/7 on the road zijn... 't Is dus vaak behelpen!

Okee, 't is vakantie en ook hier bestaat zoiets als collectief verlof (nu in Toronto, dan Montreal enzovoort). Ook ken ik chauffeurs welke al hun verlof opnemen tijdens de barre wintermaanden om zonne-energie op te doen (??) in het warme zuiden. Kun je ze ongelijk geven?
Het stijgend aantal roadtrains op de baan is dan weer rechtevenredig met het aantal vrijgekomen chauffeurs welke op ander werk ingezet kunnen worden (als dat er al  is...). Bij slechte weersomstandigheden in de winter worden die treinen dan weer ontdubbeld.
Gevolg : 's winters minder drivers voor meer werk...

Ik prijs me al gelukkig, te kunnen trekken voor "One of Canada's 50 best managed companies" (nummerke 49? LoL) en probeer me voor te stellen hoe het er aan toe gaat bij # 56 of bij # 77 of zo...

Stripfiguur Lucky Luke is in de buurt, een postkoets door vier paarden getrokken dendert door het stoffige landschap. Het avontuur van weleer bestaat nogsteeds hoor! De Sheriffs, de outlaws,... die zijn er vandaag ook nog. Het aantal paardekrachten en vooral de af te leggen afstanden zijn intussen verveelvoudigd.
Op de bok of achter het stuur zittend, dagen zoniet weken van huis... Weinig tijd voor gezin of vrienden (wel heel sociaal, via Google+, Worldtrucker of dat Smoelenboek natuurlijk!). De fascinerende natuur maakt voor mij veel goed en voor anderen is er onderweg ook wel een en ander te bezichtigen, te beleven. Verder was en blijft het een onregelmatig en speciaal leventje, en zolang de wachttijden niet betaald worden, weinig uitnodigend voor velen.

Misschien toch maar eens uitkijken naar een andere opdrachtgever (en dus ook werkgever)?

Zelfontplooiing is ook goed voor de rimpels.

880.000 en 10.555

Gedurende het voorbije koppel werkweken was ik -naast wachten- aardig in de weer met het aanvoeren van bevroren Snow Crab, richting Boston in Massachusetts. Zo'n 100 Miles noordelijker kon er 's namiddags bij R+L Carriers steeds van trailer gewisseld worden, stukgoed voor onze Saint John terminal in New Brunswick. Dat laatste is een lekker rustig ritje, vergeleken met de hectische -verkeers- toestanden in Massachusetts. Ik vermoed dat als men daar een auto koopt men er een heus rijbewijs gratis bij krijgt. Gelukkig heb ik uit een vorig leven nog genoeg ervaring (*) met rijden-in-en-om-Parijs en die kan ik hier  goed gebruiken...

Vannacht eindelijk weer eens zalig geslapen. Geen draaiende reefer, geen betonneuse en lawaaierige aico maar gewoon een koele, stille nacht, hmmmm.
Grofweg gesteld is't hier de laatste week van 10 AM tot 10 PM zo'n 29 graadjes warm geweest! Iedereen liep te zweten en te blazen, behalve de beestjes achter in de reefer. Alhoewel... die zullen zondag wel eventjes okselvijvers gekweekt hebben, toe de motor -om nog onverklaarbare reden- voor de vierde keer uitviel tijdens die rit. Gelukkig met een oplettende dierenvriend en driver aan het stuur...

Rene van Potter??  LoL

Intussen heeft mijn rijdend nest de kaap van 800.000 Km overschreden en allerhande mankementen dienen zich aan...
Mijn blog-dagboek werd 10.555 keer bekeken en ook hier begint een en ander te slabakken (inspiratie, vakantie,...). LoL


(*) wat heet ervaring, als je al 20 jaar verkeerd bezig bent?

Op den buiten...

Het rondtrekkend volkje hier doet maar al te graag campings aan. Vooral die bij het water zijn nu erg in trek. Hoe zou het daar met de muggen gesteld zijn??
Onlangs, tijdens het wachten bij wegwerkzaamheden in Ontario kon ik even babbelen met Gerald,  anderhalf jaar op pensioen en nu op reis met z'n vrouwtje, in hun ouwe pickup truck en dito fifthwheel camper, met zelf ontworpen fiets- en boot drager hoog voorop. Tijdens de voorbije winter kwamen de muren op hem af en hij moest er uit. Van Saltlake City in Utah reden ze naar het uiterste westen van Canada, zijnde Vancouver Island en vandaar ging de rit via de Transcanada naar het uiterste oosten, ofte Sydney op Nova Scotia . De terugweg was nog niet nader bepaald en hun trip zou nog weeeeken gaan duren. Onderweg viel en valt er best vanalles te beleven en campings zijn er meer dan voldoende. Enjoy life guys!

Wie nog niet on the road is zit vermoedelijk op zijn of haar grasmaaier. Vraag me af hoeveel weken van hun leven zij hier op een zitmaaier doorbrengen, gezien de enorme -troosteloze- gazons, rondom de gebouwen.
Zal eens met Nancy en Luc moeten onderzoeken of minder arbeidsintensieve bodembedekkers als Vinca hier toegelaten en levensvatbaar (lees : winterhard) zijn. Het zou in elk geval voor een pak meer vrije- en eigen tijd kunnen gaan zorgen.

Zagen, klieven, kappen, stapelen,... Zowat iedereen doet zijn nieuwe voorraad brandhout in. Hele vrachtwagenladingen hout veranderen van eigenaar.
Zeker is zeker, moeten ze hier wel denken! De meeste woningen worden electrisch verwarmd maar tijdens een stroompanne (lees: afgeknapte bovenleiding tijdens sneeuwstorm) is't goed om veel hout in de buurt te hebben... Onze grootouders kookten nog op een houtfornuis of op de Leuvense stoof ! Remember??

Nutsleidingen als die van telefoon of electriciteit lopen bovengronds. Da's 's winters nog altijd makkelijker en  vooral sneller te herstellen, dan eerst onder een halve meter sneeuw een diep vervroren bodem te moeten open breken, op zoek naar een probleem...

Ik noem het stortplaatsen, en je komt ze hier heel vaak tegen, vlakbij huizen en boerderijen.
Zo'n stort begint soms met een aftandse zaagmachine, enkele wielen of banden, gevolgd door een verroeste maaibalk of de ouwe halfton van den bompa (en ik heb het hier niet over de bomma! LoL). Zo een typische gele schoolbus met bol dak mag ook niet ontbreken en de vorige generatie grastractoren vinden er steevst een plaatsje. Vroeg of laat wordt alles opnieuw een met de natuur. Toch?

Groeten van uit Quebec City!