Vervolg op Part 2.

Het daget uyt den oosten...

Niks op mijn gemak, toen ik vanmorgen heel vroeg uitstapte en er een pakje op m'n trede lag. 't Is nog belange geen Sinterklaas, en wie weet wat er allemaal nog rondspookt tijdens Halloween...
Valere had dus vannacht de spare-parts voor de GSM afgelegd maar zijn Volvo was nergens te bespeuren (hem maken ze niet gek, op die lawaaierige terminal parking naast de Highway!).

Confederationbridge, 8 Mi lang...

Om het Maritimes-hoofdstuk af te sluiten (?) mocht ik een vracht gevarengoed naar onze P.E.I. yard trekken en de rest van de dag heb ik -druk- op Prince Edward Island rond gecrosst. Alweer lang geleden da'k nog op dit mooie eiland-met-de-lange-brug was. Er wordt trouwens naarstig aan nieuwe wegen gewerkt en om nog snel gras te zaaien op de beddingen gebruiken ze een beproefde techniek. Van achter op een rijdende citerne-truck (te vergelijken met 't waterkannon van de Gendarmen) en zonder verbleken mikt en spuit er eentje zijn zaad (een appelblauwzeegroen goedje) wel 30 meter ver om euh zijn land te bevruchten. Dan volgt een tractor die een nog nooit eerder geziene constructie aandrijft, welke in 1 beweging grote ronde balen gras (tijdens de zomer langs de highway gemaaid en gepresst) afrolt, versnippert en in een laagje over de pas gezaaide bedding open blaast en zo beschermt tegen nachtvorst aan de grond. Al na enkele dagen komt fris gras tevoorschijn.

Vers gezaaid.

Water is alom tegenwoordig in de Maritimes en het valt op hoeveel pleziervaartuigen de laatste dagen uit het water gehaald werden om thuis te stallen voor de winter.

Boeren maken hier overal gebruik van silo's om voeder voor hun dieren op te slaan. Een mais- of bietenkuil zoals wij die in de lage landen kennen zou hier nogal redelijk onhandig werken zijn bij temperaturen van -30 graden en kouder...

Mijn Freightshaker doet intussen zijn naam alle eer aan. Sinds een goeie week is er een hevig en niet te plaatsen gerammel bij gekomen. Soms lijkt het of de voorruiten er uit zullen gaan daveren. En twee dagen geleden druppelde het voor 't eerst vanaf het plafond op mijn linker knie, terwijl het al in dagen niet geregend had. Typisch Freightliner zeker? 

Of ben ik eerder kurieus naar die Zwarte Pete??    ;-)

De rood-bruine grond is er kenmerkend!

Intussen ben ik weggeraakt uit The Maritimes. Volgens driver Valere net op tijd voor de aangekondigde storm (dan wordt de Confederation Bridge veiligheidshalve gesloten voor het verkeer...). Hij wacht nog op vracht in onze Moncton yard en mijn rij-uren raken op, bij onze hoofdzetel, drie uur westwaarts van daar. 

Toch nog een interessant weetje over den buiten meegeven : de tellerstand van bijvoorbeeld electriciteit opnemen gaat veel vlotter dan in land B want de meters bevinden zich hier steeds ergens buiten op de gevel.

Slaap ze!!

PS: de voorbije korte maand 16.588 km bij mekaar gereden.