17 juli '24.

 Bij zomer hoort ook -af en toe eens- een goed onweer. Donder en bliksem en gutsende regen. Fauna en flora houden er van, mensen niet. Sommige auto's staan al meerdere dagen met volledig open ramen in de straten geparkeerd waardoor het interieur eens een euh opfrisbeurt toebedeeld krijgt...

Ann's aardbeien zijn lekker geweest en de natuur laat me weten dat de frambozentijd is aangebroken (super veel struiken, wild in de tuin én ik moet me niet zo diep bukken!).

Mijn herstel verloopt traag maar gestaag: me scheren en wassen wordt makkelijker en de dagelijkse wandelingen worden langer, zelfs mijn snelheid neemt toe.
Bukken, rekken en strekken blijven voorlopig pijnlijk... Rusten lijkt een noodzakelijk kwaad!

Omdat Québec mijn dokters en chirurgen niet rechtstreeks wil vergoeden komen de facturen nu vlotjes binnen vallen. Eén per één mag ik dan een dossiertje samen stellen en richting Québec sturen, in de hoop om na 55 dagen een percentage terug gestort te krijgen.
Het is wat het is (en ik kreeg van de federale overheid een tijdelijke ziekteuitkering geregeld)...

Omdat ik met een de-googlede Murena phone werk laat Blogger niet langer toe dat ik hier nog langer -en vanaf mijn phone- foto’s toevoeg...

Spannend!

 Was ik net Ann's rijpe aardbeiend gaan plukken (meermaals per dag, vóór de eekhoorns dat komen doen), stopt een RCMP pickup dwars over de altijd zo rustige straat! Ik dacht: de buren hebben gereclammeerd da'k mij niet mag of kan bukken, behalve om aardbijen te pikken... tot de bestuurder nogal zwaar bewapend uitstapt en dekking zoekt. Ik hoorde sirenes naderen... De vuilkar -net niet bij ons geraakt- moet rechtsomkeer maken. Meerdere politiemensen in de tuinen bij de overburen! De "back alley" werd afgezet waardoor Ann en kleindochter niet tot bij opa Herman geraken...

Even later vernemen we dat er zich drie huizen lager een gewapend probleem voordoet en of we in onze kelder willen gaan schuilen (niet dus). Tijdens mijn ochtendwandeling (ik stap om 08:30 en om 20:30) was er nog niks vreemd te merken

 daar bij de buren.

Enfin... We zijn inmiddels al drie uren later en en er is nog niks opgelost (de pickup's motor draait nog en een zwaar bewapende RCMP'er zit nog in dekking achter een boom, hier schuin tegenover).
Via de achterdeur sluip ik buiten: tijd om de aardbijen te gaan tellen!

Calgary Stampede...

 Vrijdag de 5de juli...

Vandaag start hier in Calgary "The biggest outdoor show on earth". 

https://www.calgarystampede.com/
Yep, de zoveelste Calgary Stampede. Nope, niet voor mij wegens veels te druk!

Mijn rijdend nest dat werd gisteren door HermAnn's zoon opgehaald en staat nu bij TSTQ in Calgary om er de problemen gevende electriciteit (solar, shore power, charger,...) na te zien én hopelijk probleemloos te laten functioneren, tegen da'k over enige weken opnieuw zelf zal mogen rijden.
Vermoedelijk typisch voor Canada: Volgens de brochure van het Kelowna Hospital mag dat na 6 weken, volgend op mijn operatie, en volgens het rapport van de dokter die de EP-test op mij uitvoerde mag ik al na 4 weken zelf sturen (en na 12 weken dan commercieel weer gaan bollen).

Ondertussen komen de eerste " medische" facturen binnen vallen en overduidelijk komt " de mutualiteit" uit Québec omzeggens nergens financieel tussen beide (geen medicatie, geen ambulance transport,...).
Ik kijk inmiddels uit naar enige tussenkomst van onze federale overheid...

Hoop doet lenen.
Toch?

De tijd gaat snel!

 Het schiet op!

Gisteren, 22 dagen na de ingreep, naar "emergency" geweest om er mijn Prineo (wond-dichting-verband) te laten weg halen. Al m'n lidtekens kunnen nu -onder de zon- genezen. Heb er feitelijk weinig last van.
Vlakbij het hospitaal dan met Herman een pizza wezen halen en daar door een onbekende aangesproken. Mijn lidtekens kwamen hem bekend voor gezien hij "op rehab" met hartpatienten werkt. Volgens hem ben ik er duidelijk goed vanaf gekomen (t.o.v. veel andere patienten, waarbij functies als vingers, handen, voeten of tenen niet meer werken...). Nog volgens hem zijn er na die zogeheten covid vaccinaties opvallend veel hart-operaties te melden! Naar eigen zeggen werd hij enkele maanden op non actief gezet, wegens niet gevaxxt (volgende stap is nu zijn werkgever voor de rechtbank dagen, voor broodroof!).
Enfin... de pizza heeft gesmaakt.

Vanmorgen met Herman richting pedicure gebold want die kapotte ribbenkas laat me niet toe om lang genoeg gebukt te blijven om zelf mijn teennagels te knippen. Dát was genieten, daar bij die aziatische dametjes!
Of dat nu makkelijker wandelt ga ik dadelijk gaan merken zie!

Lang weekend!

 Canada Day, lang weekend, hier. De meiklokjes en seringen raken stilaan uitgebloemd.

Vandaag super zonnig (na een paar natte en heel kille dagen) en dus liet ik me naar de Farmers Market in naburig Millarville voeren. Veer Art en artusanale producten. Het verse fruit en dito groentekes worden er van uit BC (goed 4u bollen!) aangevoerd. Ook enige andere lekkere producten geproefd. Er stond zelfs een kraam met Belgian Waffles!
Of ik er de komende paar dagen naar de paardenkoers of de rodeo ga valt nog te bezien (lijkt me iet of wat te druk). Tegen dinsdag wil ik ook nog wat "papieren" klaar krijgen, om van Healtht Care enige centen retour te krijgen én de plaatselijke Walk In Clinic verwacht mijn dossier om een Family Doctor toegewezen te krijgen...

Werk aan de winkel!

Weg uit het hospitaal.

 Laatste ontbijt in het hospitaal! Vandaag kom ik voor 't eerst terug in de buitenlucht, na al die weken! Heb gisteren mijn vlucht naar Calgary geboekt, nadat ik de goede resultaten van die EP-Test te horen kreeg (geen defibrillator en dus mag ik over een paar maanden opnieuw commercieel bollen!).

Net mijn physio (trappen lopen) gedaan. Dadelijk wordt mijn mini-monitor door de Nurse ontkoppeld en kan ik me aankleden (het ziet er t'shirt weer uit!). Een vracht medicatie voor twee weken wordt klaargemaakt en rond 10:30 zullen ex-collegas Mike & Jessie me naar de Airport voeren. Aan de andere kant (Calgary) zouden Herman & Ann me dan opwachten. Prima plan, me dunkt!

Het herstel kan gaan beginnen.

Zondag 20 juni. Kelowna BC.

Ik beeld me graag in da'k in Scottland ben: Lichte regenval boven de Loch met de groene bergketenen op de achtergrond. Ben ook al dagen ik een kilt op de been (met of zonder ondergoed?).
Hallucinaties... daar zijn al die medicatie ook goed voor (en sommigen houden er blijkbaar van). Ik WIL gewoon eens door-slapen!
Mijn lichaam herstelt anders goed, na de zware ingreep: lidtekens, bloedwaarden, nieren en andere ingewanden, vochtafdrijving, het hart zelf,,...
Eten (of appetijt) valt nogal tegen en tel daar die vermoeidheid bij op... Misselijkmakend!
Normaal had ik gisteren het hospitaal al moeten verlaten maar dankzij dat uitgestelde onderzoek mag ik hier nog een paar dagen op mijn effen komen. Ben dus momenteel naar interessante vluchtprijzen -Kelowna-Calgary- aan't uitkijken.

Zondag.

 Nogal weinig personeel voor handen, deze zondag, zo vernam ik. Tja, als ik door het raam kijk dan zou ik ook liever buiten vertoeven hoor! Toch bood "mijn verpleegster" aan om een heuse "echte" koffie voor me op te gaan halen (wij krijgen een zakje oploskoffie = bucht, bij ons ontbijt!). Toen ik vroeg om er wat boter én cocosolie aan toe te voegen moest ze lachen...

Tijdens mijn ochtendwandeling door de gangen kwam ik de dokter met dienst tegen en die liet me weten dat ik misschien niet geopereerd zou worden, morgen namiddag (urgenties, weekend, bla bla bla...). Doch... een paar uren later kwam "mijn verpleegster" melden da'k morgenochtend als eerste de operatietafel op zou gaan. Eh!? Er kwamen opnieuw vragenlijsten aan te pas en een eerste scrub-shower is al achter de rug. Maar... tijdens een zoveelste wandeling ging het alarm hier af en op de monitoren merkte ik dat mijn sportieve buurvrouw (kamer 228) haar hartslag was weggevallen. Do'h! Nogal wat mouvement op de gang, op zo'n moment. Goed georganiseerd, zo te zien, en de jonge dame kan "levend en wel" naar Intensieve gerold worden. Vast en zeker is nummerke 228 over een uur opnieuw verhuurd.

Enfin, ik hoop maar dat de chirurgijn morgenochtend uitgeslapen aan mijn motor kan gaan knutselen. Met een goeie "revisie" kan ik weer een 100.000 km verder. Toch?

Vrijdag, een week na het ongeval.

 Normaal ben ik een buikslaper, de ganse nacht draaiend en kerend, alles behalve op mijn rug slapend (vandaar ook da'k nooit de beste sluipschutter ben geworden in het Belgies leger).

Vergeet de nachtrust dus maar, met gebroken ribben, in een hospitaal. Bij regelmaat gaan er ook alarmen af (brandalarm, of mijn buurman z'n hart dat stil valt, of een ontsnapping, of...?).

Veel Filipinas aan't werk op deze afdeling, welke ik aan't lachen breng met enkele woordjes of uitdrukkingen ik ken in -hun- Tagalog. Zolang ze mijn maar niet doen lachen, met die kapotte ribbenkas!

Er is genoeg te eten en het is lekker, wat betekent dat de kwaliteit heel bedenkelijk, heel goedkoop is (processed food, oploskoffie, zakjes zoet en zout bij gevoegd,...).
Ik overleef het hier wel. Toch?

Straks komt de chirurg langs en verneem ik hopelijk wat ze hier verder met mij zinnens zijn...

Van mijn collega's, grapjassen...

Geniet!

 Wa's gebeurd?

Ik werd pijnlijk wakker in een ziekehuisbed, omringd door een paar van onze managers en een dokter. Naar verluidt was ik "dood" uit onze autobus gevallen en hebben onze Riverguides gelijk CPR op me toegepast! Bekwame collega's en een súper Rafting Community! 

Let wel, zelf herinner ik mij helemaal niks meer van het voorval hoor... 

Eens stabiel was het tijd om mij per ambulance van het hospitaal in Golden naar Cranbrook te voeren, voor CT-scans. Niks verkeerd mee en dus tijd om een Air-Ambulance op te snorren en mij naar de hart specialisten in Kelowna General Hospital te vliegeren.

Nu dacht ik da'k al jaren gezond bezig was (truckstop keto en veel bewegen) maar... nogal enige aders bij mijn hart zitten duidelijk serieus dicht geslibd.

Ben overal prima opgevangen en omringd door respectvolle hulpverleners. Chapeau!

En hier, ter plaatse, wonen ex-rafting-collega's Jessie en Mike welke dagelijks binnen springen en spulletjes mee brengen om mijn leven leefbaar te houden (boeken, gemberdrankjes, keto snacks, gsm-lader, ondergoed, scheergerief, deo, ..., zelfs mijn vuile was wordt bij hen gedaan!)

Volgende week sta ik geboekt voor een open hart operatie. 

Wordt dus nog vervolgd!

Off Duty, met Duitsers...

 Donderdag en de temperatuur stijgt vandaag van 1 naar 15 graden. Iets te kil voor de tijd van 't jaar. Toch?

Na een gezellige avond bij een ex-collega-buschauffeur en z'n vrouw, al vroeg weg uit Golden want de Highway East ging een paar uren afgesloten worden (construction). Even bij de Riverbase gestopt om er de planning te gaan bekijken, vóór ik naar een geschikte campeerplaats op zoek ging. 

Op wandel bij de rivier merkte ik een Europese truck op, het stel, duidelijk op zoek naar een campeerplaats. Enige minuten later parkeerden ze hun M.A.N bij mijn Van.

Heb wel enige "ervaring" hier en was dus trots om hen -al wandelend over de Forest Service Roads- tot twee maal toe- een Blackbear te laten fotograferen!

Het Duitse koppel -van rond mijn leeftijd- is al twaalf jaar op reis, van Europa en Afrika naar Zuid- en Centraal Amerika, nu in Noord Amerika aangeland.

Tijd nu voor een hapje en een drankje. Morgen start mijn nieuwe werkweek!

Joechoew!

Off Duty in Golden BC.

 Een jarenlange traditie bij Legendz Diner is hun "All you can eat, spaghetti tuesday". Ik daar dus naartoe!

Men herkende mij nog (goed of slecht teken?)!

Lekker hoor!

Wat mijn job betreft: woensdag en donderdag zullen mijn "vrije dagen" gaan worden, de komende maanden.

Vandaag dus "op dool" in Golden ofte... Wandering Around And Eating Icecream.

Let the show begin!

Nog vroeg op het -rafting- seizoen

Van de drie buschauffeurs ben ik vandaag nummerke 2 en met maar veertien klanten ben ik dus euh... ballast.

"Wat doe je, de ganse dag, in een Van, in Golden?" vragen de collega's dan. "Wandering around and eatin' ice cream" is mijn antwoord... Ik stap inderdaad véél en ga regelmatig eens ergens eten. Een mondje spaans leren doodt de tijd (Hombre!? Dos cervesas por favor...).

Onze Riverguides, na een trip, die doen eerder letterlijk aan klantenbinding: Terwijl de Drivers dan mocca's en andere warme dranken serveren, flirten onze flamboyante gidsen met hun vrouwelijke klanten. En naast de gebruikelijke fooien worden er ook wel telefoonnummers gewisseld. Tja... tourisme... vakantie... schoon volk... camping...

Enfin... Ik neem graag aan dat ons team nu volledig is: Zaterdag nestelden zich nog drie Riverguides, zijnde twee "oude bekenden" uit Costa Rica en een jonge dame uit Zuid Frankrijk.

Zomer 2024.

Even testen of dees hier nog werkt, na goed tien jaren zonder vertelselkes...

Nu, van op mijn cellphone en van uit m'n Campervan: yep, "Working On Wheels" of ook wel "Workamping" genaamd heeft de (werk)plaats van Longhaul Trucker ingenomen!

Al de derde zomer op rij da'k naar "het verre westen" trek om er seizoenarbeid te gaan verrichten. Van half mei tot september, in BC, als Bus Driver/Trip Photographer voor een Rafting bedrijf in The Canadian Rockies. Aansluitend zak ik af tot in Alberta om er als Harvest Truck Driver aan de slag te gaan, tot het einde van de oogst.

Sinds een paar weken huur ik een officieel postbus adres in Alberta's Foothills en keer ik dus niet meer naar het oosten weer.

Alicht moet ik ook maar weer gaan posten op Blogger, om het winterseizoen "leefbaar" door te komen...