Lang weekend!

 Canada Day, lang weekend, hier. De meiklokjes en seringen raken stilaan uitgebloemd.

Vandaag super zonnig (na een paar natte en heel kille dagen) en dus liet ik me naar de Farmers Market in naburig Millarville voeren. Veer Art en artusanale producten. Het verse fruit en dito groentekes worden er van uit BC (goed 4u bollen!) aangevoerd. Ook enige andere lekkere producten geproefd. Er stond zelfs een kraam met Belgian Waffles!
Of ik er de komende paar dagen naar de paardenkoers of de rodeo ga valt nog te bezien (lijkt me iet of wat te druk). Tegen dinsdag wil ik ook nog wat "papieren" klaar krijgen, om van Healtht Care enige centen retour te krijgen én de plaatselijke Walk In Clinic verwacht mijn dossier om een Family Doctor toegewezen te krijgen...

Werk aan de winkel!

Weg uit het hospitaal.

 Laatste ontbijt in het hospitaal! Vandaag kom ik voor 't eerst terug in de buitenlucht, na al die weken! Heb gisteren mijn vlucht naar Calgary geboekt, nadat ik de goede resultaten van die EP-Test te horen kreeg (geen defibrillator en dus mag ik over een paar maanden opnieuw commercieel bollen!).

Net mijn physio (trappen lopen) gedaan. Dadelijk wordt mijn mini-monitor door de Nurse ontkoppeld en kan ik me aankleden (het ziet er t'shirt weer uit!). Een vracht medicatie voor twee weken wordt klaargemaakt en rond 10:30 zullen ex-collegas Mike & Jessie me naar de Airport voeren. Aan de andere kant (Calgary) zouden Herman & Ann me dan opwachten. Prima plan, me dunkt!

Het herstel kan gaan beginnen.

Zondag 20 juni. Kelowna BC.

Ik beeld me graag in da'k in Scottland ben: Lichte regenval boven de Loch met de groene bergketenen op de achtergrond. Ben ook al dagen ik een kilt op de been (met of zonder ondergoed?).
Hallucinaties... daar zijn al die medicatie ook goed voor (en sommigen houden er blijkbaar van). Ik WIL gewoon eens door-slapen!
Mijn lichaam herstelt anders goed, na de zware ingreep: lidtekens, bloedwaarden, nieren en andere ingewanden, vochtafdrijving, het hart zelf,,...
Eten (of appetijt) valt nogal tegen en tel daar die vermoeidheid bij op... Misselijkmakend!
Normaal had ik gisteren het hospitaal al moeten verlaten maar dankzij dat uitgestelde onderzoek mag ik hier nog een paar dagen op mijn effen komen. Ben dus momenteel naar interessante vluchtprijzen -Kelowna-Calgary- aan't uitkijken.

Zondag.

 Nogal weinig personeel voor handen, deze zondag, zo vernam ik. Tja, als ik door het raam kijk dan zou ik ook liever buiten vertoeven hoor! Toch bood "mijn verpleegster" aan om een heuse "echte" koffie voor me op te gaan halen (wij krijgen een zakje oploskoffie = bucht, bij ons ontbijt!). Toen ik vroeg om er wat boter én cocosolie aan toe te voegen moest ze lachen...

Tijdens mijn ochtendwandeling door de gangen kwam ik de dokter met dienst tegen en die liet me weten dat ik misschien niet geopereerd zou worden, morgen namiddag (urgenties, weekend, bla bla bla...). Doch... een paar uren later kwam "mijn verpleegster" melden da'k morgenochtend als eerste de operatietafel op zou gaan. Eh!? Er kwamen opnieuw vragenlijsten aan te pas en een eerste scrub-shower is al achter de rug. Maar... tijdens een zoveelste wandeling ging het alarm hier af en op de monitoren merkte ik dat mijn sportieve buurvrouw (kamer 228) haar hartslag was weggevallen. Do'h! Nogal wat mouvement op de gang, op zo'n moment. Goed georganiseerd, zo te zien, en de jonge dame kan "levend en wel" naar Intensieve gerold worden. Vast en zeker is nummerke 228 over een uur opnieuw verhuurd.

Enfin, ik hoop maar dat de chirurgijn morgenochtend uitgeslapen aan mijn motor kan gaan knutselen. Met een goeie "revisie" kan ik weer een 100.000 km verder. Toch?

Vrijdag, een week na het ongeval.

 Normaal ben ik een buikslaper, de ganse nacht draaiend en kerend, alles behalve op mijn rug slapend (vandaar ook da'k nooit de beste sluipschutter ben geworden in het Belgies leger).

Vergeet de nachtrust dus maar, met gebroken ribben, in een hospitaal. Bij regelmaat gaan er ook alarmen af (brandalarm, of mijn buurman z'n hart dat stil valt, of een ontsnapping, of...?).

Veel Filipinas aan't werk op deze afdeling, welke ik aan't lachen breng met enkele woordjes of uitdrukkingen ik ken in -hun- Tagalog. Zolang ze mijn maar niet doen lachen, met die kapotte ribbenkas!

Er is genoeg te eten en het is lekker, wat betekent dat de kwaliteit heel bedenkelijk, heel goedkoop is (processed food, oploskoffie, zakjes zoet en zout bij gevoegd,...).
Ik overleef het hier wel. Toch?

Straks komt de chirurg langs en verneem ik hopelijk wat ze hier verder met mij zinnens zijn...

Van mijn collega's, grapjassen...

Geniet!

 Wa's gebeurd?

Ik werd pijnlijk wakker in een ziekehuisbed, omringd door een paar van onze managers en een dokter. Naar verluidt was ik "dood" uit onze autobus gevallen en hebben onze Riverguides gelijk CPR op me toegepast! Bekwame collega's en een súper Rafting Community! 

Let wel, zelf herinner ik mij helemaal niks meer van het voorval hoor... 

Eens stabiel was het tijd om mij per ambulance van het hospitaal in Golden naar Cranbrook te voeren, voor CT-scans. Niks verkeerd mee en dus tijd om een Air-Ambulance op te snorren en mij naar de hart specialisten in Kelowna General Hospital te vliegeren.

Nu dacht ik da'k al jaren gezond bezig was (truckstop keto en veel bewegen) maar... nogal enige aders bij mijn hart zitten duidelijk serieus dicht geslibd.

Ben overal prima opgevangen en omringd door respectvolle hulpverleners. Chapeau!

En hier, ter plaatse, wonen ex-rafting-collega's Jessie en Mike welke dagelijks binnen springen en spulletjes mee brengen om mijn leven leefbaar te houden (boeken, gemberdrankjes, keto snacks, gsm-lader, ondergoed, scheergerief, deo, ..., zelfs mijn vuile was wordt bij hen gedaan!)

Volgende week sta ik geboekt voor een open hart operatie. 

Wordt dus nog vervolgd!