Nogal weinig personeel voor handen, deze zondag, zo vernam ik. Tja, als ik door het raam kijk dan zou ik ook liever buiten vertoeven hoor! Toch bood "mijn verpleegster" aan om een heuse "echte" koffie voor me op te gaan halen (wij krijgen een zakje oploskoffie = bucht, bij ons ontbijt!). Toen ik vroeg om er wat boter én cocosolie aan toe te voegen moest ze lachen...
Tijdens mijn ochtendwandeling door de gangen kwam ik de dokter met dienst tegen en die liet me weten dat ik misschien niet geopereerd zou worden, morgen namiddag (urgenties, weekend, bla bla bla...). Doch... een paar uren later kwam "mijn verpleegster" melden da'k morgenochtend als eerste de operatietafel op zou gaan. Eh!? Er kwamen opnieuw vragenlijsten aan te pas en een eerste scrub-shower is al achter de rug. Maar... tijdens een zoveelste wandeling ging het alarm hier af en op de monitoren merkte ik dat mijn sportieve buurvrouw (kamer 228) haar hartslag was weggevallen. Do'h! Nogal wat mouvement op de gang, op zo'n moment. Goed georganiseerd, zo te zien, en de jonge dame kan "levend en wel" naar Intensieve gerold worden. Vast en zeker is nummerke 228 over een uur opnieuw verhuurd.
Enfin, ik hoop maar dat de chirurgijn morgenochtend uitgeslapen aan mijn motor kan gaan knutselen. Met een goeie "revisie" kan ik weer een 100.000 km verder. Toch?
