Normaal ben ik een buikslaper, de ganse nacht draaiend en kerend, alles behalve op mijn rug slapend (vandaar ook da'k nooit de beste sluipschutter ben geworden in het Belgies leger).
Vergeet de nachtrust dus maar, met gebroken ribben, in een hospitaal. Bij regelmaat gaan er ook alarmen af (brandalarm, of mijn buurman z'n hart dat stil valt, of een ontsnapping, of...?).
Veel Filipinas aan't werk op deze afdeling, welke ik aan't lachen breng met enkele woordjes of uitdrukkingen ik ken in -hun- Tagalog. Zolang ze mijn maar niet doen lachen, met die kapotte ribbenkas!
Er is genoeg te eten en het is lekker, wat betekent dat de kwaliteit heel bedenkelijk, heel goedkoop is (processed food, oploskoffie, zakjes zoet en zout bij gevoegd,...).
Ik overleef het hier wel. Toch?
Straks komt de chirurg langs en verneem ik hopelijk wat ze hier verder met mij zinnens zijn...
 |
| Van mijn collega's, grapjassen... |