Dinsdagochtend, 2 oktober.
Omdat de vlieger te laat binnengekomen was zouden wij dus ook veel te laat gaan vertrekken...
Een Bouncin' Big Black Mama werkt zich in de zetel naast mij, op de voorlaatste rij in een A310. Achter ons de stewardessen, de washrooms en de keuken. Uit voorzorg had ik deze keer alvast een zwarte jeans aangetrokken... Onze chauffeur meldt via de intercom dat het vluchtplan aangepast werd waardoor er bijgetankt dient te worden. In volle ochtendspits en met meer dan een uur vertraging vertrekt vlucht TS153... De 2 rijen voor me worden bevolkt door een Joods gezin met 3 jonge kids. Lang vliegen + kleine kinderen = miserie. De pijpenkrullenjongens zijn als het zonnetje in... de woestijn en zetten de buurt op stelten waardoor er zelfs 2 passagiers naar voor willen en mogen verhuizen. De blijvers worden door de stewardessen gepaaid met wijn en chocolade...
Onze piloot meldt droogjes dat we tijdig in Montreal zullen aankomen en hij haalt het onderste uit de kan. Hierbij geen putten of bulten schuwend. Door lucht- en andere zakken gedragen kunnen we gedurende bijna de ganse vlucht onze gordels aanhouden. De bediening van warm eten dient zelfs 3 keer hervat, waardoor wij op de laatste rij uiteinedelijk een euh koude schotel voorgezet krijgen.
De toiletten zijn gratis en da's goed te zien. Ik vraag me af welke boer met de internationale inhoud van deze beerputten zijn land zal gaan bevruchten ?
Op een gegeven moment valt er tussen de wachtende wc-bezoekers een dame flauw. Volgens mij is ze ofwel zwanger of gaat het hier over hyperventilatie. Later zal blijken dat het mogelijkheid nummerke B was. Geen paniek! Via de intercom roept de piloot mogelijke verpleegsters of dokters op. Als een knap jong verpleegsterke zich aandient ben ik dadelijk kandidaat doktoor (maar dat pakte geen verf).
Gezond en wel en zonder al te veel tussenlandingen loop ik keurig op tijd, gepakt en gezakt de luchthaven Montreal-Trudau buiten. We zijn feitelijk teruggevlogen in de tijd. Het is net 10u geweest, 22 graden warm en een taxi brengt me voor amper $17 naar de vlakbij gelegen Day & Ross yard. Dispatcher Chris heeft me binnen het uur alweer de baan op richting Totonto, dit keer als bijrijder en vooral gast in de vinnige ouwe Volvo van owner/operator Husseyn (was 6 weken out en begint ook vandaag te werken, na de begrafenis van zijn zoon...).
Mijn rijdend nest staat er nog. Kan ook moeilijk anders want de batterijen blijken zo plat als mijn portefeuille. Eens alle bagage in de cabine ga ik op zoek naar hulp en sla de deur dicht, krik krak vast. De heren dispatchers en fleet support zijn mijn reservesleutels kwijtgespeeld en op die manier mag ik -in T'shirt- bij wijze van spreken een nachtje buiten slapen. Woensdagochtend kan ik met behulp van een custom kleerhanger in m'n eigen trekker inbreken, wat nog lukt ook. Daarna helpen 2 collega's om de batterijen op te laden (met startkabels komen we der net niet...) en zo # 23336 weer aan de praat te krijgen. Later die namiddag kan ik geladen en met slaapogen voor 't eerst de baan op richting Hartland-terminal. De Irving truckstop in Saint Liboire wordt mijn slaapplaats (eindelijk horizontaal!). Er blijven nog hooguit 13 graadjes over en dat slaapt heerlijk!
Bij Brian's Shop is er vanmiddag alweer een 30.000 Km onderhoud uitgevoerd en patron Carl belooft voor nieuwe sleutels te zullen zorgen. De batterijen laden voorlopig normaal op en heel binnenkort worden 8 van mijn 10 banden vervangen door winterse modellekes (de natuur heeft hier zijn prachtige herfstcollectie uitgehaald...).
Na de garage volgt er nog een truckwasbeurt en op die manier sta ik later op de avond onverwacht te schitteren @ the farm. Iedereen blijkt weg werken. Een onbekende grote zwarte hond (type Rotweiler?) maakt er nu ook deel uit van het ontvangstcommitee (= effe schrikken!). Dani blijkt intussen verhuisd en haar kamer werd ingenomen door haar vriendin Roxy (= nog effe schrikken, als ik in m'n slippen van de wc naar m'n kamer loop...).
Op zich allemaal geen probleem want we zijn hier in Canada. Toch?
