Mentortrip Deel 1

Dinsdagavond en opnieuw in de Flying J / Pilot aan de westkant van Winnipeg, MB. Hier gingen we deze middag elk onze eigen weg (transport zou transport niet zijn moesten plannen niet om de haverklap veranderen...).
Luc is ook naar hier onderweg maar de Transcanada richting West lag / ligt er gevaarlijk slecht bij, vooral door de hevige rukwinden (met fijne sneeuw). De temperatuur schommelt zo rond het vriespunt.

Fleettruck # 23336, waar ik mee bol, werd standaard geleverd met weinig of geen tralala.
- Geen zonneklep => is beter voor 't verbruik...
- Wel frigo en veel opbergruimte aan boord.
- Grote vlakke vloer, amper geisoleerd => onderweg van de stuurpost naar de slaapkamer kom ik -met m'n zweetvoeten?- vast te vriezen terwijl ik Blognotities maak...
- Geen rail en gordijnen om koude of zon (of nieuwsgierige blikken) buiten te houden...
- Gelukkig hangt er een Auxiliairy Power Unit of APU aan het chassis, welke voor stroom (110 V of 12 V), opgeladen batterijen, standverwarming of airco kan zorgen (vandaar ook Tri-Pac genaamd) als de vrachtwagenmotor niet draait. Ik noem het "m'n betonneuse" want zo klinkt 'm en hij laat de ganse cabine gezellig mee trillen ook.
- Maximum snelheid is ingesteld op 100 Km/u, en dat houden we ook veelal aan.

Wat ging er zoal vooraf aan Winnipeg?

- Etappe 1:
Via de Transcanada in sneltreinvaart van oost naar west, van Hartland langs Quebec, Montreal en de hoofdstad Ottawa tot een truckstop in Arnprior, ON. Da's een stuk over de 1000 Km en wetende dat die Transcanada Highway te vergelijken is met de Route National 7 in Frankrijk (meestal 2 rijvakken). De temperatuur is ondertussen gezakt tot -28 graden C en als ik 's nachts naar 't toilet wil is m'n voorruit dichtgesneeuwd (natuurlijke gordijnen!?). 't Is dus het moment om de vriezer eens uit te kuisen. LoL
Bij alle "slapende" trucks zonder "betonneuse" draait de motor stationair. Echt stil kan je zo'n winterse parkings niet noemen...

- Etappe 2:
Van de Antrim Truckstop vorderen we heel traag, wegens de smalle wegen en de sneeuw. 't Is in't donker ook heel gecocentreerd rijden, mede door de smerige ruiten, lichten en spiegels (kuisen haalt echt niks uit). Gedurende de ganse rit is't vechten tegen de Fuller bak. Grrrrr...
Onderweg passeren we o a langs nederzettingen als Bedrock en Driftwood welke me aan een eerdere Denemarken-meeting doen terugdenken (zie een veel eerder vertelseke in deze blog).
Onze rit eindigt bij een Truckstop in Dryden waar de temperatuur rond het vriespunt schommelt.

- Etappe 3:
Heel opvallend -in de buurt van Thunder Bay- zijn de lange afstanden of uren die men kan rijden door een bos. De baan meandert berg op berg af, van meer naar meer zonder ook maar een dorp te passeren. Behalve hier of daar een tegemoetkomende truck is er kilometers voor en achter ons niks van verkeer. Ik merk dat veel van die truckers vriendelijk naar me wuiven wat me laat denken dat zij m'n blog volgen en me hier herkend hebben. Luc haalt me uit m'n droom en laat me via de CB weten dat de oudere generatie truckers mekaar begroeten als ze mekaar kruisen op zo'n tweevaksbaan. Oeps, weer mis...
Rond de middag arriveren we bij de Flying J / Pilot Truckstop in Winnipeg, Manitoba. Hier worden onze reefers afgetankt voor ze bij de klant afgeleverd worden (en voor ons is't spaghetti "a volonte".). Luc rijdt daarna naar de Day & Ross yard om te koppelen en ik bol verder tot Portage La Prairie waar ik na het afpikken ook al snel een andere volle trailer voor Vaughan, ON kan wegtrekken (ritje van zo'n 2400 km). Rond dat eigenste moment is Luc al onderweg naar de grens met Saskatchewan om daar een trailer te wisselen voor Toronto, ON. Morgen ontbijten we met een Hollandse Ice Road Trucker en daarna zetten we dus deze mentortrip samen verder, terug oostwaarts.

Wordt vervolgd...